YOLA DEVAM (TAMAMLANDI)

1. Bölüm

Bonn/Almanya

Mart, 2018

Olaydan üç gün önce.

O gün evden çıkmadan babamla bu dönemki katılacağım maç hakkında konuşmak istiyordum. Beni bu kez olsun kırmayıp hazırlanmama yardımcı olabilirdi aylar süren ikna çabalarıma rağmen, ki ben oldukça ikna kabiliyeti yüksek biri olduğuma inanırım, hiçbir şekilde karşılığını alamamıştım. Ama şu an bu çok önemliydi şunun şurasında maça üç gün kalmıştı. Bu belki de hayatımın değişmesi ve yeni fırsatlar için büyük bir şanstı. Sonuçta ben onun tek evladıyım beni kırmaz bence. Bu dediğime inanmak istiyordum ama nafile.
Hazırlanıp kahvaltıya inmeliydim büyük ihtimalle babam henüz çıkmamıştı hızlı olursam ona yetişebilir dim. Bu yüzden hemen hazırlanıp aşağıya indim. Tam da tahmin ettiğim gibi babam kahvaltı masasındaydı.
" Günaydın babacığım , nasılsın bakalım bugün çok iyi gördüm seni."
" Beni ikna edebileceğini sanıyorsan yanılıyorsun. Yine şu maç meselesi değil mi?"
" Evet. Ama neden öyle dedin ki şimdi? senden sadece bir şey istiyorum ama sen ısrarla benim çabalarıma kayıtsız kalıyorsun. Tamam öyle olsun ben de kaderime razı olup gidiyorum."
" Önce kahvaltını yap sonra çıkarsın. Unutma bir sporcu ne olursa olsun babasına kırgın olsa bile öğününü atlamamalı."

Dedik aynı aynı anda bunu söyleyeceğini biliyordum. Ne zaman ona kırgın olsam ve kahvaltı etmek istemesem hep böyle yapardı ama bu kez beni kolay kolay kandıramazdı çocuk değilim artık.

Ama yine de üzülmüştüm çabalarım yine boşuna çıkmıştı her zamanki gibi. Ama pes etmek yok emeklerimin boşuna çıkmasına izin vermeyeceğim sonuna kadar pes etmek yok.

Aslında babamın bana destek vermemesinin nedenini biliyorum onun gölgesinde bir sporcu olmamı istemiyor, herkesin onun sayesinde başarılı olduğumu ya da onun destek vermesiyle yani sözünün bazı insanlar üzerinde etkisi olabileceğini düşünmelerini istemediği için yapıyor. Kendi ayaklarım üzerinde durabilmem için. Bunlar bilinenler evet ama neden her baba gibi o da bana destek vermez ki ondan sadece beni desteklemesini istiyorum bana yardım edip bir yerlere geleyim demiyorum ki.

neyse artık ondan yardım istememeye karar vermeliyim sanırım. Ben ısrar ettikçe başarılı olamayacağımı düşünmesini istemiyorum. Bu yüzden kendi çabalarımla bir şeyleri başarmak istiyorum. Zaten bu güne kadar hep kendim bir şeyler yaptım.
Evet bir baba olarak onun desteğini hissedebiliyorum ama benimle bunun dışında konu spora geldiği zaman direk mesafesini koruması her ne kadar zoruma gitse de seviliyorsun Sayın Fırat Sertkaya.

*****

Yarım saat sonra üniversitenin girişine yaklaşmıştım. Bonn da bir spor akademisinde üçüncü sınıfı neredeyse bitirmekte olan bir öğrenciyim. Ela gözlerim, kumral saçlarım ve de 1.82 santim lik bir boyum var bir de çocukluğumdan beridir yaptığım sporlar sayesinden biraz da kaslı bir yapıya sahibim.

Burası özel bir yer ama sınavlar daki başarılarım sayesinde buraya girmeye hak kazandım.

