Flikkenforum (Flikken maastricht )

deel 7

vechtlust gemaakt door Lisa Hoofdstuk 7 de tweede fase

Het was zoals ik had verwacht. Sinds het moment dat Wolfs wist dat ik ziek was, liet hij me geen moment meer alleen. ‘Weet je zeker dat je vanmiddag gewoon komt werken?’ Hij keek me bezorgd aan.
‘Ik ben geen invalide hoor, bovendien is het maar een afspraak bij een KNO arts. Ik ben zo klaar en dan gaan we gewoon samen op pad.’

De afspraak bij de KNO-arts duurde niet lang. Er werden wat testjes verricht en binnen een mum van tijd stond ik weer buiten het ziekenhuis. Toen ik eenmaal weer op het bureau binnen kwam en richting de lockers liep, hoorde ik Wolfs met Marion praten.
‘Ze houdt zich sterk, maar ik zie dat ze het niet trekt,’ hoorde ik Wolfs zeggen. Ik hield mijn adem in. Hij had nog zo beloofd zijn mond te houden. 
‘Eva is sterk, onderschat haar niet. Ze zal vechten.’ zei Marion. Ik voelde hoe mijn bloed langzaam begon te koken.
‘Het is alsof ze het negeert, ze doet alsof er niets aan de hand is. Als ik het onderwerp ter sprake wil brengen dan loopt ze weg, of ze praat eroverheen. Ik wil haar zo graag helpen, maar ze staat het me niet toe.’ Met grote passen liep ik de kamer van de lockers binnen. ‘Hoe durf je achter mijn rug om…’ Ik voelde mijn wangen gloeien. ‘Ik vertrouwde jou. Je zou het tegen niemand zeggen.’ Verschrikt keek Wolfs op. Ik zag dat Marion zijn bovenarm had vastgepakt, maar nu liet ze haar hand langzaam zakken. 
‘Eva, Wolfs wilde je niet verraden, hij heeft het er gewoon moeilijk mee,’ probeerde ze uit te leggen.
‘HIJ heeft het er moeilijk mee? En ik dan, waar sta ik in dit verhaal? Heb ik niets meer te zeggen, omdat ik ziek ben?’ Mijn uitbarsting was nog lang niet over. Alle opgekropte woede van de afgelopen tijd kwam in me naar boven.
‘Het spijt me, Eva, maar ik moest er gewoon met iemand over praten. Marion mag het toch wel weten?’ Hij begreep het niet, Wolfs begreep er niets van. Dit was MIJN ziekte, niet die van Marion en zeker niet die van hem. Niemand hoefde zich er verder mee te bemoeien, niemand. Ik hoefde niet in de spotlights te staan van de belangstelling. Ik was geen aapje in een kooi, die iedereen te pas en te onpas kon bewonderen.
‘Weet je wat mij spijt? Dat ik jou in vertrouwen heb genomen. Daar heb ik spijt van. Heb je zelf nooit eens nagedacht hoe dit voor mij is? Ik ben ineens ziek, terwijl ik altijd oplet met wat ik eet, met hoeveel ik sport, ik drink niet, ik gebruik geen drugs. En toch ben IK ziek. En niet jij, terwijl jij je te pletter zuipt. Misschien ben ik wel gewoon zo boos omdat JIJ degene hoort te zien die ziek is, niet ik.’ Het was eruit voor ik er erg in had. Hoe kon ik dit zeggen? Marions mond zakte open en Wolfs deed een stap naar achteren. Ik richtte mijn blik naar de grond, draaide me om en liep richting de gang. Ik snelde de gang door, halverwege botste ik nog tegen Romeo aan, en probeerde zo snel mogelijk frisse lucht binnen te krijgen.

Buiten kreeg ik een frisse windvlaag in mijn gezicht en ik voelde hoe mijn wangen van kleur minderde. Ik nam een paar keer diep adem en nam toen plaats op het trappetje bij de ingang. Mijn lichaam trilde als een rietje door de aanval van daarnet. Na enkele minuten voelde ik hoe Marion naast me kwam zitten en een arm om me heen sloeg. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en we bleven even zo zitten.
‘Wolfs is niet boos op je.’ zei ze, alsof ze voelde waar ik mee zat. ‘Maar een excuus zou wel op z’n plaats zijn.’ Ik knikte. ‘Sorry Marion.’ 
‘Ik bedoelde een excuus tegen Wolfs.’ 
‘Dat weet ik, maar ik had jou moeten vertrouwen. Ik wil dit zo graag alleen doen, ik voel me zo ellendig. Ik wil niet dat het hele korps me gaat aankijken met de blik die Wolfs steeds heeft. Die blik alsof ik een wandelde tijdbom ben.’ sprak ik voorzichtig. Ze wreef over mijn hoofd.
‘Jij bent Eva, je bent sterk. We weten dat je niet graag over gevoelens praat en soms, heel soms, wordt er dan vergeten dat je die wel hebt. Wolfs had rekening moeten houden met jouw situatie, maar misschien helpt het als jij wat meer met hem praat, over wat er in jou om gaat.’
Marion had gelijk. Misschien was het wel een teken, misschien moest het wel zo wezen, moest ik meer praten, met Marion en vooral met Wolfs.