Umut bulunması kolay bir tohumdu ama yetiştirilmesi zor bir bitkiydi.
Tadaa. Yeni bölüm karşınızda.
İyi okumalar💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm On Yedi : Sessizliğin Çığlığı
Şuan neden bunu yaptığımı bilmiyordum. Neden burada olduğumu da. Uzun zaman sonra okula gelmiştim ve şuan sınıfta benden başka kimse yoktu. Ateş'in çantasının içinden telefonunu almış açıp açmama konusunda kararsız kalmıştım. Sadece Çakıl ile olan konuşmalarının merak ediyordum. Çünkü biliyordum ona sormadan bana hiçbir şey söylemeyecekti. Neden bana inanmadığını yada neler olduğunu deli gibi merak ediyordum. Parmaklarım sayıların üzerinde geziniyordu. Değiştirmemişti. Dudaklarımı dişlerimin arasına almış kemiriyordum. Korkuyordum bir bakım. Çünkü ya gördüğüm gibiyse. Ya ortada onu affetmemi sağlayacak hiçbir neden yoksa.
Bunu mesajlara bakmadan öğrenemezdim. Derin bir nefes alıp mesajlarına girmiştim. Çakıl'ın isminin üzerinde kaldı bir süre elim. Titriyordu parmaklarım. Korkuyordum bir aptal gibi. Değiştiğine inanmak istemiyordum ve biliyordum değişmemişti. Ama göreceğim şeyler her şeyi zorluyordu. Nefesimi bıraktığımda parmağımın altında yazan isme tıkladım. Mesajları silmemişti. En son ayın yirmisinde konuşmuşlardı. Sayfayı yukarı kaydırarak ilk mesajlarına kadar görürdüm. İçimde tarif edilmesi zor bir his vardı. İlk mesajı Çakıl atmıştı. Ve elimi kestiği gündü büyük ihtimalle. Ondan önce hiç konuşmaları yoktu. Halan daha emin değildim okuyup okumama konusunda. Ama içimden bir ses olayların düşündüğüm gibi olmadığını söylüyordu.
Çakıl: Ateş, kardeşinin durumu iyi değil. Ve bunun kimin yaptığını sanırım biliyorum.
Saate baktığımda ders saatinde atmıştı. Ama Ateş teneffüs olduğu zaman cevap vermişti.
Ateş: Çakıl şuan seninle uğraşamam. Olayı kendine çekip kahraman olmaya çalışma. Ve bir daha mesaj atma bana. Tüm sinirimi senden çıkarırım. Ve emin ol yaparım.
Çakıl: Masal yaptı. Kardeşinin o halde olmasının nedeni o. Bu durumda da onu kurtarmayacaksın değil mi?
Ateş: Hayal dünyandan çık. Masal'ı bilmiyormuşum gibi konuşma. O sen mi?
Gözlerim, gördüklerine inanmaz bir biçimde aynı cümleyi birkaç kez daha okudu. İnanmış mıydı bana? Peki neden hiç söylemedi? Neden söylemedin Ateş? Neden?
