Kırmızı || Texting

Final

"Bak şimdi, sakin ol önce." Derin derin nefesler alarak Umut'u dinlemeye çalışıyordum ama nafile. Sakinleşmem mümkün değildi. Sonunda beklediğim an gelmişti ve ben kalbimin yerinden çıkacakmış gibi atmasına engel olamıyordum.

"Sakin olamıyorum!" Feryadım üzerine annem elime bir bardak su tutuştururken Umut da sayfanın yüklenmesini bekliyor arada omzumu sıvazlıyordu. Birkaç saniye sonra ekranda tercih sonucum kendini göstermişti.

Beşinci tercihime yerleşmiştim!

Çığlık atarak ayağa fırladım ve evin içinde sağa sola koşmaya başladım. İlk beş tercihimin tutacağını düşünmemiştim çünkü biraz daha yüksek yerleri yazmıştım. Ve işte yerleşmiştim. İnanamıyordum.

Umut ve annem gülerek karşılık verirken nasıl göründüğüm umrumda değildi. Zıplayarak çığlık atmaya devam ettim. Gece uyku tutmaz diye baktırmamıştı annem ve şimdi ancak öğrenebilmiş olmak beni meraktan delirtmişti.

"Kazandım! Yerleştim inanamıyorum!" Deli gibi gülüyordum ve gerçekten de sevinçten deliye dönmüştüm. Koşarak önce anneme sarıldım ve onu da kendimle birlikte sağa sola salladım.

Annem elimden zorla kurtulduğunda Umut'a yapıştım bu kez. Sevinçten şaşırmıştım. Bir süre sonra utanarak ondan da ayrıldığımda artık daha sakindim. Annem gülerek başını sağa sola salladı. "Size içecek bir şeyler getireyim ben." Arkasını dönüp giderken de 'deli kız' dediğini duymuştum.

Umut ile kaldığımızda gülümseyerek beni kolunun altına çekti. "Tebrik ederim güzelim." Kafama bir öpücük kondurduğunda utanarak başımı göğsüne gömdüm.

"Teşekkür ediyorum, artık bir İTÜ öğrencisi ve Mimar adayı olduğuma göre bana daha saygılı olmanı bekliyorum." Kahkaha atarak başımı geri çekti ve yüzüme baktı. "Zaten deliydin, iyice kafayı yedin sen." Şımarıkça gülümsedim.

"Senin yüzünden." Kaşlarını kaldırdı. "Niye benim yüzümdenmiş acaba?" Omuz silktim.

"Sürekli beni çıldırttığın için olabilir mesela. On lafından dokuzu bana sataşmak." Güzel bir gülüşle koltuğa doğru yürüyüp oturdu ve beni de oturttu. "Hoşuma gidiyor, ne yapabilirim?"

"Biliyor musun Umut, aslında seni maymuna çevirmek de benim hoşuma giderdi." Tek kaşımı kaldırarak suratına baktım. Ellerini teslim olurmuş gibi havaya kaldırdı. Daha fazla ciddi kalamadım ve yeniden çığlık attım. "Resmen üniversite öğrencisiyim artık!"

Kahkaha atarak yanağımı mıncırdığında eline vurdum. Sonra dayanamayıp ben de güldüm. Annem içeriye elinde iki bardak meyve suyuyla gelince toparlandık. Yüzümde hiç gitmeyen bir gülüş vardı.

Mutluydum. Yanımda sevdiğim insanlar ve gerçekleşmiş hedefim vardı. Gücümü kontrol altına almayı da öğrenmiştim. Her şey çok güzeldi benim için. Tek bir şey eksikti hala. O da eksik kalmaya devam edebilirdi. Üç yaşından beri yokluğunu çektiğim bir şey şu saatten sonra olmasa da olurdu nasılsa.

Hayatıma giren adam beni ondan daha çok sevip sahiplenmişti üstelik. Belki de bunun için bile istemezdim artık gelmesini. Birine değer verip yanında olmanın nesi zor olabilirdi ki? Hele de bu kişi kızın ve onun annesiyse.

Her neyse. Mutluydum.

Eksiktim belki ama mutluydum.

Bu da benim kısa hikayemdi. Unutmayın. Hayat birilerini beklemek için çok kısa. Bu birisi kim olursa olsun. Sizin mutlu olmak için sadece kendinize ihtiyacınız var. Son ne kadar karanlık görünürse görünsün, elbet bir ışık çıkacak karşınıza. Yeter ki siz kendinizden vazgeçmeyin, herkes sizden vazgeçmiş olsa da.

*

"Yeter ki siz kendinizden vazgeçmeyin, herkes sizden vazgeçmiş olsa da."

D.K