Elmesari

≬18≬ Slapeloosheid, stemmen en veel Spiegels.

≬18≬ Slapeloosheid, stemmen en veel Spiegels.

Ik wist niet hoelang ik hier zat maar het enige wat ik kon doen was naar beneden staren of mijn ogen dicht doen zodat ik mijn hoofd even kon bewegen. Slapen durfde ik eerlijk gezegd niet want ik wist niet wat er dan met mij zou gebeuren. Toen Lanyar me deze kant op bracht had ik geprobeerd om los te komen maar hij had me goed vast. De touwen zaten ook strak dus zelfs al kon ik weg komen bij hem, de touwen zou ik niet gauw los gekregen hebben.

Al die tijd dat ik hier zat hoorde ik het kasteel kraken, de wind buiten fluiten en af en toe kleine beestjes die weg schoten in de zaal. Voor de rest was er stilte. Soms, heel soms dacht ik voetstappen te horen. Het zou ook best mogelijk zijn want volgens mij waren Unae en Lanyar hier gewoon nog steeds. Mijn maag knorde voor de zoveelste keer. Ik wist ook niet eens meer hoe lang het geleden was dat ik wat te eten had gehad of te drinken.

Vragen bleven ook maar komen. Hoe kan het dat ik dit niet wist? Ik was jaren bevriend met Arandur, dacht bevriend te zijn met Arandur. Nu ik erover nadacht, ik kon het me niet herinneren dat hij het ooit over zijn ouders had. Het was gewoon, ik moet naar huis want we gaan eten, of iets in die trant. Nooit iets specifieks met zijn vader of moeder. Ik vroeg er ook nooit naar. Hoe stom!

Toen Lily het me vertelde dat hij ons had verraden was ik zo kwaad. Maar het deed me ook zo'n pijn. We kenden elkaar al jaren. Ik had alles met hem gedeeld. Hij wist gewoon bijna alles van me. Misschien had ik het ook wel verdiend. Door verkeerde keuzes te maken dat de pijn uiteindelijk bij mij zou komen. Nou, die heb ik gevoeld, en goed ook. Dat was toch zeker één van de pijnlijkste momenten in mijn leven. Mijn moeder was het andere moment. Alhoewel, pijn zien bij een ander is ook erg pijnlijk, helemaal als je om diegene bent gaan geven.

Ik zag haar verslagen om haar heen kijken. Omdat ik bij haar langs geweest was wist ik dat ze hier woonde. Maar er was niks meer. Ze zakte vervolgens door haar benen en landde op haar knieën. Ik liep langzaam haar kant op. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Alles wat ik zou zeggen zou niet goed genoeg zijn. Het verlies was er, de pijn zou nooit verdwijnen. Ik kende het, er zou voor altijd een gat in je hart blijven. Ze zette haar handen op de grond en ik zag haar lichaam schokken van de tranen die opkwamen.

'Lily?' vroeg ik zachtjes. Ze reageerde alleen niet. Ik zag meer druppels vallen. Ik kon nu niet zijn zoals ik de afgelopen tijd was geweest, afstandelijk en hard. Bij dit moest ik mijn andere kant laten zien, iets wat ze toch wel zou vergeten omdat ze nu aan haar moeder en zusje dacht.

'Lily?' zei ik nu iets harder. Ik stapte naar haar toe en legde een hand op haar rug. Ze moest van die stoffige grond af. Binnen nu en een aantal minuten gaan hier ook dingen groeien en als ze niet weg gaat dan gaat het gewoon over haar heen. 'Kom op je moet opstaan' zei ik rustig. 'Laat m-me met rust' zei ze en ze schudde mijn hand van mijn rug af. Ik zuchtte even.

'Nee' zei ik rustig. Ze moet hier weg, ergens een plekje opzoeken waar ze rustig kan zitten. Haar tranen kan laten gaan. 'Nee' zei ze met een toon waardoor ik al wist dat dit geen leuk gesprek zou worden. Ze keek mij kwaad aan. Volgens mij was is er één boos. Maar waarom op mij? 'Wat' zei ik dus een beetje terughoudend. 'Jij' zei ze. Ze kwam overeind en veegde haar tranen weg.

Uit het niets begon ze tegen me te roepen. Het roepen werd schreeuwen en voor ik het wist begon ze me te slaan. Ik wist dat ze hier woonde en toch deed ik niks. Ik had haar moeder en zusje ergens anders moeten plaatsen, ergens waar de Drie niet in de buurt zat. Maar zelfs dan had het zo kunnen eindigen. De Arnoma's kunnen ze overal plaatsen.

Ik probeerde haar te kalmeren maar wat ik ook zei, niets hielp. Het ging van kwaad tot erger. Een aantal keren raakte ze me goed, er zat meer kracht in haar dan ik had verwacht.