Hiram na Sandali (Completed)

Kabanata 22

"Happy birthday babies" masayang bati ko sa mga anak ko matapos namin silang kantahan.

"Thank you mommy" sabay nilang sinabi saka humalik sa pisngi ko.

"Happy birthday to my handsome and beautiful twins" nag squat si Adrian sa harap ng mga bata saka binigay ang nakabalot na regalo para sa kanila.

"Wow! Thank you daddy" they both said in unison and hug their daddy which Adrian gladly accepted.

Sa swimming pool ginanap ang birthday party ng mga bata. Imbitado lahat ng crew at trabahador sa buong villa at ilan sa mga kaibigan ni Justin.

Nakita kong lamapit ang mga anak ko sa mga anak din sa ilan sa mga imbitado.

They looked so very happy especially now that Adrian is here.

"Ma'am may naghahanap po sa inyo sa labas" yaya Gina approached me.

"Sino daw?" my forehead crouched. Wala akong maalala na inimbitahan ko dahil si Justin lahat ang umasikaso nito and ijust help. Wala rin lang naman kasi akong masyadong kakilala dito sa Zambales bukod sa mga trabahante ng villa.

"Kamukhang kamukha mo ma'am. Akala ko nga ikaw 'yon kanina ma'am tas may kasamang mga ginang. Sosyalen ma'am. Ang gagara ng mga damit." usosyo niya. 'Yong tipong nagmumukha na talaga siyang chismosa. Napatampal ako sa noo ko.

Pero nang mapagtanto ang sinabi ni yaya Gina ay nanlaki ang mga mata ko. I looked at Adrian and he just shrugged his shoulder.

Nanliit ang mga mata ko. Alam kong alam niya ang nangyayari. Or maybe, he did plan all this.

"Adrian..."

"Fine, all right. I invited them." he said and reached for my hands.

Hindi naman sa ayaw kong nandito sila pero di pa ako handa para harapin sila. Sa lahat ng kasalanang nagawa ko, hindi ko alam kong napatawad na nila ako o may galit pa rin sa kanilang mga puso.

"Yaya Gina, papasukin mo po sila." I instructed her. I sighed heavily. Maybe this is the time to face them.

"Teka ma'am may kakambal ho ba kayo?" pahuling tanong niya. And I just eyed her.

"O sige ma'am, ito na po. Papasukin na sila" saad niya saka dali daling pumunta sa may pintuan.

I'm walk back and forth. Heck! I'm nervous right now. After three fucking years, I'm going to see them.

"Baby, stop it. They won't bite you" Adrian said chuckling. Pinanlakhan ko siya ng mata. This is his fault. Kung sinabi niya sana ng mas maaga, sa malamang pwede paakong makapaghanda.

"Ok" tinaas niya ang kamay niya bilang pagsuko. Nag akto pang sinasara ang mga bibig niya.

"Hija anak" napabaling ang atensyon ko sa nagsalita. Her tears were like waterfalls flowing in her eyes. Nakaramdam ako ng pangungulila sa kaniya, sa kanila.

"Mommy-" di ko pa natatapos ang sasabihin ko ay agad na siyang lumapit sa akin. Mahigpit niya akong niyakap na siya namang sinuklian ko rin ng yakap.

Nag umpisang manubig ang aking mga mata ng makita ko siya. Rhia. Umiiyak na rin siya habang tinitingnan kami ni mommy na magkayakap.

Just a moment, the she walked and embraced me as well. Hindi ko na mapigilang maluha dahil sa lubos lubos na nararamdamang emosyon.

I thought if they see me, they're gonna hate me. Spit hurtful words. But it didn't happened. Tulad ng hindi ko inaasahan na mamahalin ulit ako ni Adrian matapos ang tatlong taon na wala ako, hindi ko rin inaasahan na ganito nag magiging trato nila sa akin.

They didn't hate instead, they embrace me like nothing happened with tears in their eyes.

"I'm sorry Lore" she said.

Kumalas ako sa kaniyang yakap. "No, Rhia. I should be the one saying sorry. Please forgive me" I said. Mas lalong bumuhos ang luha ko ng umiling siya at niyakap ulit ako ng mahigpit.

Buti na lang at nasa sala kami malayo sa kung saan marami ang mga tao. Though, may iilan pa rin namang nakakapansin sa aming iyakan pero pinagsasawalang bahala na lang nila ito at nakisalamuha sa mga tao. Justin's been very busy with the visitors he invited.

Daddy's looking at us teary eyed while calming mommy. Nakita kong umalis si Adrian. Pero makalaan ng ilang sandali ay kasama na niya ang mga bata.

"Mommy, what's wrong? Why are you crying?" inosenteng tanong ni Dean na nakatingin sa amin.

Kumalas ako sa pagkakayap kay Rhia. Nabaling din ang atensyon nila mommy at daddy gano'n din si Rhia.

"Ito ba ang mga apo ko?" naluluhang tanong ni mommy saka tumayo't lumapit sa mga anak ko.

Tinanguan ko ang mga bata. Lumapit sila kay mommy at nagmano gano'n din kay daddy.

"My god, Arthur, I have my very own apo now" yinakap niya ang mga bata. Ramdam ko ang kasiyahan sa kanila mommy at daddy.

My heart was overflowing with so much joy.

Humarap si Rhia sa kanila. Nanlaki ang ma mata nila ng makita kaming dalawa.

"Omygosh Dylan, naging dalawa si mommy!" saad ni Dean habang takip takip ang kaniyang bibig. Eksaherada ito sa kaniyang pagkakasabi.

"Silly, she's an impostor Dean" nakakunot naman ang noo ni Dylan habang nakatingin sa amin.

"Stay away from our mother impostor" Dean said. Hinwakan niya si Adrian sa kamay. "Daddy do something. She's gonna take mommy from us"

Hindi ko alam kong matatawa ba ako o ano. Tumawa si Rhia sa pinagsasabi nilang dalawa. Narinig ko siyang suminghot bago lumapit sa mga bata. Nangunot naman ang noo ni Dylan habang si Dean naman ay kumapit sa binti ni Adrian.

"Oh ang cu cute naman ng mga pamangkin ko, ginawa pa akong kontrabida."

"Really?! Are you are tita? The one mommy's always telling us, is she mommy?" tumango ako sa tanong ni Dean.

Agad namang nagningning sa ang kanilang mga mata.

"Tita!" lumapit sila kay Rhia saka yinakap siya.

"My very cute pamangkins."

Lumapit ako kina mommy at daddy. Adrians watching the kids with their tita.

"Mom. Dad. I'm so sorry"

"No Lore, we should be the one saying sorry. Nagkulang kami. Kami ng mommy. Patawarin mo sana kami. Kung pinakinggan lang namin ang mga paliwanag mo ay sana di kana umalis sa Manila at nagpakalayo layo sa amin" Daddy said. This was the first time he's being emotional. Ngumiti ako sa kanilang dalawa.

Masaya ako dahil sa mga pangyayari. This is the closure I've been wanting too. Never in my imagination na ganito nila ako kadaling patawarin sa lahat ng nagawa ko. But maybe tama nga sila. Time will heal everything. Hindi agad nabubura ang mga alalang nakalipas so it takes time to forget and forgive.