RİTİM

12.BÖLÜM: ÇOCUKLUĞUN BİTİŞİ

"senden cereni istedim çünkü cenin önemli bir suç örgütünün lideri. Cerenin bundan haberi olduğunu sanmıyorum ancak ceninin yakalanması için onu kullanmak zorundayız."

Ceninde garip bir şeyler olduğunu zaten fark etmiştim. Muhtemelen uyuşturucu kaçakçılığı yapıyordu. Peki bu arkeni neden bu kaldı ilgilendiriyordu?

" Ne tür bir suç örgütü?" gözlerimi kıstım ve bütün dikkatimi ona verdim.

Gerildi. Dudağını yaladı, sol eliyle sağ yumruğunu sıktı ve bakışlarını dışarı yöneltti. Kaşlarımı çattım ve onu beklemeye başladım. Muhtemelen sandığım kadar basit bir şey değildi bu suç örgütünün işlevi. "bunu sana anlatamam. Ne senin böyle şeyler düşünmeni istiyorum ne de benim bunları şuan anlatacak gücüm var. Belki ileride. Sen biraz daha büyüdüğünde, ben biraz daha sindirdiğimde bir şeyleri."

Bakışlarımı masaya indirdim. Şuan suç örgütünü deli gibi merak ediyordum fakat insanların yaralarını bilemezdim ve hiçbir şey bilmeden sırf merakımı tatmin edeyim diye insanların yaralarını da deşemezdim. Arken bu kadar geriliğine göre muhtemelen içinde bir yara vardı ve ben onu üzmek, kimseyi üzmek istemezdim. "

Dudaklarımı yaladım. " peki polisler? "

Sinirle güldü ve bakışlarını yeniden bana çevirdi. " ne sanıyorsun? Polislerin gerçekten televizyonlarda gösterildiği gibi çalıştığını falan mı? Bir çoğu yalnızca işlenen suçları kaydetmek için var. Böyle bir işin peşinde bu kadar uzun süre çabalayacak bir polis harekatı tanımıyorum."

Kaşlarımı çattım. Ben de polisleri yeri gelince eleştiren biriydim fakat bu kadar genelleyici konuşmak doğru muydu? Gerçekten bu kadar işlevsiz miydiler? Durdum. Aslında onlarla ilgili ne biliyordum ki? Hayatımda kaç suça bulaşmıştım? Kaç gerçek suça?

" peki bu suç örgütüyle senin bağlantın ne? Yanı sen neden uğraşıyorsun?"

Dudaklarını ısırdı ve göğsü daha sert inip kalkmaya başladı. Gözlerinde yaş oluştuğunu gördüğüm o kısa anın hemen ardından sağ elinin baş ve işaret parmağıyla gözlerine baskı yapıp bir kaç saniye bekledi. O bir kaç saniye benim için ölüm gibiydi. İçim parçalandı. Gözlerim doldu. Karşımda birinin ağlamasına zaten dayanamayan ve hemen ağlamaya başlayan bir insandım fakat bu his farklıydı. Arkenin bu kadar üzülmesi onun gerçekten ağır bir şey yaşadığını gösteriyordu ve ben onun ağır hiçbir şey yaşamasını istemedim o an. Onun yaşayacağı tüm kötülükleri kendim yaşamak istedim. Bu zamana kadar arkene kötü davranmıştım. Çünkü daha 18 yaşında, kendi çapında ağır şeyler yaşamış, kişilik arayışında olan bir kızdım ve bu zamna kadar yaşamadığım şeyleri bir anda arkenle yaşamak, aramızdaki pek de kabullenemediğim bu çekim beni saçma sapan şeylere sürüklemişti.

Ancak o an anlamıştım hatamı. Arken gerçekten temizdi. Burada hatalarından, yaşadıklarından, yaşattıklarından ya da fiziki herhangi bir olgudan bahsetmiyorum. Arkenin ruhu temizdi.

"çünkü bu suç örgütünün kurbanlarından biri benim kız kardeşim."

Kalbimi söküp atmak istedim. Ortamı belki biraz yumuşatırım ve onun biraz daha iyi olmasını sağlarım diye - ki bunu istememin en büyük nedeni onu biraz daha bu halde görmeye dayanamayıp ağlamaya başlayacağımı biliyor olmamdı - " kız kardeşin mi? Kaç yaşında ve nerede? Hep bir kardeşim olsun istemişimdir."

Gözlerime öyle şefkatli baktı ki, dudağında acı bir gülümsemeyle öyle bir baktı ki gözleri, yemin ederim ölmek istedim. Yemin ederim. "aslında ablam. Şuan toprakta."