Kismet's Cultivation [Metanoia Series 1]

Kismet 00 🌱

I drove my car back to the church and I couldn’t stop myself from sighing. This day is the most upsetting event I had been since I started as an organizer. I’ve watched it in movies and in series, but I never thought that it will be this gloomy that I am affected.

Hindi naman ako ang nag-organize pero sobrang naghihinayang talaga ako—Sa effort, sa design at sa oras. Pero kung ako ngang hindi naman importante sa event na ito nalulungokot, paano pa kaya ‘yung mga taong parte nito? Iniisip ko pa lang kung ano ang nararamdaman nang bride ay nalulungkot na ako.

Hindi ko man nakita ang bride ay nabalitaan kong iyak daw ito ng iyak. Hindi kasi siya sinipot ng groom. Grabe ‘yung disappointment sa mga mukha ng mga bisita at awa sa mga mukha nila nang humingi ng pasesnya ‘yung isang babae na hindi ko naman kilala. Pero sa tingin ko ay iyon ‘yung nanay.

I stopped the car as I glanced at the church in front of me. Madilim na pero napaliligiran pa rin ng mga ilaw ang buong simbahan. Ipinarada ko sa gilid ang kotse bago patayin ang makina ng sasakyan. Tinanggal ko muna ang seatbelt bago bumaba.

Dalawa lang naman ang pinagsabitan ko ng entrance pass ko. 'Yung fence sa gilid ng simbahan at ‘yung nasaharap. Inuna ko ‘yung nasa gilid dahil doon ako malapit. Gamit ang flashlight ng cellphone ko ay tinanglawan ko ang dinaraan habang nasa kabilang kamay naman ang susi ng kotse. Nang makalapit sa fence ay tiningnan ko kung nandoon ang extrance pass ko pero wala roon.

I pouted. Sana lang talaga walang nakakuha. Nandoon pa naman ‘yung susi ng condo ko.

Tahimik na naglakad ako papuntang harapan ng simbahan ngunit malayo pa lang ay natanaw ko na ang isang bulto ng katawan na nakaupo sa ikatlong baitang ng hagdan ng simbahan.

Nakayuko ito habang nakatukod ang mga siko sa sa may hita. Nakasuot ng itim na tuxedo na may puting panloob at itim na sapatos. Lumapit pa ako ng kaunti para sana magtanong nang kumilos ito. Hindi nakatakas sa mga mata ko ang piraso ng bulaklak na nasa may dibdib niya na katulad ng motif ng sa kasal kanina.

Napaawang ang labi ko.

Ito ba ‘yung groom?

I took another step forward when I heard sobs.

“B-bakit ikaw pa rin k-kasi?”

I froze as I heard a familiar voice, making  me dropped my car keys. The clinking sound it produced made the man looked up at my direction only for me to be shocked with wide eyes, rooted on my place and unable to move.

My eyes met his that was full of tears, making my heart broke. I stared at him for I don’t know how long, not knowing if I wanted him vanished from my sight or not.

Napatulala ako nang mapagtanto ko na nasa harap ko talaga siya kasabay ng pagbalik sakin ng mga alaala namin noon. I swallowed hard.

Seems like kismet is playing well with us…

Because who would have thought that the runaway groom that I was supposed to take photos of, is the same man who promised me marriage before?