Hiram na Sandali (Completed)

Kabanata 15

"Come on baby, jump" pag-aaya na niya akin. We spend the next day doing aquatic adventures. Ito na ang huling araw namin dito. Huling araw para makasama siya ng solo. Pagbalik naman, wala na ang mga ito.

"Wait. Let me take you a picture" saad ko. Kinuhanan ko siya ng picture. Hindi siya nakangiti. Hindi rin nakasimangot. Tulad lang ng mga modelo habang nagsasagawa ng pictorial, seryoso which is I found hot.

Mayamaya pa ay sumunod na ako sa gusto niya. Tumayo ako sa bangka saka tumalon. Lumangoy ako palapit sa kaniya.

"There." He instantly wrapped his hands on my waist. "It's better now"

Hindi ko maramdaman ang lamig ng tubig dahil sa mga kamay ni Adrian na sumasagi sa balat ko. Tingles spreading on my body.

I shoved him. At lumangoy sa mas malalim na parte ng karagatan. Sinundan niya ako. Malapit na siyang makarating sa akin ng bigla akong makaramdam ng matinding sakit. Hindi ko maigalaw ang katawan ko. Pinupulikat ako.

Nawawalan na rin ako ng baong hangin. Pilit kong lumangoy pero hindi ko talaga kaya.Napansin ata ni Adrian ang hirap kong gumalaw kaya mas mabilis siyang lumangoy. Pero unti unti na akong bumababa. Unti unting nalulunod. Unti unting dumidilim ang paningin ko.

Naramdaman kong hawak na niya kamay ko bago ako tuluyang lamunin ng dilim.

I gasped hard. Na tila ba ngayon lang ulit ako nakahinga. I opened my eyes. Nakita kong nakahinga ng maluwag ang mga taong nasa paligid ko ng makita akong ayos na.

"Thank God you're okay" saad niya saka ako niyakap ng mahigpit.

I looked at Adrian. He looked so nervous and bothered. Tumingin siya sa akin ng may pag-aalala sa kaniyang mga mata.

Tumingin siya sa bangkero at sinabing ibalik na kami sa pampang.

"I'd thought I'd lost you" tuloy niya. Yakap pa rin ako habang sinusuklay niya ang buhok ko gamit ang kaniyang kamay.

I smiled despite the accident I just met.

"You'll never lose me." I said assuring him my words. Niyakap ko siya pabalik. "It's okay. I'm fine now" pang-aalo ko sa kaniya. Pero mas lalo lang humigpit ang yakap niya sa akin.

Nakabalik na kami sa hotel pero pansin ko ang pagiging tahimik niya kanina pa. Though he's always silent, not talkative, but this one is different. Para siyang may malalim na iniisip at hindi ko alam 'yon.

Lumapit ako sa kaniya at yinakap sa kaniyang likuran. Tiningnan niya naman ako.

"What's wrong?" I asked worriedly.

"Hindi ko pala kaya" mahina niyang sinabi. "The moment you're lying there. Not breathing, scared the hell out of me. Fuck! I'm losing my mind" tuloy niya. My heart softened because of what he said.

I shushed. "It's okay now. I promise it won't happened again." I smiled kahit na nadudurog ang puso ko dahil sa gawi niya.

"You won't lose me. I promise you that" I told assuring him.

I'm sorry. I lied again. My subconscious added.

Tommorow I'll end this. Ititigil ko na ang kahibangan ko. Pangako 'yan.Madilim pa ng magising ako. Sinadya ko 'yon kasi gusto kong 'wag niya akong makitang umalis. 

Dahan dahan kong inalis ang kamay niyang nakayakap sa baywang ko para di siya magising. Tumayo ako mula sa pagkakahiga. Naayos na rin ang mga gamit ko kahapon pa.

Nang makarating ako sa dalampasigan ay nakita ko ang bangkang sasakyan ko para makaalis sa isla.

"Maraming salamat Justin" pagpapasalamat ko sa kaniya. Tumango lang siya sa akin. Di na nagsalita o nagtanong kung bakit ko iiwan si Adrian dito kahit na maggkasama naman kaming pumunta dito. Pero alam kong marami siyang gustong itanong sa akin.