İZ 'Tamamlandı'

20.BÖLÜM

AĞA'M kitabıma da bakmanızı öneririm :)
Berdel değil, töre konuludur.

250 oy, 360🥺 yorum ;)

AloneRebel-6 👈🏻 kitaplarına bakıp, onu takip ederseniz sevinirim😘

Akşam eve geldikten sonra kızımla birlikte kısa bir duş almış ve eşyalarımı yavaştan toparlamaya başladım. Bir gün sonra buradan gidecektik ve her şey çok güzel olacaktı. Buna inanıyordum, en başta başarmam için inanmam gerekiyor.

İnanıyorum, yapacağım.

Bir valizi hazırladığımda diğer ikiisni de yarına bıraktım. Sefa'da bizimle gelecekti, hep beraber yeni bir hayata başlayacaktık. Bu sayede ben de kendimi güvende hissedecektim, Sefa'da artık mutlu olacaktı. Biz artık mutlu ve özgür olacaktık.

"Bahar!"

"Efendim."

"Yarın yola çıkalım mı?"

"Niye? Bir şey mi oldu yoksa?"

Aklıma gelen bir sürü kötü düşünceyi Sefa'nın konuşmasıyla dağıttım. Her şeyi en azından bir süre kötü düşünecektim. Bunu biliyordum. Ben kötünün de kötüsünü görmüştüm. Bunların aklıma gelmesi gayet normaldi.

"Hemen telaşlanma, sadece erken gitmek istedim."

"Tamam, o zaman valizleri hazırlayayım."

"Tamam, bekliyorum seni salonda."

Onu başımla onaylayıp odaya geçtim. Alya içeride oyun oynadığı için hızlıca tüm valizleri hazırladım ve yarın giyeceklerimizi de hazırladım. Her şey bittiğinde banyoya hidip elimi yüzümü yıkadım. Aynaya baktığımda bin anda arkamda Uraz'ı görmemle dilim lâl oldu. Kalbim hızla atarken ne yapacağımı bilemedim. Ellerim tutmayı bırakırken aklıma tüm çektiklerim doluştu.

Haketmemiştim, hiçbirini...

Beş yıl önce

Yine bu lanet evde kendi çapımda bir şeyler yapmaya çalışıyordum. O pislik herifin gelmesine daha vardı ve benim midem çok fazla bulanıyordu. Hamile olabileceğim ihtimali bile aklıma gelince kalbim korkudan hızla atıyor. Korkuyorum, istemsizce...

Gerçekten hamileysem ne olacak?
Kurtulma imkanım varsa bile o ihtimal artık hiç olmayacak. Başaramayacağım belki de ya da buradan iyi bir plan yapıp kaçmalıyım. Kötü düşünmeyip evi gezmeye başladım. Tekrar tekrar yapıyordum bunu. Bahçeye çıkmam bile yasaktı, isterse çıkabiliyordum. İyi günündeyse dışarı çıkabilirdim. Her şeyin onun elinde olması beni mahvediyor.

Abimi ise artık eskisi kadar düşünmüyorum. Onun birini öldürdüğü gerçeği vardı ortada.
Neden yaptı? Niye böyle oldu?

Bu soruların cevaplarını bilmiyorum ama bir gün buradan kurtulursam da umursamam. O benim hayatımı kararttı. Belki o pisliğin teni, tenime değmeseydi abime acıyabilirdim. Ama ona acımayı ben bırakmıştım. O bana acımadı ve bende ona acımayacağım. Eğer gerçekten birini öldürdüyse cezasını da çekebilir.

Bu düşünceleri aklımdan atıp etrafa bakmaya başladım. Üst kata çıktığımda odaları tekrar tekrar gezmeye başladım. En azından vakit geçiyor. Aynı zaman da neyi nasıl yapabileceğimi düşünüyorum.

Özellikle, buradan nasıl kaçacağımı.

Midem tekrar bulandığında kusmaktan nefret ettiğim için koridorda ki en yakınımda olan sondaki kapıya ilerleyip açtım. Normal bir oturma odasıydı ve geçip koltuğa uzandım. Biraz dinlensem iyi olacaktı, yoksa gerçekten kusacaktım.