TAKINTILI

imtihanın zehri

Bölüm şarkısı
Rosyln bon Iver& St. Vincent

~

Sevgi, sahip olunan karakterin değerini arttıran tek değerdir. Ancak tutunduklarımızla var olmamızın yegane nedeni budur. Nefret kadar eksi, sevgi kadar artı çarpışır her ruhun içindeki fırtınada. Düşmek ve uçmak arasındaki engin farkı bilenler için ne büyük bir savaştır o. Nitekim...kimisi dibe, kimisi göğe aittir.

Son konuşmamızdan yana Bahoz'a olan sevgimin şüphesi hala devam ediyordu. Onsuz yapamam dediğim bir nokta yoktu. Ben sevginin söylenmesinden ziyade hissettirmesinden yanaydım.

Süslü sözlerle sevgi sözcüklerine olan inancım unicornların var oluşu kadar yitikti.

Sevilmek, sevildiğimi hissetmek istiyordum.

Hissedilmeyen her şey anlamını yitirirdi zamanla.

Ama o hala güzeldi.

Anlamını yitiren onca  şeye rağmen.

Hastaneden çıkalı 1 hafta olmuştu. Bu süre zarfında ne ben onu gördüm ne o beni. Ebru' benimle görüşmek istemişti en çok şaşırdığım nokta buydu lakin suçunu kabul ettiği için im biraz soğumalıydı ama nafile. İçimdeki yangın alev alevdi. Kadının kadına yaptığı bu davranışı karekter olarak da hazmediyordum canımı gasp etmeye çalışmasını hala sindiremiyorum.

Şikayet geri çekilmişti.

Sefin her koşulda yanımda olmuştu geceleri uyurken kabuslar gördüğüm de ise baş ucumdaydı.

Ama içim buruktu.

Anlatamıyordum ve anlayamıyordum.

Derinin bana bağırması üzerine başımı kaldırdım.
" Bir erkek için düştüğün hale bak! Bu bunalım halinden çık. Hayat bir erkekten ibaret değil Sena. Kendine gel."

Sefin baş ucundaki koltukta ellerini saçlarından geçirip derin bir nefes verdi. Gözlerimi kapattım usulca. Hataydı çok büyük bir hata,alt dudağımı istemsizce sertçe ısırıp sakinleşmeye çalıştım.

Mesele bir erkek değildi bunu anlamıyordu.  Genel olarak yorgundum bitkindim bir erkekten ibaret olmadığını biliyordum hayatın ama onlar sadece ruhsal çöküşümün nedenini bir erkeğe bağlıyordular.

İnsanın kaybedeceği bir şey olmayınca kazanmak istiyordu.

Anlamsız geliyordu söyledikleri, ben o gün o spor salonunda ölebilirdim gözlerimi kapatıp hiç açmayabilirdim. Ölümle ruhum dans ederken müziğin sesini değiştirmiş gibi hissediyordum ve bunla beraber hareketlerin değiştiğini daha sakin bir melodinin ruhuma hitap edişini..

Küllerimden doğacağımı söylerken mecazi bir söyleyiş değildi.

Yeniden doğmak için ölmek gerekirdi.

Benim içim ölmüştü dirilmek için.

Ritim ne olursa olsun ayak uydurmuştum ve bu savaşı ben kazanmıştım.

Sefin başucumda durmuş sıkkın bir tavırla kapıya bakıyordu, derin bir nefes verdi cümlesine başlamadan önce." Bahoz kapıda. Seninle konuşmak istiyor eğer istemezsen gönderirim." dedi beklenti içinde hüzün bakan kahvelerime.

Suratım memnuniyetsizlikle kıvrıldı.

Ama tuhaftır ki bir şey hissetmedim.

" Gelsin." dedim kısık sesimle gözlerimi kaçırıp.

Beni duymadığını sanıp kahvelerimi çevirdim ona. Bir şey demedi ayağı kalktı yavaş adımlarla isteksiz bir şekilde ilerledi ve eli kapının kulpuna gitti hafifçe açtı, gerilmişti.