The Wounded One

Chapter 16

Chapter 16

Hate

Maaga ako pumasok nang dumating ang araw ng Lunes. Gusto ko ipakita na kahit maaga ako umalis noong Saturday ay maaga naman ako pumapasok. Maganda na ang posisyon ko sa trabaho na 'to at ayaw ko naman na mapalitan agad ako. Kahit alam kong malayo mangyari 'yon ay posible pa rin.

I graced the hall of EY on Monday morning with utmost elegance and confidence. Looking my best every day becomes my advantage in this line of work, they always sent me abroad to represent the company not just because I know how it works, but also I know how to dress up. Most of the large companies do this as a sign of humility or personal protection against possible future embarrassment, I don't mind it as long as they paid me well. Plus, I get a lot of exposure from different business tycoons, and as a result, I have now my own clients.

Wearing my black mesh top, black pants, with gold and black belt, paired my overall outfit with a camel plaid blazer, and a white sling back heels. Nakasabit sa aking balikat ang maliit na puting purse na may laman na wallet at phone. Ang lahat naman ng kailangan ko ay nasa opisina kaya walang problema kung ganito lang ang dala mukha nga lang talagang hindi ako empleyado.

It's still 7:30 in the morning at may mga ilan ilan ng empleyado na bumabati sa akin. Kinakawayan at nginingitian ko naman ang mga ito. I might look intimidating, but I'm not snob.

"Good morning, Miss Concepcion! Aga ah," bati ng dati kong kasamahan sa mababang departamento.

"Yeah, mas maaga mas productive," sabi ko.

May lumapit ulit sa akin na empleyadong lalaki. Kilala ko ito sa mukha pero hindi sa pangalan. Nginitian ko siya at binati.

"Coffee?" he said. Wala siyang dalang kape kaya tingin ko ay yayain niya pa ako sa cafeteria para lang magkape. Wala ako sa mood para rito.

I smiled at him.

"Uhm... no thanks." I turned him down politely.

Pumasok na ako ng elevator at pinindot ang tamang numero para sa floor ng aking opisina. Natuwa naman ako at wala akong nakasabay sa elevator hanggang sa makarating ng tamang palapag. Ayaw ko naman kasi makasabay ng tsismosa nang ganito kaaga. Masisira lang ang araw ko.

Sumilip ako sa lamesa na malapit sa labas ng aking opisina. Wala pa ang aking sekretarya pero dahil maaga pa ay ipinagkibit ko nalang iyon ng balikat. Pumasok na ako ng opisina at binuksan ang lahat ng dapat buksan.

Pagkatapos ko tanawin ang naglalakihang mga building galing sa malaking salamin ng aking opisina ay lumapit na ako sa swivel chair at doon pinirmi ang sarili. Ilang minuto pa ako tulala bago nagdesisyon na buhayin na ang laptop at pati na rin ang sariling printer sa gilid. I need to print some of the financial statements na hinihingi ng mga kliyente.

Sa kalagitnaan ng pagbabasa ng mga e-mail ay napaangat ang aking tingin sa kumatok. This is probably my secretary.

"Come in," I said blandly, and turned back my attention to my laptop. I typed in my replies to these clients of mine.

"Ma'am you have meeting with the Executives..." Queenie said, my secretary.

"What time?" sabi ko hindi pa rin nag-aangat ng tingin.

"Ngayon na raw po," bakas ang hiya sa tono ni Queenie, hindi niya naman kasalanan pero siguro nakita niya na marami nga akong ginagawa.

"Ngayon na talaga? Sige, salamat. Mag-aayos lang ako."

Tumayo na ako dahil wala naman akong magagawa kung ang mga nakakataas ang nag-utos ng meeting kahit madalas ay wala naman akong ambag sa mga ganoong meeting.