Flikkenforum (Flikken maastricht )

deel 32

Het boek vechtlust van Lisa hoofdstuk 32 de laatste adem

Vandaag zou ik bevrijd worden uit dit verstikkende lichaam. Wolfs was de hele nacht opgebleven en had mijn levenloze lichaam stevig tegen hem aangedrukt.
‘Ik hoop dat ze in de hemel een grote renbaan voor je hebben. Dat zal je wel het meeste gemist hebben.’
“Oh, dat zeker. Voor iemand wiens belangrijkste hobby sporten is, is maandenlang aan een bed gebonden zijn het ergste wat een mens kan overkomen.”
‘En Frank zal er zijn, Frank zal vast al voor je aan het koken zijn.’
“BAMI!”
‘Bami, waarschijnlijk, met kroepoek.’
“Ja, dat zeg ik.”
‘Wie weet hebben ze er zelfs een schietbaan.’
“Dat mag ik hopen ja.”
‘Oh en Eva, als je toch daar boven bent…’
“Ja?”
‘Wil je dan alsjeblieft Marloes…’
“Wat wil je dat ik zeg?”
‘John en Marloes zeg ze dat…’
“Jezus, Wolfs, maak je zin eens af. Ik heb niet de hele dag de tijd,”, dat laatste gelde ditmaal letterlijk. Over een klein uur zou ik niet meer bestaan.
‘Zeg ze dat het me spijt.’
“Top idee, zal ik doen. Nog iets tot uw dienst?”
‘Ik mis je zo…nu al’
“Noteer ik ook…” De bel ging. Wolfs liet mijn lichaam eindelijk los en liep naar de deur. Toen hoorde ik even niets en daarna weer Wolfs die aan mijn bed stond.
‘De dokter gaat je zo iets toedienen en dan zal je voor eeuwig wegvallen…’
“Oké, is goed. En als het niet goed was kon ik er toch weinig doen, denk je ook niet?” 
‘Tot snel, lieve Eva,’ ik voelde hoe hij een kus op mijn voorhoofd drukte.
“Dag, lieve Wolfs. Ik zal vanuit de hemel op je toe kijken. Dat je geen stommiteiten uithaalt.” Ik voelde dat er iemand aan mijn infuus zat.
‘Ze zal zo wegvallen, ik zal zeggen als het gebeurd is,’ een onbekende stem. Ik voelde hoe alles licht werd, mijn hoofd werd licht, mijn lichaam werd licht. Alsof ik boven mijn lichaam uit steeg. 

Dit was het dan. De laatste adem. Vaarwel iedereen. Vaarwel kanker. Dag mooi kort leventje van me. Tot nooit meer ziens.