Elmesari

≬21≬ Een Goedemorgen? Mwuahh...

≬21≬ Een Goedemorgen? Mwuahh...

Ik rekte me uit en deed mijn ogen langzaam open. Ik heb weer heerlijk kunnen slapen in m'n eigen bed. Ik keek opzij en zag Maeron nog half in coma. Ons bed. En hij had het nog harder nodig blijkbaar dan ik. Mijn maag begon te knorren. Gister tijdens het eten was ik al naar bed gegaan. Ik was helemaal op, ik kon niet meer. Veel had ik dus niet gegeten. Zachtjes kwam ik overeind en stopte even toen Maeron bewoog. Ik keek even naar hem en zag dat hij nu op zijn zij lag. Ik moest moeite doen om zijn lijnen niet aan te raken die goed zichtbaar waren. Het bleef iets aparts ook al had ik ze nu zo vaak gezien, op hem als op mij. Maar ze waren wel heel mooi, dat zou niet veranderen.

Zonder geluid te maken stapte ik uit bed en pakte mijn ochtendjas. De eerste keer dat ik aan Maeron vroeg of ze die hier hadden had hij me vreemd aan gekeken. Ze kende dat hier niet. Totdat hij met iets aankwam wat er anders verdacht veel op leek. Zij noemde het alleen een peignoir. En ergens in mijn grijze hersenmassa wist ik dat dat hetzelfde was als een ochtendjas, alleen was het een woord van vroeger. De ochtendjas die ik nu dan ook aanhad was niet zoiets als die ik thuis had. Warm en wollig. Deze was wel warm, dankzij de stoffen die ze hier hebben, maar een stuk dunner.

Zachtjes verliet ik de kamer en ging naar beneden richting de keuken. Ik ging een ontbijtje op bed maken. Iets wat ik hier nog nooit had gedaan. Daar had Maeron ook de tijd nooit voor. En ik ook niet dankzij hem want hij zorgde er wel voor dat ik iets te doen had, lessen volgen bijvoorbeeld. Toen ik in de buurt van de keuken kwam rook ik al heerlijke geuren. Vers brood, sap en andere dingen.

Ik liep naar binnen en toen een aantal elfen mij zagen bogen ze even maar gingen gewoon door. Ik was niet een vreemdeling hier. Één van de dingen die ik aangaf toen ik hier kwam was dat ze gewoon door moesten gaan met waar ze mee bezig waren. Ik hoefde niet aangestaard te worden, geholpen worden of elfen die met eten aan kwamen zetten. Ik wou gewoon rondkijken en desnoods zelf wat doen. Dus lieten ze me nu ook gewoon mijn gang gaan. Ik besloot om wentelteefjes te maken. Ik had geen flauw idee of ze het kenden. De spullen die ik nodig had kon ik gelukkig snel vinden en ging aan de slag.

'Ernil, wat bent u aan het maken?'. Ik keek opzij en zag Norama naast me staan. 'Kent u dit niet?' vroeg ik haar. Ze schudde met haar hoofd. Haar gebruikelijke vlecht zat aardig los. 'Druk geweest?' vroeg ik haar en ik wees naar haar vlecht. Ze keek ernaar en schrok ervan. 'Oh mijn excuses voor de slordigheid, we hadden even een probleempje' zei ze met een glimlach. Norama was een hele aardige elf die in de keuken werkte. Toen ik voor het eerst kwam schrok ze even. Iemand van de koninklijke familie kwam nauwelijks in de keuken namelijk.

'Maar dit zijn wentelteefjes. Je mag zo wel proeven als ik klaar ben?' gaf ik aan. Ze keek me even aan. 'Wat zit er allemaal in?' vroeg ze. Ik vertelde haar wat erin zat en hoe het gemaakt werd. 'Zo simpel en iets waar wij nooit opgekomen zijn' zei ze. Ik maakte iets extra's zodat zij kon proeven. Daarna vertrok ik met een dienblad vol en was ik bang dat als ik terug kwam Maeron het bed al uit was. Voor mijn gevoel liep ik echt langzaam namelijk want ik wilde niet knoeien of iets laten vallen.

Eenmaal bij de deur aangekomen kreeg ik die verrekte deur natuurlijk niet open. Ik keek de lange gang in en zag nergens iemand lopen. Natuurlijk, op momenten wanneer je ze nodig hebt zijn er nergens elfen. Het dienblad zette ik dus op de grond en deed zachtjes de deur open. Meteen zag ik dat Maeron nog sliep. Wauw, die lag gewoon in coma.

Ik pakte snel het dienblad op en liep naar het bed. Aan mijn kant stond een tafeltje dus zette ik hem daarop. Ik liep terug naar de deur en deed hem zachtjes dicht.  Zodra ik dat deed hoorde ik Maeron bewegen. Ik keek achterom en zag dat hij z'n ogen nog dicht had. Hmm.. en maar volhouden dat hij niet moe was. Maak dat de kat wijs.