Flikkenforum (Flikken maastricht )

deel 14

het boek vechtlust van Lisa hoofdstuk 14 de vierde fase

Zijn hand raakte mijn gezicht aan, maar ik wende af. ‘Doe wat ik zeg, Wolfs, of ik wil je nooit meer spreken.’ sprak ik kordaat. De angst in zijn ogen maakte mij luttele tellen onzeker, maar mijn zojuist hardop uitgesproken keuze stond al langer vast. Ik wilde niet aftakelen, ik wilde niet lijden, dat was niets voor mij. Ik wilde niet verder leven in een ziek lichaam. Ik wilde dood, morsdood, kogeldood, stropdood, vergifdood, het-doet-er-niet-toe-dood. Als het maar dood was. Langzaam stond hij op. Hij pakte mijn schouders en dwong mij ook op te laten staan, daarna pakte hij mijn arm, even sputterde ik tegen, maar zijn greep was te sterke en ik liet me meevoeren. Hij liep naar boven, de trappen op, tot we in mijn slaapkamer stonden. Hij zette mij voor de spiegel neer en ging achter me staan, zijn armen om mijn buik en hij kuste mijn nek.

‘Zie je dat meisje in de spiegel staan?’ vroeg hij zachtjes. Ik keek weg, ik wilde mezelf niet zien. ‘Zie je haar, ik bedoel die sterke. Die ene die altijd overal doorheen weet te vechten. Die met haar mooie lange, bruine, haren en haar pony, die met ogen, die je hele verhalen kunnen vertellen. Haar huid die perfect is, haar mond die iedere man laat smelten. Dat meisje dat een paar maanden geleden nog de hele wereld aan kon. Zie je haar nog, in die spiegel?’ Ik keek langzaam terug naar de spiegel en zag hoe ik daar als een hoopje verdriet stond. Mijn knieën beefden, mijn huid was nog bleker dan ooit, mijn haren waren beginnen uit te vallen en er hingen dunne plukjes voor mijn gezicht, botten staken aan alle kanten uit. Ik zag er niet uit, ik zag eruit als een vers lijk dat uit de Maas was gevist. Dit wilde ik niet, juist dit wilde ik niet. Ik wilde waardig sterven, sterk. Niet als een verloren vrouw. Ik schreeuwde het uit en Wolfs ving me op. Hij legde me op mijn bed neer en ging naast me liggen. Hij drukte mij tegen zijn borstkas aan tot ik huilend in slaap viel.

Toen ik ontwaakte zag ik dat Wolfs op de stoel naast het bed was gaan zitten en hij keek me nog steeds aan. ‘Goedemorgen.’ riep hij. Ik had de hele nacht door geslapen, geen besef van de tijd gehad. ‘Hoi.’ Ik had geen zin om te praten. Ik wilde in bed liggen en verder niets, ik was te moe om op te staan, me aan te kleden en ook maar iets te gaan doen. ‘Ga je vanmiddag mee, wandelen in het park, even een frisse neus halen?’ Ik schudde. Pas nu merkte ik het boek op dat hij in zijn handen had, ‘Leven tussen Leven en Dood, hoe toepasselijk. ‘Jij vermaakt je prima in het park zonder mij.’ zei ik nors en ik draaide mijn rug naar hem toe. Ik voelde hoe Wolfs naast me kwam liggen en langzaam mijn rug begon te strelen. Ik trok de dekens nog hoger over me heen ‘Laamemetrust’, mompelde ik in de dekens. Hij stopte niet en begon nu door mijn haren te strelen. ‘Gawegikwildood.’ murmelde ik opnieuw. Hij stopte niet. ‘Jij wilt helemaal niet dood, jij bent bang.’ Hij deed me pijn, waarom deed hij dit, waarom ging hij niet gewoon weg. ‘Klootzak.’ Waarschijnlijk zei ik het te zacht om voor hem te horen. Uiteraard hielp dit ook niet.

‘Je gaat dood Eef, dat weten we nu, de enige vraag die we nu nog hebben is wat we gaan doen tot je dood bent. Wil je echt hier sterven? Dat iedereen te weten zal komen dat de altijd zo sterke Eva van Dongen in haar bed is gestorven, omdat ze de dood liet winnen? Je wilt dit niet. Wij gaan samen in totaal 10 dingen van onze zerolijst kiezen en die gaan wij allemaal doen. Jij en ik. Ik en jij. Wij, samen. En daarna mag je zo lang in je bed blijven liggen als jij wilt. Ik ga beneden ontbijt maken en over een half uur zit jij aangekleed aan de ontbijttafel, heb je me gehoord?’ Zijn stem klonk oprecht boos, ik werd er zelfs even bang van. Daarna voelde ik hoe hij opstond en ik hoorde de gebruikelijke trede kraken. Daar lag ik, in bed. Ik had geen idee of ik zijn aanbod moest accepteren en me maar moest gaan aankleden, daar had ik eigenlijk totaal geen behoefte aan. Maar onbewust had zijn preek meer losgemaakt dan ik wilde toegeven en ik merkte, dat ik voor mezelf alle punten aan het afgaan was, die ik écht nog eens wilde doen. Ja, die Wolfs en zijn ideeën waren zo gek nog niet.