Singularity

24|En Mutlu Günümdü

Bölüm 24|En Mutlu Günümdü

-Jeonikook iyi okumalar diler.

"En mutlu günümdü. Teşekkürler baba."

"Eğlendin mi bakalım miniğim?"

"Hm,hm."

Arabayla şirkete dönüyorduk. Bugün hayatımda ki en güzel gündü. Miniğim bana 'baba' demişti. Artık beni babası olarak görüyordu. Beni seviyordu.

Koluma yaslanan bedenle;bakışlarımı yerden çekip, yanımda ki bedene odakladım.

O kadar masumdu ki.

"Fıstık yorulmuş."

Namjoon hyungu onaylayıp, saçlarına öpücük kondurdum. O kadar huzur vericiydi ki şu saçlara bile öpücük kondurmak.

Yavaşça koluma düşen kafasını kaldırıp, kollarım arasına aldım. Şuan doyasıya öpmek istiyordum ancak uyurken rahatsız etmekte istemiyordum.

Beklemem daha mantıklıydı.

Neyse en azından koklayabiliyordum.

"Şaka maka hayatımda ilk kez sabah 9'dan gece 12'ye kadar eğlendim. Ve mükemmel bir hismiş."

"Katılıyorum Taetae."

Gerçekten ya! Miniğim için gelmiştik ama hepimizin gönlü olmuştu.

Ve miniğimin hayallerini gerçekleştirirkende olacak gibiydi.

...

Pijamalarımı giyip yorganın içine girdim. Bende çok yorulmuştum ve şimdi iyi bir uyku çekmek istiyordum. Buna da ihtiyacım vardı.

Miniğime sarılıp gözlerimi huzurla kapadım. Şu uykuya çok mahrumdum.

Birgün geçerken 24 saat uyumak istiyordum. Bunu tatilde deneyebilirdim aslında.

Tabi şuan olmazdı da. Birgün olurdu. Aynen. Olurdu.

Kim kıpırdıyordu? Saat kaçtı? Ben şuan neden uyanmıştım?

Gözlerimi açıp baktığımda yanımda ki küçük bedenin bana arkasını dönüp ayaklarını oynatığını ve durmadan 'of' ladığını fark ettim.

Şimdi anlaşıldı. Uykusu kaçmıştı.

Gözlerimi ovalayıp, yanına yaklaştım. Benim uyandığımı bilmiyordu büyük ihtimal.

Onu gene kollarım arasına alıp, yanağına bir öpücük kondurdum. Şimdi fark etmişti beni.

"Baba?"

Senin o baba diyen ağzını yerim!

"Efendim miniğim."

"Neden uyumuyorsun?"

Kıkırdadım. O da uyumuyordu.

"Sen neden uyumuyorsun?"

Dudağını bükerek konuşmaya başladı.

"Uykum kaçtı. Peki ya senin?" Meraklı hali neden bu kadar tatlıydı?

"Benimde uykum kaçtı. Hem beni niye uyandırmadınız küçük Hanım?"

"Uyandırmam mı gerekiyordu?"

"Hm,hm."

"Ama niye ki?"

Parmağımla yavaşça küçük burnuna vurup, konuşmaya başladım.

"Çünkü seni uyutmam lazım."

"Senin uykun var ki?"

"Bence bu sorunu beraber uyursak halledebiliriz." Diyerek onu kendime çektim. Yeni anlamış gibi kollarını belime sarmaya çalışsa bile başaramamıştı.

Gözlerimi huzurla kapayıp, kendimi uykunun kollarına bırakacağım zaman.

"Bugün en mutlu günümdü. Teşekkürler baba."

Dediğine ister istemez mutlu olmuştum. Mutlu oluyordu. Benimde sevinmemem biraz olanaksızdı.

"Bende teşekkür ederim kızım. Hayatıma girdiğin için."

16.05.2020

02.48

-Jeonikook