Kismet's Cultivation [Metanoia Series 1]

Kismet 31 🌱

Nanlumo ako kasabay nang kung anong mahigpit na pagpiga sa aking puso.

My eyes immediately welled with tears by what hw said.

"H-ha?" I asked in a shaky tone as I felt my lips trembled.

Hindi ko na napigilan nang nag-unahan ang mga luha sa aking pisngi. Gamit ang libre niyang kamay ay pinunasan niya ang mga luha ko. Kaso sa tuwing papahidin niya iyon ay muli lang nababasa ang aking mga pisngi. Sinubukan kong tumalikod para itago ang sarili pero dahil hawak pa ni Zaffron ang kamay ko ay hindi rin ako nakalayo.

He immediately pulled me towards him, making my body crushed to him. His hands left mine only to caged me to his warm embrace.

Ang mahina kong iyak kaniya at nagkaron ng sigok kasabay ang pag-akap ko sa kaniya.

I felt hurt and vulnerable in his arms and yet, I couldn't think of any other place that will give me such comfort, assurance and safety.

Sumisinghap ako habang ibinabaon ang mukha sa may bandang leeg niya. Nakayakap sa kaniya ng mahigpit. Tila ayaw siyang pakawan dahil ayoko na ulit. Hindi ko na siyang kayang pakawalan muli. Wala na akong lakas para hayaan siyang lumayo sa ikalawang pagkakataon.

Not when I know no one from us wanted to let go. Not when I felt like the universe was once again, want us apart.

I felt Zaffron's hand on my waist while the other was at the back of my head. I might not see it but I felt him planting light kisses on my head occasionally.

"Let's stop confusing yourself, Zyla..." mababa at malumanay na sabi niya.

Napatingala ako sa mga tinuran niya. Hindi alintana ang mga pisnging may marka pa ng luha. Muli, marahan niyang tinuyo ang mga luha ko. Pagkatapos ay ikinulong sa kaniyang mga palad ang aking pisngi.

"Because I love you. My love for you never faltered. Ikaw noon. Ikaw ngayon. Ikaw hanggang sa susunod na mga taon." Muli akong napaluha sa mga sinasabi niya. "Anoman ang manyari, lagi mong tatandaan na palagi kang nasa puso ko."

Parang may kung anong saya ang umusbong sa aking puso. Hindi ko mapigilang lumuha dahil sa saya. Pero kalakip noon ay kirot.

"E, bakit ka pa aalis ulit?" I asked between my sobs.

Bumakas ang lungkot sa kaniyang mga mata. "Ako ba 'yung umalis no'ng una?"

Napaiyak ako sa sinabi niya. "S-sorry," I apologized and cried like a kid.

Kung alam niya lang, sising-sisi ako sa ginawa ko.

I felt so tired after crying. I was so weak when Zaffron carry me to bed and tucked me under the sheet. He sat on the side of the bed while I am lying in the middle.

"Nagpahinga ka na."

Titig na titig ako sa kaniya hanggang sa dumukwang siya at ginawaran ako ng isang mabagal na halik sa noo.

Akmang tatayo na siya nang bumangon ako at hinawakan ang braso niya. Agad akong lumapit sa kaniya ay muli siyang niyakap. Naninikip ang dibdib.

"Sorry," I whisphered again as tears stream down on my face.

"Sorry iniwan kita. Sorry kasi ang hina ko. Sorry. Alam ko na na mali ako," I apologized over and over again.

I looked at his face and brushed his long hair that's now reaching his forehead.

"Mahal kita," I finally uttered my feelings that I thought was long over due. Pero hindi. Kasi alam ko, mahal ko siya. Mahal ko siya ng sobra na sinubukang tabunan iyon at kalimuntan. Binabad ang sarili sa galit dahil baka sa ganoong paraan, mawala ang nararamdaman ko para sa kaniya. Binaling ang atensyon sa iba pero heto, bumabalik pa rin sa kanya.