Version [COMPLETED]

V11

Late na akong nakapasok sa una kong klase dahil ayokong makausap sila o makasalubong man lang ang mga tingin nila. No matter how I fought back my fear the more I can't face it.

They brought me new fear to face.

"I'm sorry Sir, I'm late," hinging despensa ko sa Prof namin. I am late for abot five minutes. He nodded and I went to the vacant seat at the back. The three girls were just looking at me wanting to start a conversation when I chode to look away. The class went on successfully katulad ng mga nagdaang araw.

They never had the chance to talk to me cuz I never gave any time to even make an eye contact to any of them.

Class after class without talking to somebody and avoiding any interactions to any species on the class and especially coming from them.

Mga bandang lunch ay rinig na rinig ko ang usap-usapan tungkol sa mga nangyari sa gym no'ng nakaraang araw. Hanggang ngayon ay hidni pa rin humuhupa ang mga iyon.

"Mayabang daw 'yung Mariano?"

"'Di ba dayo 'yun? Ba't kung umasta parang taga rito?"

"Kaya naman pala, dahil 'di ko feel ang awra n'ya girl."

Marami pang bulung-bulongan hanggang sa loob ng food court na masyadong nakakarindi sa pandinig dahil iisa lamang ang pinupunto.

Is it their daily medicine? To always gossip around instead of having a healthy conversation or just mind their own studies since as far as I know, they are students.

Paulit-ulit na lang ang issue ko. I don't get it, pinoproblema nila ang issue ko kaysa sa akin. I act according to what I think is right, walang makakapigil sa akin doon. Hindi ko nga pinakialaman kung bakit tsismosa sila.

I can't believe people like them.

I ignored those gossips that circulated around the campus. I don't mind, as long as I'm not affected. Pumila ako sa counter at nag-order ng pasta at coke.

Pagkatapos kong maka-order ay inilibot ko ang aking paningin para maghanap ng bakanteng upuan.

I was about to make a step towards the table I spotted when someone bumped into me. Napalingon naman agad ako sa taong iyon at maingat na binalanse ang tray sa kamay ko.

"I'm sorry," hinging paumanhin ng isang babae na pamilyar na pamilyar sa akin.

"It's okay, Sandra," malamyos ang boses kong tugon. Tila gulat s'yang napatingin sa akin kaya ngumiti lang ako sa kanya ng pagkatamis-tamis. Nanlalaki ang matang tumitig siya pabalik sa akin at bigla ring umiwas. She gained her composure and hugged her books tightly. Tigagal na yumuko s'ya.

She's got a very beautiful eyes.

"You know me?" Napangisi ako ng 'di oras sa tanong n'ya.

"You could say that."

Muling umangat ang tingin niya sa akin at nakaawang ang labing tumango siya sa akin.

"I'll see you again," I bid before leaving her hanging. She looks affected by my words so I don't need to scare her more.

My presence is already enough for her.

Dumiretso ako sa lamesang bakante ng napahinto ako mula sa balak na pagpunta roon. Alder's group were next to the table I spotted. Walang pag-aalinlangan akong tumalikod para sa benches na lang sa labas ako kumain. Beside, I only have lasagna and coke. It's just easy to eat.