[Tamamlanmıştır.]
.
.
.
.
"Çünkü mavi umudu temsil eder ve ben de birgün mutlu olmayı umuyorum."
.
.
.
-Kurgunun şarkısı [ Jungkook- Euphoria]
.
.
-Singularity: Eşsizlik.
.
.
[Baba - Kız kurgusudur. Aşk unsuru yoktur.]
.
.
Başlama Tarihi: 05.05.2020...
"Ooo prenseste geldiğine göre kahvaltı yapmaya gidebiliriz."
Dev abi konuşunca kafamla onayladım. Bu abi niye bu kadar uzundu ben hâlâ çözememiştim? Acaba babası da bu kadar uzun muydu? Eğer uzunsa bende büyünce babam kadar mı olacaktım?
Koskocaman bir arabaya binip gitmeye başladık. Araba kocamandı ve biz içine sığıyorduk. Benim düşündügümden de büyük olmalıydı.
Içine 9 kişiyi aldığına göre.
"Geldik sonunda. Çok acıktım." Etrafıma bakınca bir sürü insan vardı burda. Niye toplanmışlardı? Kaza mı olmuştu?
"Prensesim. İniyoruz." Ona döndüğüm de gülümsüyordu. Rahatsız olmamış mıydı bu kadar kameradan?
"Niye bu kadar kalabalık?"
"Fotoğrafımızı çekmek istiyorlar."
Ama ben korkardım ki? Ne yaparsam beni görmezlerdi? Arabada kalıp beklersem açlıktan ölürdüm. Direk inersem korkudan bacağına yapışırdım. Ne yapacaktım?
"Hadi gel inelim de güzel bir kahvaltı yapalım." Ben ne yapacaktım?!!
"Ama ben korkuyorum." Sessizce mırıldandım. Duymamıştı zaten de ne yapacaktım?
"Etrafta polisler var kimse saldıramaz. Yani korkmana gerek yok."
O dediklerimi duymuş muydu? Galiba şuan utanmaya başlamıştım.
Onun yanına gidip elini tutum. Yere bakarsam birşey olmazdı herhalde. Ya da beni kucağına alsaydı olur muydu? En azından yüzümü saklardım.
Gözlerim niye dolmuştu ki? Bebekler ağlardı ama ben bebek değildim. O yüzden ağlamalıydım. Bebekler ağlardı.
"Cho Hee! Niye ağlıyorsun birtanem?"
Ağladığımı nasıl farketmişti ki? Ses çıkarmıyordum. Gerçekten özel güçleri olmalıydı.
Yüzümü kaldırınca ona baktım. Ağladığım için galiba tam göremiyordum.
"Niye ağlıyorsun birtanem? Ne oldu? Ayağını mı vurdun? Elin bir yere mi çarptı?"
"Yü-yüzümü görmeseler olur mu?" Tam bir bebek gibi duruyordum ama ağlamamı durduramıyordum.
"Olur birtanem... Olur birtanem de sorun bu mu?"
Kafa salladım. Kesinlikle bebeklik yapıp ağlamıştım. Bebekler bile bunun için ağlamazdı.
"Gel buraya." Bana sarılınca bende kafamı omzuna gömdüm. Bence böyle yüzüm gözükmezdi.
Bacaklarımı beline dolayıp beni kucağına aldı. Saçlarımda önüme geliyordu.
Arabadan çıkmıştık galiba. Fotoğraf makinesi sesleri geliyordu. Bir de o adamların sesleri.
" Kızınız kaç yaşında?"
"Neden yüzünü göster miyorsunuz?"
"Şirket ne dedi?"
"Gruptan ayrılacak mısınız?"
Hiçbirşey demeden içeri girdik. Hâlâ kucağındaydım ve galiba böyle oturacaktık.
"Nerde kaldınız kook?"
"Telefonumu bulamadım. Neyse başlıyalım mı?"
Yemek yemeye başlayınca bana da yemek veriyordu, kendide yiyordu. Ama yemekler çok güzeldi.
