The hawk

Hoofdstuk 24 - Vaarwel Anesta

Het vliegen duurde lang, maar de zon kwam inderdaad door de wolken heen. Tegen de tijd dat we aan de grens van het dorp landen, schijnt de zon volop. Ty en ik lopen het dorp in waar de mensen vanachter hun ramen opgewekt kijken. Ik zie hoe er op verschillende plaatsen de vlag van Anesta naar buiten komt. Niet heel erg veel later ziet Anesta er vrolijk uit. De onheilspellende sfeer van vanochtend is volledig verdwenen en mensen zingen en dansen vrolijk buiten. Er word enthousiast geroepen en geschreeuwd. Ty en ik lopen naar het kasteel van Freya. Als we naar binnen lopen worden we vrolijk welkom geheten. En ook Freya staat in de grote hal. ‘Amelia! Ik wist wel dat je het kon!’ roept ze vrolijk en ze rent naar me toe. Ze omhelst me stevig, ik laat het gedoe van vanmorgen maar even achterwegen. Ik knuffel terug en laat haar vervolgens los. ‘Dit is geweldig... je hebt Meldora verslagen. Je zal een echte held zijn. We moeten een feest organiseren!’ zegt ze. Ik kijk haar even aan terwijl ik me een beetje schuldig voel. ‘Wat is er?’ vraagt Freya verward. Ik kijk een beetje ongemakkelijk. ‘Ik... eh... zou eigenlijk wel weer terug willen naar de aarde.’ zeg ik zachtjes. Ik zie hoe ze geschrokken maar ook begrijpelijk kijkt. ‘Natuurlijk... dat snap ik wel. Maar wanneer wil je gaan dan?’ vraagt ze. Ik wrijf wat ongemakkelijk over mijn arm. ‘Vandaag nog.’ mompel ik voorzichtig. Ik zie Freya diep adem halen. ‘Het spijt me, maar ik kwam hier per ongelijk en vervolgens werd ik een prinses. In één maand tijd ben ik heel erg veranderd, ik ben een vechtende prinses geworden. Een prinses van een wereld die niemand kent. Ik heb beloofd om Meldora te verslaan, maar nu wil ik terug naar huis. Naar mijn ouders en mijn hond, om mijn verjaardag met hen te kunnen vieren.’ zeg ik. ‘Excuseer me.’ Ik loop weg en laat de rest verbijsterd achter. Ik loop naar mijn kamer en sla de deur open. Hier had ik zoveel tijd doorgebracht. Het grote hemelbed zou ik wel gaan missen, vergeleken met thuis zou ik eigenlijk gek zijn om hier weg te gaan. Ik loop de kast in en open de standaard van mijn kroon. Ik haal de kroon van mijn hoofd af en leg hem op het kussen. De standaard sluit en ik knik ernaar. Zo vertrouwd. Ik kleed me om en trek de kleding aan die ik aan had toen ik hier kwam. Ik werp nog even een laatste blik op alle spullen. Ik loop de kast uit en sluit hem voor de laatste keer. Ik ga midden in de kamer staan en zet mijn handen in mijn zij. De kaptafel waar ik zo vaak aan zat, de grote televisie die vaak aan stond en niet te vergeten het balkon waar ik elke dag wel iets mee te maken had. Ik loop naar het balkon en open de deuren. Eigenlijk een beetje mijn deur naar het kasteel. Hier had ik mijn vader ontmoet en hier had ik mijn eerste kus gehad met Ty. Alles was hier perfect nu. Ik loop het balkon op en kijk naar het dorp. Iedereen is blij, ik ben echter benieuwd hoe lang het zal duren tot er een nieuwe slechterik zal komen. Ik loop terug naar de deuren en sluit ze. Vervolgens vlieg ik vanaf het balkon naar de stallen. Ik land netjes op de grond en kijk of Lyra in één van de stallen staat. Maar ik zie haar niet dus zal ze wel in de wei staan. Ik loop naar het weiland toe en daar zie ik Lyra inderdaad staan. Ik breng mijn vingers naar mijn lippen en probeer erop te blazen. Ik schud lachend mijn hoofd, want dat kan ik helemaal niet. Ik besluit dan maar de roepen. 'LYRA!' roep ik over het weiland heen. Ik hoor een luid gehinnik en een eenhoorn komt naar het hek gerend. Met Lyra had ik ook zo veel goede tijden mee gemaakt. Ik ken haar tenslotte al best lang, sinds dat ik in Anesta was aangekomen. En natuurlijk heeft zij me de kracht van het water geschonken, samen met Mia. Ik besef dat ik die kracht helemaal niet gebruikt heb, dus eigenlijk voor niets heb vast gezeten op het schip. Inmiddels is Lyra aangekomen bij het hek en ik streel het dier. Ik geef haar een kusje op haar snuit. 'O Lyra, ik ga je wel missen hoor. Bedankt voor alles, vaarwel.' fluister ik verdrietig. Vervolgens draai ik me om en vlieg ik terug naar het balkon, terwijl ik het gehinnik van de eenhoorn negeer. 

