Light and Darkness (Lips of a Royalty Series 1)

Wakas

Prince Derion Zereb Monzilla

"To be a King is a huge responsibility, Derion. There are three things that you need to remember to be a king....first...your land, second your people and lastly your family."

Paulit paulit na pinapaalala sa akin ng aking ama ang mga sa salitang yun kapag gusto niya akong makausap. I was just ten years old when father opened my eyes to the truth. He trained me to fight, to be smart and to be a better future king. Because I am the Crown Prince of Freliord kingdom. Bata pa lang, ramdam na ramdam ko na ang malaking responsibilidad na ito.

"I told you to have no mercy, Derion! When it comes to battle everyone will have no mercy! Dapat ikaw rin! Wala sa lugar na ito ang salitang awa!"

Nakatungo ako habang pinapagalitan ako ng aking ama. I was having a training. Hawak hawak ko pa ang aking gintong espada at may sugat pa ako sa aking katawan pero pagdating ko sa harapan ng aking ama ay ganito. Hindi ko kasi pinatay ang hayop na nakalaban ko sa isang training ko.

"I'm...sorry. I will do better next time." I said sadly. Next time I would have no mercy that's my promise. I don't want my father to be disappointed at me. I don't want him to regret that I am his successor. I want him to be proud of me.

"Listen.." he knelt in front of me para magtama ang aming mga mata. He held my shoulders. Nagtama ang aming mga mata. Ang kaniyang mga mata ay katulad ng akin. Madilim.

"You will be the king someday of this mighty land. And you need to be brave. Because when that time comes, the people here, their life is in your arms. No mistakes. There is no room for errors." He remind me. I nodded.

Lahat ng kaniyang salita ay pinapasok ko sa aking utak dahil gusto kong maging katulad niya. A great king. Pinagpatuloy ko ang pag eensayo. I show no mercy. Lahat ng mababangis na hayop ay pinapatay ko. Umuuwi ako ng palasyo na may bahid ng dugo sa aking damit. And my father always smiled at me. The smile that I want.

"Ramon, where have you been? Ang tagal mong hindi nakabalik." My father said.

We're having a dinner and Ramon my father friend is with us. Ang alam ko matagal na siyang kaibigan ng aking ama.

"Ngayon lang kami nakabalik ni Canna, nanirahan kasi kami sa Ioniafrel." Sagot ni Ramon.

Wala akong alam sa kung anong pinagsamahan ng dalawa pero kahit si ina ay kilala siya. Napatitig ako kay Ramon. Halos kasing edad lang siya ni ama. Matikas at halatang sanay sa pakikipaglaban. Hindi na ako magtataka kung magiging General siya ng army dito. I think he's great.

Napatingin ako sa aking harapan kung nasaan ang limang taong gulang kong kapatid na si Brezzio. Napailing na lang ako dahil nagkalat na naman ang pagkain na kinakain niya. Mother suddenly chuckled because she's also looking at Brezzio. Mother is five months pregnant kaya ako na ang nagsaway kay Brezzio.

"Brezzio stop that.." saway ko sa aking kapatid na may gana pang ngumisi sa akin. Tss. I wanna punch his face. Noong limang taon ako hindi naman ako ganito kapilyo.

"Kuya...it's still delicious! Look!" Napangiwi ako dahil itinaas niya pa talaga ang pagkain niyang nagkalat sa mesa. Seriously?

Narinig ko rin ang halakhak ni ama at ni Ramon. Siguro'y napansin na nila ang kakulitan ni Brezzio.

"So this is Brezzio?" Ramon asked.

"Ah yes, the second prince." Sagot naman ni ama. Napatingin naman si Ramon sa akin. Hindi ko alam kung bakit kinabahan ako. Umupo ako ng tuwid.

"Your Crown Prince is handsome King Dariuz." Nagtawanan sila sa sinabi ni Ramon. Kumunot naman ang noo ko. Where's the joke in that? It's true! Napatingin ako sa kapatid kong nakasimangot na rin. Now I think I know what he's thinking.