Version [COMPLETED]

V28

Pagkahatid sa akin ni Noah sa bahay ay naligo agad ako para matanggal ang lansa sa aking katawan dahil sa mga pinagbabato ng mga estudyante sa akin kanina.

Namamagang mata galing sa pag iyak. Wasak na wasak na puso dahil sa break-up. Litong litong utak dahil sa mga rason na pilit sumisiksik.

Pinagmasdan ko ang magkabilang braso mula sa salamin. Kulay ubeng balat ang bumungad sa akin. Dahil siguro ito sa malakas na pagbato sa akin ng itlog at papel na may bato sa loob.

My upper body looks terrible because of what happened. Naramdaman ko rin ang pagkirot ng aking batok sa kahit na kaonting paggalaw.

Awang-awa ako sa sarili dahil sa napagmasdan ko. Kumuha ako ng band aid at ointment para sa pasa at sugat sa mukha.

Naglagay na rin ako ng extrang damit at nilagay sa loob ng aking bag. I know something like earlier will happen again tomorrow.

Hindi agad magbabago ang ipinakita nila. The way they acted earlier was just the first wave of their bullying.

Ingat na ingat akong naglagay ng ointment dahil sa tuwing papasadahan ko ang mga pasa ay may hapding dulot ito.

I lay down over my bed after and stares at my ceiling when tears unconsciously slid down. Agad kong pinunasan iyon at huminga ng malalim.

Mawawala rin ang sakit. All of this will be worth it.

Makakalimutan ko rin kung paano ang umiyak, pero ngayon... kailangan ko munang indahin.

Last na iiyak ako ng ganito dahil sa mga rason na wala akong control. Lalaban ako ng patas at may determinasyon. I've done this before and I will surely surpass it again.

Pinaalalahanan ko ang sarili na makakaya ko rin ang lahat ng ito. All I have now is just myself. I have myself to comfort myself.

I have me... to continue fighting.

For those person I want to be in the safer place that I haven't went on. Iyon na lang siguro ang malaking bagay na makakapagbigay ng kasiyahan at kapanatagan sa akin.

I will be proud of myself if I'll do that.

Pagkapasok ko ng gate ng university ay ramdam ko na ang tensyon mula sa tinginan ng mga estudyanteng dumadaan. Hindi ko pinansin ang mga nakamamatay at insultong binibigay nila sa akin mula sa kanilang tingin.

I walk coldly and calm. I sighed when I walk at the hallway and students started to gather and corner me into circle again.

Ito na nga ba ang sinasabi ko. Good thing I was prepare to all of this shit.

My phone vibrated so I stopped in the middle and look into the my phone. My grip tightened when I remember who's the caller.

"How's my surprise?" tinig mula sa kabilang linya na nagpatiimbagang sa akin ng tuluyan, "you'll be the secret formula of my recipe today, pancake. Enjoy the cooking." At pagkababa ko nang cellphone ay ang hudyat ng pagbato ng mga itlog sa akin.

Mula sa ulo hanggang sa sapatos ko ay inulan ng itlog. Napayuko ako ng may tumama sa aking pisngi kung saan may band aid at dahil natamaan ay natanggal ito. Mas lalong humapdi ang sugat sa aking mukha at mga pasa sa braso na kinaigting ng aking panga at paghigpit ng kuyom nang aking mga kamao.

Typical bullying!

I calmed myself so that I wouldn't be reckless again. I let them threw things on me like I did yesterday.

To avoid criticism say nothing, do nothing, be nothing. And that's the mindset I have this day. I wanted just to be nothing.

This bullying is nothing for me. I have been into so much more than this. Ni hindi ko na nga inabala pang pigilan sila dahil nakahanda ako.