Książka o ekipie friza.
Cały opis w zerowym rozdziale (?) książki. 2000 słów to za mało dla mnie i dlatego będzie to na początku książki. Tu będą tylko osiągnięcia i najważniejsze informacje. Zapraszam.
Rozdział zerowy-26.04.2020r.
Rozdział pierwsz...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
W takim miejscu mogę umrzeć...
❤fanki_nijakiej, komentator i 67688 innych użytkowników.
Możliwość komentowania jest wyłączona.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
-Hania, wszystko ok?-zapytał Kamil gdy siedziałam na dachu ze słuchawkami w uszach, milionem myśli i sporą ilością łez na twarzy. -Tak, wszystko dobrze, nie musicie się martwić-rzuciłam od niechcenia. -Napewno? My wiemy, że jest Ci teraz ciężko, bardzo ciężko, zawsze możemy porozmawiać, jakoś Ci pomóc... -Nie chcę pomocy, chcę być sama, nie możecie tego zrozumieć?!-wstałam i szybko odwróciłam się w jego stronę. -Hania... Nie płacz...-powiedział chłopak i zamknął mnie w szczelnym uścisku. -Jak mam nie płakać?! Straciłam dziecko! Ono nie żyje! Przeze mnie... -Hania, ja to rozumiem... -Nic nie rozumiesz! Nie straciłeś dziecka, nie wiesz jak to jest!-wybuchłam całkowicie, łzy spływały mi po twarzy jeszcze bardziej niż wcześniej, miałam tak wielką ochotę skoczyć z tego dachu i umrzeć, by być przy moim dziecku, ale nie mogłam tego zrobić przy nim. Wyrwałam mu się. -Nie wiem jak to jest, ale wiem, że chcę Ci pomóc-powiedział spokojnie. -Mi już nic ani nikt nie pomoże, tylko śmierć... -Hania, nie. To jest najgorszy wybór, nie możesz nam tego zrobić, uwierz twoje dziecko nie chciałoby tego. -Ale ja tego chcę... -Nie chcesz, tak Ci się tylko wydaje. Kiedyś ktoś mądry powiedział mi, że zawsze po nocy przychodzi dzień. Noc to, to wszystko co jest złe, nieprzyjemne, trudne, a dzień to wszystko to co jest miłe, dobre, odpowiadające nam... Każdy ma gorszy czas w życiu, to normalne... Ale nie każdy ma przy sobie kogoś kto chce mu pomóc, ty masz, masz nas. -Proszę... Daj mi pomyśleć...-powiedziałam po dłuższej chwili. -Dobrze, ale chodź do środka, nie chcę, żebyś zrobiła coś głupiego. -Okej...-powiedziałam, na co chłopak objął mnie ramieniem i razem poszliśmy do mojego pokoju, poprosiłam go by poszedł do innego pokoju, chciałam zostać sama, pomyśleć.
Pov Kuba Nagrywaliśmy odcinek na kanał do Marty, gdy do pokoju wszedł Krzychu z Hanią. Płakała, to było widoczne. Chłopak popatrzył na mnie i zrozumiałem, że później powie mi o co się stało. Po skończonych nagrywkach podeszłem do niego.
-Co się stało? Czemu ona płakała?-zapytałem. -Więc tak...-opowiedział mi wszystko co działo się na dachu, byłem na siebie cholernie zły, że zamiast być z nią nagrywałem odcinek. -Boże, ale ze mnie kretyn!-krzyknąłem. -Nie możesz się za to winić-Krzychu próbował dodać mi otuchy. -Muszę do niej pójść. -Nie, ja do niej pójdę-powiedziała Oda. -Czemu? -Bo ty nie czegoś wiesz... Chodź-odeszliśmy kawałek dalej, tak by nikt nas nie usłyszał-ona miała depresję, kilka razy choroba powracała do niej, nie chciała Cię martwić i nic Ci nie powiedziała, mnie poprosiła, żebym nikomu nie mówiła, ale sytuacja jest za bardzo poważna, proszę, pomóż jej-powiedziała bezsilne-pójdę do niej...-odeszła i zostawiła mnie z natłokiem kłebiących się myśli.
Hej! Przepraszam, że dopiero teraz, ale miałam urwanie głowy dzisiaj. Najprawdopodobniej w tygodniu będzie pojawiać się tylko jeden rozdział... Przepraszam, ale chyba lepiej przez jakiś tydzień czy dwa mieć po jednym rozdziale niż później przez jakieś dwa miesiące w ogóle ich nie mieć... To wszystko przez mój pie*rzony brak weny, a jak już ją miałam to nie mogłam nic napisać i wyszło jak wyszło. Ale obiecuję! Jutro kończę lekcje i pisze rozdziały dla Was! W tym tygodniu zamiast drugiego rozdziału jest poprawiony opis bohaterki, tak to nazwę, chodzi mi o rozdział '0'. Bay, bay!🖐🏻
