Slayers - Teoria Chaosu (ZAKOŃCZONE)

5. Pamiętasz mnie?

Rozdział 5

„Pamiętasz mnie?"

Zelgadis zmierzał ciemnym korytarzem w stronę małego pokoju na poddaszu. Z dołu dochodziły go stłumione rozmowy przyjezdnych i wrzaski jakiejś niezadowolonej kobiety. Ostatecznie musiał przyznać, że z pewnością nie było to najlepsze miejsce dla wybrednych damulek. Odpadający ze ścian tynk, wilgoć w pokojach i szczury, choć na to ostatnie właściciel gospody zdecydowanie zaprzeczał. Nagle gwar został przerwany przez uderzenie zegara, który obwieścił nadejście północy. Zdenerwowany młodzieniec spojrzał na godzinę i przyspieszył kroku, by już po chwili stanowczo pchnąć drzwi prowadzące do swojego celu.

– Dobrze, że już jesteś. – Usłyszał na powitanie.

– Gdzie księga? – zaczął bez ogródek i przeszukał pomieszczenie stalowym wzrokiem.

– Tu ją mam. – Yuuki wstała z krzesła i położyła wolumin na małym stoliku. – Jesteście tego pewni? – dodała dla przekonania, ale w odpowiedzi dostała tylko kiwnięcie głową. – Dobrze więc...

Lina i Gourry podnieśli się ze starej, narożnej sofy i stanęli tuż obok Zelgadisa. Tymczasem Mizu podszedł do drzwi i z cichym skrzypnięciem, zamknął je na klucz.

– Gotowi? – zapytała z przejęciem Yuuki.

– Zawsze... – mruknął Gourry i odruchowo złapał za rękojeść swojego miecza.

– Kiedy otworze księgę musicie „wskoczyć" do środka! No, to na trzy!

– To zaczyna mnie przerażać... – szepnęła Lina i nerwowo przestąpiła z nogi, na nogę.

– Raz!

Zelgadis przełknął głośno ślinę...

– Dwa!

Powoli zaczynał rozumieć niebezpieczeństwo sytuacji i ryzyko, którego się podjął...

– I...!

A może jeszcze się wycofać?

– Trzy!

Yuuki szarpnęła za okładkę i otworzyła przejście. Stronice zaszeleściły niebezpiecznie, targane jakąś niewidzialną siłą, by po chwili błysnąć oślepiającym światłem i ponownie uwolnić demona...

***

Dziewczyna zerwała się z krzykiem na swoim posłaniu. Oddech zastygł w jej piersi zupełnie tak, jak gdyby bał się wyjrzeć na świat. Chłodne powietrze powoli i ostrożnie przedzierało się przez płuca, targane niespokojnym rytmem. Po chwili jej wątłym ciałem wstrząsnęły dreszcze, a w oczach pojawiły się łzy.

– To tylko zły sen... – szepnęła do siebie, chcąc jednocześnie uspokoić łomot serca.

Krople zimnego potu spływały po jej twarzy, a ubranie nieprzyjemnie przylgnęło do pleców.

– Akama...? – Nagłe pytanie zgasło w ciemności, pozostając bez odpowiedzi.

Zawstydzona dziewczyna spuściła głowę w dół. Niezręczną ciszę przerwało ciche westchnienie. Chłopak dobrze wiedział, że w tych momentach rozmowy są nieznaczące, jednak trudno było mu znaleźć inny sposób. Bez słowa wstał i usiadł obok skulonej w mroku postaci.

– Kirei, zostaw mnie!

Panna zamierzała już wstać, gdy chłopak chwycił ją za rękę i ponownie przyciągnął do siebie.

– To nie takie proste! – powiedział z triumfalnym uśmiechem, jednak i ten, jak wszystko pozytywne na tym świecie, szybko zniknął, gdy młodzieniec wyczuł pod palcami coś lepkiego. – Znowu krwawią... – stwierdził ponuro, przyglądając się nadgarstkom Akamy.