Flikkenforum (Flikken maastricht )

deel 18

Het boek vechtlust van Lisa hoofdstuk 18 nachtrust

Ze draaide zich om en ik trok snel mijn kleding uit, toch merkte ik op dat Marion stiekem omkeek. Ik voelde hoe ze vol verbazing besefte dat ik zo dun was dat elke rib te tellen viel. De blauwe plekken over mijn lichaam waren niet te overzien en waarschijnlijk drong het nu pas tot haar door dat ik echt ziek was en echt dood ging. Terwijl ik mijn pyjama aan deed kreeg ik medelijden met haar, ik beeldde me in hoe ik mij zou voelen als ik wist dat zij nog maar een paar maanden te leven zou hebben, een rilling schoot over mijn rug. Een leven zonder Marion kon ik mij niet in denken. Vaak zat was ze vooral veel te bemoeizuchtig en vond ik haar vreselijk irritant, maar ze was er wel, op de juiste momenten was ze er. Dan kon ik met haar praten over Maurice, over het werk, vriendjes. Ik moest ineens terug denken aan de dag dat ik verliefd werd op Frank, Marion vermoedde het als eerste. Ik bleef maar ontkennen dat er meer als vriendschap speelde. 'Dit is hem, Eef, je ware,' ik hoor het haar nog zo zeggen. En ook over Wolfs had ze gelijk. Al na een paar weken had ze door dat er meer speelde tussen ons. 'Heb je nooit eens gedacht hoe het is om met hem te...' zei ze. Ik wimpelde het maar weg, 'gadverdamme, Marion, daar moet ik toch niet aan denken.' Nog geen anderhalf jaar later lag ik met hem in bed. Ze wist het, ze wist zelfs als eerste dat ik zwanger was, nog voor ik het zelf door had, of misschien door wou hebben. Marion was de moeder die ik nooit gehad had. Ze was geweldig. Nee, een leven zonder haar was ondenkbaar.

Ondertussen was ik omgekleed en in bed gaan liggen, Marion stopte me als een klein kind toe. 
'Vind je het goed als ik bij je blijf? Ik vind het een beetje eng om je alleen te laten, begrijp je.' Ik knikte.
'Het bed is groot genoeg, kom er maar bij liggen,' ik schoof de dekens opzij, 'pak maar een slaapshirt uit mijn kast.' Marion kroop bij me in bed en we staarden beide naar het plafond.
'Wat zou jij missen als je dood zou gaan?' Vroeg ik haar, even was er een stilte.
'Frits,' zei ze daarna, 'en jullie natuurlijk. En chocola.' We grinnikte. 'en jij?'
'Ook jullie. En Maurice uiteraard. Maar ook...het hardlopen als de zon net opkomt. Prachtig." Ik probeerde mijn tranen te bedwingen. 
'Waarom wil je eigenlijk niet hier sterven?' vroeg Marion. 
'Ik wil niet dat jullie laatste herinneringen aan mij mijn dood zal zijn. Ik wil dat jullie mij levend herinneren." ze knikte begrijpelijk en pakte mijn hand. 'Weet je, daar, waar daar ook mag wezen, wacht Frank op mij. Ik wil niet dood, maar het idee dat er iemand aan de andere kant op mij wacht is geruststellend. Ik zal boven niet alleen zijn. Schijnbaar is het mijn tijd, daar valt niets meer aan te doen.'
'Wat een wijze woorden. Je bent een sterke meid geworden,' zei Marion huilend. 
'Het komt allemaal goed. Op het einde komt altijd goed, net als een sprookje, lang en gelukkig en zo,' ik kneep in haar hand. 
'Slaap lekker, Eva.'
'Slaap lekker, Marion,' en we vielen hand in hand in slaap. 

De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Ik merkte op dat Marion mijn hand nog steeds stevig vast hield en ik hem met geen mogelijkheid los ging krijgen. Ik bleef liggen en begon te malen over Wolfs. Waar zou hij nu zijn, zou hij echt voorgoed mij hebben achtergelaten? Ik huiverde, ik wilde er niet aan denken dat ik er nu misschien wel alleen voor stond. Ik keek hoe rustig Marion sliep, vredig. Gelukkig had ik voorlopig haar nog. Vandaag zou ze meegaan naar Maurice. En daarna...daarna zou ik wel zien. Als Wolfs echt zo laf was zou ik het lijstje alleen afmaken. Niemand die mij tegen zou houden. Niets kon mij nog stoppen.