Hiram na Sandali (Completed)

Kabanata 19

"Wag kayong lalayo kina mommy at sa papa Justin niyo huh?" bilin ko sa kanila habang nasa sasakyan kami. Malapit na kami sa Manila at mas lakong kumakabog ang puso.

Last night when we were dining, Dylan suddenly asked something.

"Mommy didn't you say daddy is in Manila and since we're going there tomorrow maybe we can meet him, right Dean?"

Dean nodded on his brother's suggestion. Nagkatinginan kami ni Justin.

"Ah baby, daddy is very busy. Maybe after some time na lang muna ha? We're going there because of your Papa Justin works. Okay?" I said.

Alam ko naman na kahit di sila nagtatanong sa akin tungkol sa daddy nila, I knew and I could felt that they want to meet him. Nangungulila sa pagmamahal ng isang ama.

"Okay mommy. We understand daddy" they said and unison. They both nodded and continue eating.

After that, di na ako mapakali. My appetite was also gone. Naaawa ako sa kalagayan ng mga anak ko.

"Yaya Gina, 'wag na 'wag po ninyong wawalain sa mga mata niyo 'yang mga bata ah?" bilin ko rin sa yaya ng mga bata.

"Opo ma'am" magalang naman niya akong sinagot.

"And you, 'wag makulit hah?" turo ko sa kanila. Humagikhik naman sila saka nagtago sa likod ng yaya.

Napatampal ako sa noo. Mukhang mali atang isama sila dito.

We've reached Manila exactly one o'clock in the afternoon. Diretso kami sa company nina Justin since mag-uumpisa na ang kanilang meeting with the board of directors and stockholders starting in 30 minutes.

We stayed in Justin's office habang nagmeeting sila. We also ordered food since we have no time to passed through a drive thru dahil na rin sa pagmamadali.

Around three o'clock nang matapos ang meeting at napagpasyahan namin na pumunta munang shopping mall to buy clothes and gifts for the birthday celebrant two days from now on.

We separated our ways. Kasama ni Justin si Dylan while I'm with Dean and Yaya Gina. We have two bodyguards following us, same with Justin and Dylan.

We bought books, toys and books for Dylan since he loved reading a lot. Pagabi na ng matapos kami sa pamimili at kumain na rin kami sa loob ng mall.

Medyo natagalan din kami sa paglalagay ng mga pinamili sa sasakyan na dala namin dahil na rin sa dami ng binili ni Justin para sa dalawa.

Crap!

"He knew already" he said more like a whisper. Binalingan ko siya. Tulog na ang mga bata ganoon din si Yaya Gina dahil na rin siguro sa pagod at gabi na rin naman.

Hindi ko maintindihan ang ibig niya sabihin o ipunto.

"What do you mean he knew? sinong tinutukoy mo?" I asked. My brows were furrowed.

Napaisip ako bigla. Natigil nang mapagtanto kung sino ang tinutukoy niya. Natutop ang ko ang bibig at nanlalaki ang mga mata ko.

Why? and How?

My subconscious asked. Again, naalala ko kung sino ang kasama niya kanina. He didn't see me but he did see Dylan. Kung si Dean ang kasama niya baka pwede niyang sabihin na magtito sila without noticing my resemblance to her pero si Dylan...

Fuck! I mentally slap my self because of that.

"Anong gagawin natin? Anong gagawin mo? I tried to denied it and said that it's my nephew but heck he won't believe me. Look at your son Lore, magkamukhang magkamukha sila ni Adrian" mahina niyang sinabi dahil baka magising ang mga bata.

Hindi ako makapaniwala sa sinabi. Sinabi kong okay lang kapag makita niya sila. Pero iba pa rin pala. Kinakabahan ako sa di malamang dahilan.

I didn't answer to his question. Nahulog ako sa malalim na pag-iisip. Di na rin naman siya nagsalita at pinabayaan na lang ako.

What if he won't accept his twins? Well I could provide everything they need. But what if kasal sila ni Rhia? Ano na lang ang sasabihin ko sa mga anakko? Na ang daddy nila ay may asawa ng iba at kapatid ko pa, their tita?

Napasinghap ako sa naisip. I sighed heavily.

Just accept the consequences Lore, kasalanan mo rin 'yan.

Pero paano naman ang mga anak ko? Dagdag pang tanong ng isipan ko. No mother could ever bear to see their child suffering and I can't let them suffer because of what I did.

Sa isipin pa lang na masasaktan ang mga anak ko mentally at emotionally ay para ng tutulo ang luha ko sa bigat ng damdamin.

Pagkababa ko pa lang sa van na sinasakyan namin ay nagulat na ako sa nakita.

"Anong ginagawa mo dito?"