The Wounded One

Chapter 22

Chapter 22

Mirror

Our days passed like the breeze in the air. Ito na ang huling araw namin dito sa Batangas at bukas ng umaga ay aalis na kami pabalik ng Manila. Wala masyadong naganap sa mga nakaraang araw. Dahil wala naman sa itinerary namin ang mag-tour sa Batangas ay wala rin kaming ginawa kundi manatili nalang sa resort.

Abala rin naman kasi ang lahat sa kaniya-kaniyang trabaho.

Bumaba ako dala ang laptop at ibang mga paperworks para sa conference room nalang magtrabaho. Madalas ay sa kwarto lang ako sumasagot ng mga e-mails at tawag pero parang mas ginaganahan ako kapag sa conference room dahil nandoon din naman ang lahat.

Our set up there was an office like. Ang kaibahan lang ay nasa iisang mahabang lamesa kami at walang cubicles. Kaya kung ano ang ginagawa ng isa ay nakikita.

Binuksan ko ang pintuan at naabutan na madilim ang conference room. Isang fluorescent lamp lang ang bukas na tumatama sa upuan ng kabilang kabisera. Agad sinundan ng tingin ko ang banda kung saan ang ilaw na bukas.

Automatically, my heat skipped abnormally when Nicholas, and I's gazes met.

But to be completely honest, little by little, I got used of how he made me feel. I got used of the nervousness and uneasiness I feel whenever he's around. And I'm slowly liking it because somewhere in between I found warmth and comfort.

Even if it's torture... I enjoyed it.

"Good afternoon," I smiled and greeted him casually.

"Afternoon," he greeted back not shifting his gaze away from me. Ako na ang nag-iwas sa kaniyang makahulugan na mga titig nang hindi makayanan.

Dumiretso ako sa gitna kung saan ang madalas kong puwesto. I slowly laid down my things on the table, being careful not to make any sound.

The moment I was about to sit on my swivel chair my sign pen rolled down. Sa bilis ng pangyayari hindi ko na nahabol at tuluyan na nalaglag sa ilalim ng table ang panulat ko.

Iisa lang ang aking dala at kailangan ko 'yun!

I bit my lower lip as I realized that I got no choice but get it back under the table. Without much thinking, I sat in my knees and crawled under the table.

"Serene," I heard Nicholas' groaned.

Nahirapan ako kunin dahil masyadong malayo ang narating ng pen ko.

"Aw," daing ko nang tumama sa maliit na kahoy ang ulo.

Bakit hindi ko ba naisipan manghiram nalang sa labas? Sigurado naman ay may ball pen sila na pwedeng ipahiram o kaya pwedeng bilhin nalang.

"Serene, what the hell?!" I heard his voice thundered.

Mas lalo lang ako kinabahan sa narinig na sigaw ni Nicholas. Nilingon ko ang pinanggaligan ko kanina at nakitang nakasilip na siya roon. Kunot ang noo at mukhang... galit.

Sa itsura niya ay mukhang gusto niya lumusot katulad ko. Pero kung ako nga na payat at hindi katangkaran ay nauntog na, what more kung siya? Baka kung makalusot nga siya ay baka hindi naman siya makalabas.

I only smiled at him, looking apologetic. Mukhang naistorbo ko pa yata siya sa ginagawa niya.

"Damn!" he sighed. He now looked frustrated and angry at the same time.

Hindi ko mapigilan ang matawa ng kaunti. Cute rin pala siya kapag nag-aalala.

"Uh... kunin ko lang yung ballpen. Medyo malayo nga lang narating," I said and let out a soft chuckle, again.