Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kürşad çekmeceden çıkardığı silahının şarjörünü takıp silahı beline yerleştirdi. Ceketini aldığı gibi odasından çıktı. Kahvaltısını eden kardeşi Yalçın'ın saçına elini daldırıp onu sinir etti.
"Abi!" diyen çocuğa gülerek bakarken "Haydi okuluna geç kalacaksın." dedi.
"Abin doğru söylüyor Yalçın. Haydi oğlum." diyen babası Kudret oğluna onay vermişti.
Kudret Karahisarlı. 30 yıllık polislik hayatına devam ediyordu. Eşi rahmetli olduktan sonra daha da sarılmıştı mesleğine. Ah Gülistan'ı onları çok erken bırakıp göç etmişti. Tek tesellisi en azından oğlu Kürşad'ın da polis olduğunu görmüş olmasıydı.
Yalçın eşyalarını toplarken Kürşad kahvaltılıkları buzdolabına yerleştirdi. "Baba seni ben bırakayım." diyen Kürşad'a Kudret Bey başını olumluca salladı.
Hep birlikte evden çıktıklarında Yalçın gelen otobüs durağına doğru ilerledi. Otobüse binip üniversiteye gidecekti. Kürşad ve babası Kudret ise arabaya doğru ilerlediler. Sabahın titreten ayazı kendini belli ediyordu. Güneş tepede görünse de yok gibiydi. Sabah sabah mahalle oldukça ses doluydu. Herkes işinde gücündeydi.
Arabaya ilerlerken birden karşıdan gelen kadınla Kürşad anlık olarak duraksadı. Elbette babası bunu fark etmişti. Fark etmemesi için kör olması gerekiyordu.
Karşı apartmandan çıkarak yürümeye başlayan kadından bakışlarını ayırmayan Kürşad babasının seslenişi ile nihayet kendine geldi.
"Günaydın kızım." diyen Kudret Bey'e gülümseyen Özlem, başıyla adama selam verdi.
"Günaydın Kudret amca." dedi.
Kürşad yeşil gözlerini kadına dikerken bir anlığına gözleri kadının gözleriyle birleşti. Özlem adama baktıktan sonra ona da başıyla selam verdi. Daha önce hiç konuşmamışlardı. Kudret Bey'i herkes bilirdi. Mahallenin en babacan polisiydi. Oğlu ise ondan daha ünlüydü. Herkes ona herkes 'Karahisarlı' diyordu. Özlem bir zamanlar onun mafya olduğunu bile düşünmüştü. Fakat o da polisti.
Sürekli karşılaşıyor olsalar da konuşmamaları garipti. Kürşad en sonunda "Günaydın." dedi ve Özlem'den güzel bir gülümseme ile aynı yanıtı aldı.
"Günaydın."
Kadının kahve gözleri üzerinden çekilirken son kez selam veren Özlem yürümesine devam etti. Kürşad arabasına doğru birkaç adım attıktan sonra anlık olarak duraksayarak arkasına doğru döndü.
Sabah güneşi kadının üzerinde adeta parlıyordu. "Oğlum. Önüne bak çocuğum. Aklın başından gitti sabah sabah." diyen Kudret Bey ile arabasına binen Kürşad boğazını temizleyerek kontağa anahtarı taktı.
"Çok beğeniyorsan isteyelim Özlem'i. He ne dersin? Gözlerini alamadın kızdan."
"Ne alaka baba? Gidiyoruz hadi kemerini bağla. Sabah sabah muhabbete bak." diyen Kürşad konuyu geçiştirdi.
Halbuki babası haklıydı. Kürşad uzun zamandır Özlem'i beğeniyordu. Onunkisi ufak bir hoşlantıydı. Nasıl olsa diğerleri gibi gelip geçecekti. Onu tanımıyordu bile. Uzaktan gördüğü kadardı sevgisi.
Fakat hayatın nasıl bir oyun oynayacağı belli olamazdı. Bu iki gencin yolları beklenmedik bir şekilde birleşecekti. Öyle ki aşk denilen amansız hastalığa birlikte tutulacaklardı.
Kitap tanıtımı, küfür, spoiler içerikli yorumlar silinecektir. Keyifli okumalar :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
