Version [COMPLETED]

V31

Ilang araw na ang nakakalipas simula ang nangyari ang napakadilim na gabing iyon. Hindi pa rin kami lubos mapanatag habang nasa hospital si Yrra.

She has been operated for how many times because of that dark incident.

Ilang araw na rqing tahimik ang barkada dahil sa paninisi sa sarili.

We judged her poorly. We judged her awfully. Kaibigan pa ba kaming maituturing?

We inflicted her pain. Naging pabigat kami sa kanya. She already made it clear for us that we can't be her friends but we insisted. Pinilit pa rin namin ang sarili namin sa mundo niya.

But then, ginusto namin ang pagpasok sa mundo niya.

Wala na kaming balita sa kanya simula ng ilipat s'ya ng kanyang pamilya sa Manila dahil hindi sapat ang mga equipment's dito sa probinsya lalo na sa kalagayan n'ya.

The doctor said that she has head injury and we know the reason behind that. That's because of violence. She got hit on the head and some part of her body.

Nasa bahay kami ngayon. Lahat kaming magkakaibigan ngunit mistulang may dumaang anghel dahil sa sobrang katahimikan.

All of us were so lost on our deep thoughts. Maging ako ay hindi na alam ang gagawin pa sa kanila dahil maging ako ay hindi makalimut-limotan ang mga nangyari sa gabing iyon.

I sighed and stood up. "I'll just get some drinks," I said making all of their attention went to me. I was about to make my step when Karrie spoke.

"Why didn't you tell us Nicole?" hindi makapagpigil niyang tanong. I clearer my throat and sighed. I know they'll ask me about this and I don't know how to explain it to them.

"It's not my story to tell, Rie," mahinahon kong sambit ng makita ko ang matalim n'yang tingin sa akin.

Kahit gusto kong sabihin, hindi pa rin pwede. I promised to not to tell her story just because we are friends. It's her story to tell. I'll stick to that.

"We are friends. Alam mong delikado, pero 'di mo sinabi? We could've help!" she hysterically said. 

"Yes, we're friends no one can't change that. Pero 'yun na nga, delikado! She planned all of this!" I hissed. I am losing my patience. I have known Karrie for long years now and sometimes her principle about friendship is just so clingy.

Hindi ko na rin naitago sa sarili ang pagkainis dahil sa sinabi niya.

Alam kong galit at nasasaktan sila. Hindi ko sila masisisi pero wala akong magagawa. Maging ako rin naman ay ganoon ang nararamdaman.

Mas lalo akong sinisi ang sarili ko dahil sa dami nang nalalaman ko sa mga plano niya, I couldn't be a big help to her but to let her do her plan alone.

"And you let her planned all alone?!" nanlilisik ang matang titig at pasigaw niyang tanong. Bumilis ang paghinga ko dahil sa sigaw n'ya.

I didn't! Saints knows how I didn't!

"No," si Noah

"At isa ka pa!" Duro n'ya kay Noah kung kaya ay inawat na s'ya ni Maycah. The tension between us getting stronger and I don't plan to stoop down.

Hindi ko sasaluhin ang paninisi nila dahil tama lang ang ginawa ko.

"Stop! Oo, hinayaan namin s'yang magplano kasi s'ya ang nagsabi! Bakit? Hahayaan ba namin s'ya in the first place?" madiin kong sambit kasabay ng paghingal dahil sa umuusbong na galit. "She planned alone because she wants us safe!" matalim kong sagot kay Karrie na matalim pa rin ang tingin sa akin habang hawak hawak s'ya ni Maycah sa dalawang braso .