Elmesari

≬8≬ Jij bent een... Wat?

≬8≬ Jij bent een... Wat?

Binnen een dag waren we behoorlijk ver gekomen, althans, dat is wat de andere drie zeiden. Ik had geen flauw idee. Ik keek merendeel mijn ogen uit, nog steeds. Ik mocht hier ondertussen al een tijd zijn, ik keek nog steeds mijn ogen uit. Het is gewoon zo schitterend hier. We kwamen alleen maar schoonheid tegen. Prachtig natuur. Maar dat prachtige natuur had af en toe ook zijn andere kanten volgens Baran. Ik was het nog niet tegen gekomen en ik weet ook niet of ik het wel wilde tegen komen.

'Laten we hier even pauzeren' zei Baran na een lange tijd. Ik schrok er bijna van. Het was zo rustig en niemand van ons had wat gezegd sinds een lange tijd dat ik gewend was aan de stilte. Je hoorde alleen de paarden af en toe briesen, de vogels fluiten en de wind die af en toe langs kwam waaien.

'Pauze' zei ik kreunend en ik liet mezelf van Nimm glijden. Ik had me een zere reet! Ik had nog nooit zoveel tijd door gebracht op Nimm's rug. Dat was ik dus helemaal niet gewend. Ik hoorde Laralytha lachen toen zij ook afstapte. 'Niet grappig' mompelde ik. 'Jullie zijn het gewend, ik niet. Ik mag nooit lang weg blijven van Maeron en daardoor ben ik dit dus helemaal niet gewend' zei ik terwijl ik even rek en strek oefeningen deed. Veel hielp het niet maar het voelde wel even fijn om mijn rug de andere kant op te laten buigen. Ik liet me daarna door mijn benen zakken en ging op het gras zitten.

'Nimm, wil je zo vriendelijk zijn en je eigen teugels aan een rots vastmaken' zei ik met mijn hoofd achterover. Ik zag Nimm op de kop en die keek me alleen maar aan van, wat moet je? Ik liet mijn hoofd weer naar voren vallen en zuchtte even. Wat zou het makkelijk zijn als dieren voor zichzelf konden zorgen. Met moeite stond ik dus op en pakte haar teugels beet. De anderen hadden hun paarden al vast gemaakt. Ik deed hetzelfde en haalde wat blaadjes uit haar manen. We moesten af en toe door wat dichte stukken bos heen om de weg wat af te snijden en dus bleef er af en toe wat achter in haar manen.

Ik pakte mijn tas met eten en ging ermee op de grond zitten. Nimm kon wat gras eten waar ze stond dus hoefde ik haar nog geen eten te geven. Baran, Bellas en Laralytha kwamen ook bij mij zitten en gezamenlijk begonnen we wat te eten. Het was nogal stil terwijl we daar zo zaten. Ik hoorde de wind wat waaien en wat vogeltjes fluiten en dat was het eigenlijk ook zo'n beetje.

'Bellas? Hoe zijn jij en Laralytha bij elkaar gekomen?' vroeg ik hem. Ik wilde het ergens over hebben en ik had hun verhaal nog niet gehoord dus was dat nu mooi de tijd ervoor. Bovendien wilde ik mijn gedachten even van Maeron af houden want anders ging ik me nog meer zorgen maken dan ik al deed.

'Zal jij het vertellen of ik?' vroeg Bellas aan Laralytha. Ik keek haar even aan en wachtte af. 'Zal ik het doen?' zei ze met een grijns. 'Ga je gang' zei hij. Laralytha schoof mijn kant een beetje op en ging ervoor zitten.

'Mijn zus, Delorea, en ik gingen op een middag een stukje lopen. Ze wilde mij wat vertellen en was er heel erg enthousiast over. We zochten een rustig plekje op om er over te praten. We kwamen bij de waterval aan waar we vroeger als kinderen vaak naar toe gingen. Wat ze mij vertelde was geweldig nieuws. Het bleek dat ze haar Fëawen gevonden had namelijk'. Laralytha glimlachte maar het bereikte haar ogen niet. Ik wist ook wel waarom. Van Bellas wist ik dat Laralytha maar één zus had. En ze had thuis al aangegeven dat ze die verloren had door de Drie. Haar verhaal had uiteindelijk dus ook geen happy ending.

'We gingen zo op in het praten dat we niet eens in de gaten hadden dat we bezoek kregen. Ik weet niet hoe ik het heb kunnen missen want voor ik het weet lag ik in het meer. Ik denk dat de waterval hun kabaal overstemde want ze maakte heel wat lawaai namelijk. Mijn kleren waren doorweekt en ik was behoorlijk woest. Ik schold degene die verantwoordelijk was helemaal uit. Delorea was daar weer niet van gediend want zo waren we niet opgevoed.