"Masal şuan aç değilim, acıkınca yerim tamam mı? Hadi siz yemeğinizi yiyin benide düşünmeyin"
Masal kafasını sallayıp odadan çıktı. Masal, Melek ve Oğuz beni almaya gelince birlikte oradan ayrılıp İstanbul'a geri döndük. Ege abimlerde birkaç saate burda olucaklardı. Ege abim ve diğer abilerime anlatmamıştım. Telefonum çalınca arayanın Ege abim olduğunu gördüm.
"Efendim abi?"
"Nasılsın güzelim?"
"İyiyim abi"
"Bizim gelmemize az kaldı. Asır burda kalmayı tercih etti o sonra gelicekmiş"
"T-tamam abi kendinize dikkat edin. Görüşürüz"
Telefonu kapatıp kenara koydum. Neden kendimi ölü gibi hissediyorum. Ben hiç böyle düşünmemiştim. Hiç mi sevmemişti beni? Hiç mi güvenmiyordu bana? Gözümden akan yaşı silmedim. Nasıl olsa yerine bir yenisi geliyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi yatağın içine gömdüm. Hıçkırıklarımın ardı arkası kesilmiyordu. Gözyaşlarım da öyle. Aklıma olanlar gelince daha da bağırarak ağlamaya başladım. Böyle olmasını istememiştim. Yataktan kalkıp banyoya gittim. Yüzümü yıkayıp düzelmeyi beklerken daha da kötü olmuştum.
Elime geçen herşeyi aynaya fırlatıyor bir yandanda ağlıyordum.
"NEDEN BENİ DİNLEMEDİN! NEDEN BANA SÜRTÜK MUAMELESİ YAPTIN! SENDEN NEFRET EDİYORUM! PİSLİĞİN TEKİSİN!!"
Kapının açılması ile biri beni kucağına alıp yatağa yatırdı. Masal hemen yanıma gelip sarıldı.
"Kardeşim sakin ol. Biz senin yanındayız."
"Masal yemin ederim Koray'la aramda hiçbir şey yok. B-beni kandırdı. Ben s-sürtük değilim. Yemin ederim. O b-bana inanmadı. B-ben bişey yapmadım. Yemin ederim"
"Tamam kardeşim biz sana inanıyoruz"
"Masal ben hava almaya çıkıcam. Birkaç saate dönerim"
"Hayatta olmaz bu halinle hiçbir yere gidemezsin!"
"Masal lütfen, sadece birkaç saatliğine hava almaya çıkıcam uzatma"
"Tamam ama bir saat sadece sonra gelmezsen abilerini ayağa kaldırırım. Haberin ola"
Kafamı sallayıp üzerime hırkamı giydim ve evden çıktım. Kulaklığımı takıp Onur Can Özcan- Hüzün Hoş Geldin şarkısını açtım. Aklımıza kavga anımız gelince tekrar ağlamaya başladım. Pisliğin tekiydi. Bir tarafım hala ona deli gibi aşıkken diğer yanım onun yaptığı şeyi bana tekrar tekrar hatırlatmaktan hiç çekinmiyordu.
Kalbim acıyordu. Sanki diri diri toprağa gömülmüş gibi nefesim kesilmişti. Beni gömen ise deliler gibi aşık olduğum adamdı. Beni sevdiğini sanmıştım. İnsan sevdiği kişiye güvenirdi değil mi? Onun canını yakmazdı değil mi? Ama o canımı yakmayı bırak beni arkasında cansız şekilde bırakmıştı.
Kalbimi en çokta beni bir kez bile dinlemeyişi kırdı. Beni çok sevdiğini söylüyordu. Hiç değilse konuyu benden öğrenmesi gerekirdi. Bazen duyduğun şeyler veya gördüğün şeyler yanıltıcı olabiliyordu. Ve öylede olmuştu zaten.
Telefonumun çalmasıyla arayana bakınca tekrar gözlerim doldu. Meşgule atıp telefonu tamamen kapattım. Bir anda önümde siyah bir minibüs durdu ve içinden dört tane siyah maskeli adam indi. Ben ne olduğunu anlayamadan burnuma bişey tuttular. Koklamamak için çabalasamda en sonunda yenik düştüm...
Ege'den...
Eve geleli yarım saat olmuştu. Yatağımda yatarken telefonuma bildirim sesi geldi. Açıp baktığımda bilinmeyen bir numaradan resim atılmıştı. Açıp baktığımda Nora elleri, ayakları ve ağzı bağlı şekilde sandalyeye bağlanmıştı. Hemen yataktan kalkıp abimlere bağırdım ve salona geçtim.
Abimler gelince hemen fotoğrafı gösterdim. Lodos abim, Ares abimi ararken bizde Toprak abimle numaranın yerini bulmaya çalışıyorduk.
Sabret güzelim, bulucaz seni...
*******
Geçiş bölümü olarak görün bu bölümü. Çok kısa biliyorum ama kusura bakmayın. Yazım yanlışları olabilir üzgünüm ☺️
Oy sınırı yapmayı planlıyorum. İçinizde kitap yazan varsa beni anlıyordur umarım. Çünkü yazmak çok kolay değil. Zaten çok yüksek yapmayı planlamıyorum.
Bütün okuyucularım sizi çok seviyorum. Lütfen sağlığınıza dikkat edin.🌼💙💙☺️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