Burayı kazanabilmek için çok uğraş vermiştim en büyük hayalim buradan mezun olup büyük bir sporcu olmak.

yolun neredeyse çoğunu tamamladım iş buradan sonra başlıyor aslında ama burası benim için çok önemli. Burası hayatıma çok şey kattı ben doğduğumdan bu yana hep babamla oradan oraya savrulup durdum. Babam sürekli ülke değiştirince en son buraya karar kıldı sanırım. Basketbolcuyken hep ülkeleri gezmiş oralarda buralarda derken ben biraz büyüyünce o da artık bir noktada kalmaya karar kılmış tabi. Aslında Türküm ama Türkiye' ye çok gitme şansım olmadı birkaç yılda bir oradaki akrabalarımızı ziyarete gidiyordum ama üniversiteye başlayınca sürekli antrenmanlara katılmam gerektiği için Türkiye'ye yeniden gitme fırsatı bulamadım. En kısa zamanda tekrar gidip oraları yeniden görmek istiyorum.

birçok spor alanında ders alıyorum. Aslında buraya basketbol için geldim ama yakın dövüş sporlarını da çok seviyorum bu yüzden iki şeyi bir arada götürmek zor oluyor. Normalde küçüklüğümden beridir dövüş sporlarına meraklıyımdır o yüzden hep o alanda ilerleme fırsatları buldum ama ileriki yaşlarımda basketbola karşı da bir ilgimin olduğu yadırganamaz hale gelmişti bu yüzden bu alana da yöneldikten sonra da basketbolu hayatımda bir yere koyabilecegimi düşündüm.

Neyse kısaca böyle hikayemin ufak bir kısmını anlatmış oldum sanırım. Ben Yağmur Sertkaya, Fırat Sertkaya' nın kızı pes etmek nedir bilmem sadece bazen olmuyorsa zorlamam.

*****

Sonunda kapıdan çeri girebildim. Bir saat sonra seçmeler yapılacak. Tam iki aydan beridir buna hazırlanıyorum ve bugün seçilenler iki gün sonra yapılacak olan maçta oynama şansını yakalayacaklar. Seçilenleri izlemek için de önemli direktörler gelecek ve oradan seçilenler de çok önemli yerlere gelebilme şansına sahip olacaklar. Bu yüzden bu benim için oldukça önemli bir fırsat.

"Yağmur sonunda gelmeyi başarabildin."

Bu gelen benim biricik kuzenim Nehir, halamın kızı onlarda burada yaşıyor. Koyu dalgalı kumral saçları olan, mavi gözlü 1.75 boylarında. Kendisi buradaki birkaç arkadaşımdan birisi oluyor. Bazen benle uğraşmaktan vazgeçerse iyi olacak gibi geliyor ama neyse seni de seviyorum sayın Nehir Yazgı.

"Geldim işte sen derse gitmeyecek miydin? yanlış yerdesin Turizm bölümü burada değil."

" Öyle mi dersin ben bilmiyordum ya sağol. Bugün seçmeleri izlemeye geleceğimi söylemiştim unuttun sanırım."

" Neyse gel bakalım ne yapalım seninle idare edeceğiz artık olsun."

" Beğenemediyseniz giderim diyeceğim ama nasıl oynayamadığını görmeyi çok istiyorum inan tek derdim bu."

" Ben mi oynayamıyor muşum? sen beni birazdan izle bakalım. Hadi gidelim artık geç kalıyorum".

Kapalı spor salonuna vardığımızda bütün takım oyuncuları oradaydı. Nedendir bilmiyorum ama üç yıldır bu takımla çalışıyor olmama rağmen hala kendimi takıma ait hissedemiyorum. Bu takımda bir birlik yok. Herkes ön plana çıkma çabasına giriyor.

Bizim takımda takım olma ruhu yok bir kere.

" Yağmur gel bakalım takım kaptanısın ama hala geç kalma huyundan vazgeçemiyorsun sanırım."

Bu konuşan takım koçu bay Andrew. Kendisi Amerikalı ama Alman disiplinini biraz fazla kapmış sanırım.

" Merhaba koç üzgünüm aslında ben saatinde geldim ama."

" Tamam neyse başlamamız gerek artık."

Sevmediklerim arasında ilk sıralarda bu adamda var nedenini bilmediğim şekilde bana karşı hep katı.

Seçmelerde bende katılma hakkı kazanmıştım sonunda ve önümüzdeki iki gün boyunca sürekli çalışmak zorunda kaldık ama buna değecekti çünkü sonunda belki de hayatımın dönüm noktalarından birini yaşayacaktım. Kim bilir belki de hayat bana farklı bir pencereden bakmamı sağlayacaktı.