The hawk

Hoofdstuk 2 - de achtervolging

Ik bijt op mijn lip en kijk nog eens naar buiten, waar de havik nog steeds op de lantaarnpaal zit. Ik trek het gordijn open en ik kijk mijn moeder vrolijk aan. 'Grapje!' zeg ik. Maar het was geen grapje, ik zag die havik maar mijn moeder niet. Ik sta nog steeds met mijn jas aan. 'Ik ga maar eens een rondje fietsen, daar heb ik nu echt zin in.' Mijn moeder kijkt me met grote ogen aan. 'Jij, gaat naar buiten, in dit weer?' ze kijkt me nu aan alsof ik gek ben geworden. Ik knik. 'Mama, het sneeuwt nu niet, het is enkel koud.'  ik rol met mijn ogen. Mijn moeder kijkt me een beetje wantrouwend aan. Waarschijnlijk denkt ze dat ik niet spoor omdat ik een havik zie en omdat ik naar buiten wil. Ik leg mijn handen op haar schouders. 'Mama, ik ben niet gek, die havik was een grap en ik kleed me warm aan.' zeg ik met een knipoog. Op de een of andere manier geeft ze met tegenzin toch toe dat ik naar buiten mag. Ik pak mijn handschoenen weer, die ik op de tafel had gegooid bij thuiskomst en vervolgens trek ik ze aan. Ik geef mijn moeder een kus op haar wang en loop naar buiten. In mijn ooghoek zie ik de havik zitten. Ik pak mijn fiets vast en loop naar de poort die ik open doe. Ik stap op mijn fiets en rij meteen door, zonder de poort dicht te doen. Ik fiets zo snel als ik kan naar het park wat, zoals ik al verwacht had, volledig uitgestorven is. Ik gooi mijn fiets tegen een boom en ga bij het bankje staan. Ik kijk naar de lucht waar de havik rondjes vliegt. Ik irriteer me nog steeds en roep daarom; 'Kom dan naar beneden, rot vogel.' Ik spuug de woorden bijna uit. Maar het lijkt te werken als een toverspreuk want de havik daalt neer op het bankje, precies voor mij. Mijn oog valt op een lint met een buisje om zijn nek. Mijn ogen worden groot, het lijkt net een film. Mijn handen reiken uit naar het lint. De vogel laat zijn hoofd zakken zodat ik er beter bij kan. Ik knoop het lint los en pak het lint met het buisje in mijn handen. Ik frummel aan het buisje, maar ik krijg het niet los met die dikke handschoenen aan. Ik trek mijn handschoenen uit, waardoor mijn handen bijna breken van de kou. Maar dat maakt me niet uit ik trek de dop van het buisje eraf. Ik kijk in het buisje en zie daar een klein briefje in zitten. Ik tik met het buisje op mijn hand, als een poging om het briefje eruit te krijgen. Maar het lukt niet. Ik kijk naar de vogel die geduldig zit te wachten. 'Het lukt niet.' mompel ik. Met het buisje in mijn rechterhand kijk ik wanhopig naar de havik. En dan gebeurt er iets wat ik niet verwacht had. Hij springt op mijn arm en met zijn puntige snavel haalt hij het briefje er met gemak uit. Ik hou mijn hand op en hij laat het kleine briefje op mijn hand vallen. Daarna springt de havik terug op het bankje. Ik stop het buisje snel in mijn jaszak en rol onhandig het briefje uit. "VOLG MIJ" staat erop. Ik kijk naar de vogel. Al die moeite, alleen maar om een bericht dat ik hem moet volgen. Aangezien de roofvogel zo rustig is, maakt de boodschap me nieuwsgierig. Die vogel zat me niet voor niets al die tijd al achterna. En het moet toch iets betekenen dat alleen ik hem zie. Ik stop het briefje in mijn zak en knik naar de vogel. 'Ik zal je volgen, vogeltje.' Ik ga met mijn vinger over het kopje van de havik. Daarna loop ik naar mijn fiets en stap ik op. Ter bevestiging knik ik nogmaals naar de havik. Het lijkt of hij een knikje terug geeft, wat niet zo raar zou zijn aangezien het allemaal een droom lijkt. Daarna vliegt de havik op en weg. Ik zet de achtervolging in waardoor ik het warm krijg. Ik besef pas na een tijdje dat mijn handschoenen nog steeds op de grond van het park liggen. Het maakt me ook niet uit. De vogel vliegt behoorlijk snel waardoor het zweet me uitbreekt. En dan bereiken we de rand van het bos. Waardoor de achtervolging stopt. Ik stap van mijn fiets af. De vogel daalt neer op een omgevallen boomstronk. Ik kijk naar hem, waar leidt hij mij naar toe? Daarna verdwijnt hij in het bos, en besluit ik om hem achterna te gaan.