İZ 'Tamamlandı'

4.BÖLÜM

Alya ile içeri geçtiğimizde Uraz kendini kontrol etmeye çalışır gibi Alya'nın önünde eğildi. Elini iğrendiğim sarı saçlarından geçirdikten sonra Alya'ya bakıp konuştu.

"Kızım sen mi söyledin bunu?"

"Kızma baba, çok canım çekti."

"Bana niye söylemiyorsun?"

"Sen yememe kızıyorsun!"

"Arada bazı kaçamaklar yapabilirsin."

"Oley!"

Alya elimi bırakıp Uraz'ın kucağına atladığında Uraz elindeki pizza poşetini bana verdi. Poşeti alıp yemek odasına götürdüğümde içeriden Alya'nın kahkahası geliyordu. Her ne kadar Uraz'dan nefret etsemde kızına iyi bir babalık yapıyordu. Belki insan olabilseydi şuan mutlu olabilirdim.

Sofraya pizza kutularını yerleştirdiğimde biber sevmeyen akıllı kızım kendine bibersiz küçük boy pizza sipariş etmişti. Gerçekten çok zekiydi.

İçecek için bardak almaya gideceğim sırada Uraz ve Alya'yı kapıya yaslanmış fısır fısır konuşurken yakaladım. Tek kaşımı kaldırarak ellerimi belime koyduğumda Alya kahkaha atmaya başlamıştı. Onun bu hali beni Dünyanın en mutlu insanı yapıyordu.

"Siz oturun ben bardak getireyim."

"Tamam anne!"

Yemeğimizi yerken Alya'nın yaptığı şebekliklere gülüyorduk. Gerçekten zeki bir çocuktu. Ona bir şeyin sözünü vermeden önce üç defa düşünmemiz gerekiyordu, asla unutmazdı. Yanağında olan çilleri ile çok tatlıydı. Dişleri ise tavşan gibiydi. Çok güzeldi benim kızım.

Alya doyduğunda onun ellerini yıkamak için Uraz'a bir bakış attığımda o Alya'ya dönüp konuşmuştu.

"Hadi bakalım, artık ellerini kendin yıkayabilecek yaşa geldin."

"Babaaaa, annem yardım etsin."

"Sen önce yapmayı dene eğer yapamazsan annen yardım eder."

"Off!"

"Şştt bir daha duymayayım!"

Alya gittiğinde arkasından tedirginlikle bakıyordum. Suyu çok seviyordu ve kendi açmayı başarabilirse oradan bir saat çıkmazdı. Tırnaklarımla oynamaya başladığımda Uraz elimi tutmuştu.

"Merak etme, kızımız akıllı. Yapar o."

"Yapar da, oradan çıkmayacak şimdi bir saat."

"Bir şey olmaz. Biraz eğlenmiş olur."

Derin bir nefes aldığımda gerçekten fazla panik yapan bir anne olduğuma kanaat getirdim. Maalesef ki Uraz haklıydı. Bir şey olmazdı, yani inşallah.

Doyduğumda kalan pizza kutuları toplayıp Uraz'a baktığımda başını sallamış ve onay vermişti. Ondan izin almaktan nefret ediyordum! Sanki sahibimmiş gibi davranıyordu! Gerçi ben aksini idda ettiğimde sonuçlarına katlanıyordum.

O anılar aklımda canlandığında tüylerim diken diken oldu, gözlerimi yenilmişlikle kapattığımda sürekli aklıma bu anıların gelmesinden bıkmıştım artık! Keşke hafızamı kaybetseydim dediğim bile oluyordu.

6 YIL ÖNCE

"Sen benimsin! Benden kaçmayı aklının ucundan bile geçirmeyeceksin!"

Hıçkırarak ağlıyordum. On altı yaşındaki bir kızdan ne istiyordu?

Elini saçlarıma götürdüğünde aşağıya doğru çekmesiyle büyük bir çığlık attım. Sinirden kudurmuş ve boynunda, alnında damarları belirginleşmişti. Elini boynuma getirip yavaşça okşadıktan sonra yanağıma çıkarttığında sinirli olmasına rağmen sakin bir ses tonuyla konuştu.