Acıya gülmek zordu, acıyla büyümek onu her an hissetmek zordu. Kalbin atış hızını değiştirecek kadar, ölüme neden olacak kadar da güçlüydü acı. Onu benimseyip yaşamak ise daha da zordu. Ama bir süre sonra her şey dayanılabilir bir hale gelirdi. Acı bile.
Tadaa. Yeni bölüm karşınızda.
İyi okumalar💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm On Altı: Kar Tanesi
Hayatımız mükemmel değildi hemde hiçbirimizin. Hepimizin kendine ait üzüntüleri ve sırları vardı. Birisinin mutlu olduğu hiç mutsuz olmadığı anlamına gelmediği gibi dışarıdan görünenden daha farklı hayatlarımız olabilir. Hayat bir yaşam mücadelesi ve devam edip etmediğimiz ise kaderimizi belirler.
"Sizden isteyeceğim şey bu hafta içinde taslakların hazır olması. Bu projede hep beraber çalışacağız. Görev dağılımlarını şöyle yapalım diye düşünüyorum. Herkes sunduğu fikirler hakkında taslakları hazırlayacak. En geç bir ay içinde programın deneme sürümünü hazırlamış olmayı planlıyorum. Ve daha sonra tüm şirket yöneticilerinin de olduğu bir tanıtım etkinliği yapmayı düşünüyorum. Ve bunu herkese duyuracağız ve programı ulaşılabilir hale getireceğimiz kesin tarihi de orada söyleyeceğiz. Benim düşündüğüm şey şuan bu ama kabul etmezseniz değiştirebiliriz." Elini kaldıran Kenan'a kafamı sallayıp söz hakkı verdim.
"Bu hafta içinde taslak bitebilir ama deneme sürümü için daha fazla çalışmamız lazım. Ve eğer kesin bir tarih de söyleyebilmek için yapacağımız programın asıl halinin yarısına kadar gelmiş olması gerekiyor." Kafamı sallıyordum o konuştukça. Büyük ihtimalle mesaiye kalacaktık ve saat günden güne artabilirdi.
"Evet o yüzden bu zamanımızı iyi değerlendirmemiz lazım. Çünkü taslağın hazır olduğu haftadan sonra işleri daha hızlı yapmaya başlayacağız ve mesaiye kalmamız da gerekecek. Ve o zaman bir ekip ile daha birleşip programı hazır hale getirmeye çalışacağız. Şuan sadece kağıt üzerinden neyi nasıl yapacağımızı planlayacağız. Daha sonra demo halini biz hazırlayacağız ve bunu o etkinlikte sunacağız. Taslak bittikten sonra diğer ekip ile birleşip asıl hali için çalışmaya başlayacağız ve bunun için bir veya iki hafta kalıyor. O zamana kadar hepimiz yoğun bir şekilde çalışacağız. Bu benim ve sizin yapacağı ilk proje ve kusursuz olmalı. Çünkü açıkladığımız zamandan sonra çoğu kişi başarısız olacağımızı düşünecek. Biz ise onlara öyle olmadığımızı göstereceğiz. Sizden çok şey istediğimin farkındayım ama bundan sonra yeni bir projeye kadar daha rahat olacaksınız. Sormak veya eklemek istediğiniz bir şey var mı yoksa toplantıyı burada sonlandıralım." Kimse bir şey dememişti ve toplantı da böyle bitmişti. Şirkette olan birkaç şeyi de kontrol ettikten sonra şirketten çıktım. Dışarı çıktığımda hafiften kar yağıyordu. Kar taneleri de tıpkı insanlar gibiydi. Her biri birbirinden farklıydı. Hepimizin hikayesi ayrıydı. Yaşadığı şeyler, hissettiği duygular... Ama ortak bir noktası vardı hepsinin de yaşamaya çalışmak. Umutsuzca tutunup yaşamak istemek. Ve bu istek ne kadar güçlü olursa hayatta kalma olasılığı daha da çok artıyordu. Ama kimimiz ise yaşamaya korkaktı. Kendisini yaşadığı iç dünyasında öldürüyordu.
