Flikkenforum (Flikken maastricht )

deel 24

het boek vechtlust van Lisa hoofdstuk 24 wolfs

Hij was terug, Wolfs, ik was weer in slaap gevallen en toen ik weer wakker werd zat hij opnieuw aan mijn bed. Even dacht ik dat de ruzie maar een droom was, helaas bevestigde het zwijgen van Wolfs dat het echt gebeurd was. Ik wilde een ‘sorry’ uitbrengen, maar was er eigenlijk te koppig voor. Ik zweeg, hij zweeg en het zwijgen duurde tot het einde van de middag. Wolfs pakte uit een witte plastic tas wat folders en smeet ze letterlijk op mijn bed neer, nog altijd zwijgzaam. Het waren folders van vakantieparken aan zee, Zandvoort zoals ik wilde. Ik bladerde ze wat door, met een dikke frons op mijn gezicht, zodat Wolfs kon merken dat ik óók nog altijd boos was. Eigenlijk waren we twee klunzen bij elkaar, koppig en nooit ongelijk willen, en dan nog andere ideeën over dingen hebben. Ik besefte dat als ik nooit kanker had gekregen, ik waarschijnlijk het ook nooit zo lang op deze manier met hem had volgehouden. Water en vuur, zoiets. Maar dan was ik wel het water, ik was tenslotte degene die niet gelijk weg liep als er iets mis ging. Of misschien, heel onbewust, was ik nog meer een vluchter als Wolfs, maar dan in andere dingen. Sporten. Werk. Zeven loempia’s naar binnen werken.
Ik pakte een stift, die Wolfs ook naar me had toe gegooid, en kruiste aan wat volgens mij wel leuke parken waren. Daarna smeet ik de tijdschriften op het nachtkastje en pulkte wat aan mijn deken. Wolfs keek nog even naar mij, pakte daarna de tijdschriften van het nachtkastje en liep naar de gang om te bellen. Ons gedrag had van een afstandje er vast lachwekkend uit gezien, maar veel lachte wij niet. 
Toen Wolfs terug kwam mompelde hij een datum: aanstaande vrijdag zouden we al vertrekken. 
‘Tot hoelang?’ vroeg ik bedachtzaam.
‘Zoals jij wou. Ik heb de situatie uitgelegd en we blijven daar tot je dood bent,’ hij zei het hard, niet typisch Wolfs. Maar toch merkte ik een rare rilling in zijn stem bij het woordje ‘dood’. Ik knikte en staarde hem doordringend aan. Zou Wolfs zijn koppigheid aan de kant kunnen zetten voor mij?
‘Fijn dat je het geregeld hebt,’ zei ik, het kwam sarcastisch over, ‘lijkt me echt iets voor ons, vakantie.’
‘Als je niet wilt dat ik mee ga, kan ik ook gewoon hier blijven hoor,’ bromde hij. 
‘Nee, ik zal je deze vakantie niet ontzeggen,’ ik rolde met mijn ogen. 

De avond brak aan en de zuster vroeg of Wolfs niet eens naar huis moest. Hij zei dat hij in het ziekenhuis wou blijven. 
‘Ik snap het hoor, er is niets beters dan bij je geliefde zijn,’ zei de zuster. Wolfs gaf haar een knipoog.
‘Dit is mijn vriendin niet, ik heb geen vriendin.’ Het deed me pijn, hij flirtte voor mijn ogen, waarschijnlijk om een reactie van mijn kant uit te lokken en ik moest op mijn lip bijten om geen giftige opmerking te maken. Ik draaide me op mijn zij, met mijn rug naar Wolfs toe, en probeerde tevergeefs te slapen. Ik bleef maar malen over Wolfs, waarom deed die man mij zoveel. Ik kon moeilijk verwachten dat hij nu, de laatste paar maanden van mijn leven, een relatie zou willen. Het voelde zelfs alsof dat onmogelijk was. Voor sommige dingen was ik gewoon te laat, sommigen dingen zou ik nooit mee maken. En onder die dingen viel ook een goede, stabiele relatie met een man als Floris Wolfs. 

De volgende morgen draaide ik me vermoeid om, voor mijn gevoel had ik hooguit twee of drie uur geslapen en de klok bevestigde dit vermoeden. Wolfs lag in een wat oncomfortabele houding in de stoel en ik kon het niet laten zachtjes te grinniken. Die zou wakker worden met een vreselijke rugpijn. 
Wolfs schrok wakker en zag de lach op mijn gezicht. Het was alsof de nacht de pijn van gisteren gezuiverd had en hij boog zich voorover om mijn voorhoofd te kussen. 
‘Goedemorgen,’ geeuwde hij.
‘Jij meer als ik,’ lachte ik schamper. Ik wreef even door zijn wilde haren, ‘slaapkop, ik heb geen oog dicht gedaan.’
‘Had me dan wakker gemaakt,’ hij wreef in zijn ogen.
‘Nee, je mag slapen. Jij moet nog langer mee dan ik,’ gelukkig konden we beiden om deze opmerking lachen.