Ik loop de grote hal weer in. 'Nou... dat was het dan.' zeg ik zachtjes. Freya en Ty kijken me verdrietig aan. Met hen had ik ook al een leuke tijd meegemaakt. Soms wat minder leuk maar de afgelopen dagen met Ty zal ik in ieder geval nooit meer vergeten. Ik zucht eens diep. 'Zouden jullie me willen vertellen hoe ik terug kom naar de aarde?' Ik zie Freya knikken.  Zwijgend lopen we het kasteel uit, door het bos heen. We willen de langst mogelijke weg nemen en het dorp vermijden. We lopen heel erg langzaam door het bos heen. Uiteindelijk komen we dan toch aan op de plek waar ik in Anesta ben gekomen. We lopen het veldje op. 'Dus...' zeg ik om de stilte te doorbreken. Ty spreidt nog een laatste keer zijn armen en ik laat me erin vallen. 'Ik ga je missen. De tijd met jou was geweldig.' fluistert hij in mijn oor. Ik voel dat er nu toch wel tranen omhoog komen. 'Ik ga jou ook missen.' zeg ik zachtjes. Ik laat hem los, dit was de laatste keer. Ik loop naar Freya toe en omhels ook haar. 'O mama... ik ga jou ook missen. Maar het leven op aarde is me heel erg dierbaar.' zeg ik tegen haar. Ik hoor haar zuchten. 'Dat snap ik lieverd. Je moet weten dat je niet meer terug kan naar Anesta. Is dit echt je definitieve besluit?' vraagt ze onzeker. Ik laat haar los en knik naar haar. 'Ja, ik wil terug naar de aarde.' zeg ik vastberaden. Freya zet een zwak glimlachje op. 'Heb ik eindelijk mijn dochter terug, moet ik haar weer laten gaan.' zegt ze. Ik voel haar verdriet. 'Ik zou je bijna niet helpen om terug te gaan naar de aarde, maar dat kan ik je niet maken. Je hebt zoveel voor ons gedaan. Anesta zal je missen.' Ik bijt op mijn lip, dit was het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. 'Sorry, het is niet anders. Ik ga jullie heel erg missen.' zeg ik weer. Freya knikt naar mij. 'Dit is wat je wilt. Vaarwel Amelia, het gaat je goed.' zegt Freya. Ik zie hoe met haar handen zwaait en er een fel licht komt. Ze wijst met haar handen naar het ding en ik besef dat het een portaal moet zijn. Ik loop er langzaam naar toe. Ik stap erin en kijk nog een laatste keer over mijn schouder. 'Doei!' roep ik nog en dan word ik omgeven door het felle licht. Het spektakel duurt niet lang en met een paar seconden rol ik in de koude sneeuw. Ik blijf liggen, dit was een geweldige ervaring geweest. Dit is iets wat ik mijn hele leven bij me zal dragen. Ik krabbel overeind en kijk naar het stenen bouwwerk. 'Vaarwel Anesta.' zucht ik.