Flikkenforum (Flikken maastricht )

deel 21

Het boek vechtlust van Lisa hoofdstuk 21 de jurk

Hoofdstuk 21 ‘De Jurk’

Ik bleef tegen Wolfs aanleunen en merkte niets van het feit dat Marion achter ons was gaan staan. 
‘Hé, Wolfs, ben je terug?’ Ze lachte. Hij knikte kort. 
‘Vind je het erg als ik het vanaf hier weer van je over neem?’ Vroeg hij aan haar. Ze legde haar hand op mijn schouder. ‘Kom eens hier.’ Ik gaf haar een knuffel. ‘Zie ik je nog voor je naar zee vertrekt?’ 
‘Uiteraard, ik geef nog een afscheidsfeest,’ ik keek even naar Wolfs, zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet. Marion zwaaide naar hem en liep daarna terug naar haar auto. 
‘Hoe is het gegaan?’ Vroeg Wolfs na een tijdje. Ik haalde nonchalant mijn schouders op.
‘Zoals te verwachten, Maurice heeft er geen besef van dat hij zijn zusje nooit meer te zien zal krijgen…’ Hij drukte mijn hoofd tegen zijn borstkas. ‘Ik heb een verrassing voor je,’ fluisterde hij in mijn oor. Ik keek omhoog. ‘Stap in.’

We praatten niet over waar hij was geweest, eigenlijk deden we alsof er niets aan de hand was. Alsof ik niet ziek was, alsof de dood niet bestond en alsof we eeuwig zouden rijden, maar al snel stopte hij de auto bij een parkeerplaats en stapte uit. Even bleef ik zitten, daarna volgde ik zijn voorbeeld en liep naar hem toe. Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en sjokte wat achter hem aan. Ik had door dat Wolfs exact wist waar we heen liepen en al gauw stonden we boven de parkeergarage aan één van de chicste eetgelegenheden van Maastricht. 
‘Ik heb eens rond gebeld…en dit is hét duurste restaurant in Maastricht,’ hij lachte en bekeek me toen eens goed, ‘maar met die kleren kan je hier natuurlijk niet uit eten.’ Ik besefte nu pas dat ik die morgen weer een trainingsbroek en een slobbertrui had gepakt. Ook had ik geen moeite genomen om mijn haren goed te doen of ook maar enige tijd te besteden aan mijn uiterlijke verzorging. Een rode blos verscheen op mijn wangen. Wolfs was daarentegen netjes in een zwart pak gekleed. 
‘Ach, het moet er maar mee door,’ zei ik zachtjes, nog steeds rood. Wolfs hief zijn creditcard omhoog. 
‘Nee, nee, dametje, als ik met jou uit eten ga dan moet alles perfect zijn. Wij gaan shoppen.’ Ik hief een wenkbrauw omhoog. Shoppen, ik? Samen met hem zeker. 
‘Nou, moet dat?’ Vroeg ik wat nerveus. Wolfs knikte hevig en liep al voorop richting de Stokstraat.
‘Wolfs! Je weet dat deze straat hartstikke duur is, heb je geld teveel of iets?’ 
‘Zoiets,’ mompelde hij en hij liep één van de winkels in. Uit de rekken pakte hij een paar jurkjes, dingen waar ik normaal gesproken nooit in zou lopen, maar Wolfs was ervan overtuigd dat het me ‘ge-wel-dig zou staan’, zijn woorden. Ik zuchtte. 
‘Wolfs, nee, moet dat?’ De vrouw van de winkel kwam erbij staan en was het schijnbaar volledig met Wolfs eens dat het donkergroene cocktailjurkje mij fantastisch zou staan. Ik zuchtte, pakte de jurk aan en liep naar de pashokjes. Ik probeerde me in het jurkje te wurmen, maar het lukte mij niet de rits van achteren dicht te doen. Wolfs was buiten blijven wachten. 
‘Wolfs, kan je euh…even mijn rits sluiten?’ Vroeg ik verlegen. Hij opende voorzicht de gordijnen en sloot de rits. Daarna bewonderde hij de jurk en mij. Zijn mond viel nog net niet open. 
‘Eva, wauw.’ Bracht hij uit. Ik stond er maar wat verlegen bij, voelde me totaal niet zeker in de jurk. Nog voor ik zelf op- of aanmerkingen kon maken was Wolfs de jurk al aan het afrekenen. Daarna liepen we een kapperszaak binnen en terwijl de kapper zich met mijn haar bezig hield (‘Nee, ik wil niet tien centimeter van mijn haar af, de dooie puntjes alleen is genoeg’), had Wolfs schijnbaar iets dringends te doen. Toen hij mij bij de kapper kwam ophalen pakte hij uit zijn lange jas een grote, platte, zwarte doos. ‘Open maar,’ fluisterde hij. Ik opende langzaam de doos en zag een prachtige ketting erin. 
‘Oh Wolfs…dit kan ik niet aannemen, je doet veel te veel voor mij,’ haperde ik. Zonder erop in te gaan pakte Wolfs het ding uit de doos en dwong mij me om te draaien. Hij gleed met zijn hand langs mijn hals en daarna deed hij de ketting om. Ik draaide me terug en kuste hem. 
‘Je bent echt gek, jij, wist je dat al?’ Zei ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik hou nou eenmaal van je,’ zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Gauw keek ik weg, voor hij ging verwachten dat ik hetzelfde zou zeggen. 

We besloten naar De Ponti te gaan zodat ik daar de jurk aan kon trekken. Ik liep gelijk naar boven met de tas en toen ik voor de spiegel stond besefte ik dat ik voor het eerst sinds het slechte nieuws straalde. Binnen vijf minuten had ik de jurk aan, dit keer had ik genoeg kracht om zelf de rits te sluiten, maar ik bleef nog even voor de spiegel genieten van mijn eigen aanblik. Ik besloot wat make-up op te doen, hoewel ik niet zo goed wist waarom. Daarna liep ik de trap af. Wolfs keek op en bewonderde me opnieuw.
‘Kijk, zo wil ik wel een avond met je stappen, jongedame,’ ik lachte wat. 
‘Zullen we?’ Hij knikte en liep voorop. Ik probeerde op mijn hakken naast hem te komen lopen en pakte zijn hand. Kort wisselde we een blik af, maar we zwegen. Het was goed zo.