"Sen şerifsin ben de katil," dedi sırıtarak. Ne kadar sırıtırsa sırıtsın gözlerinde ki korku kendini gösteriyordu. "Ya sen beni öldürürsün ya da ben seni. Her şekilde birimiz ölecek."
"Sen aklını kaybetmişsin," diyerek geri kaçtım. "Ben kimseyi öld...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎭 9.BÖLÜM: GEÇMİŞ, GELECEĞE KARIŞABİLİR
Yanan gözlerim canımı acıtsa da gözlerimi kırpmadan Merve ve Kerem'e bakmaya devam ettim. Gözlerimi kırpsam gözüme biriken yaşlar süzülecek gibi hissediyordum, ama gözlerimi kırpmadıkça gözlerimde biriken sululukçoğalıyordu.
Merve ve Kerem'in bakışlarındaki korku kalbimi acıtmıştı. Onlara şerif olduğumu söylemiştim ve şu an Pelin'in ortaya attığı iftira sayesinde beni katil sanıyorlardı.
"İnandınız mı?" Kısık ve titrek bir sesle konuştuğumda beni duyup duymadıklarını bile bilmiyordum. "Cidden benim öldürebileceğimeinandınız mı?"
Kerem'in kaşları çatıldığında aynı anda Merve, "Hayır," diyerek Kerem'in yanından uzaklaştı ve masanın etrafından dönerek önüme geçti. İki eliyle kollarımı sıkıca sararak gözlerini gözlerime dikti. "Tabii ki de hayır, sadece Pelin'e şaşırdık ve onun için korktuk."
Başımı eğerek hızlıca gözlerimi kırparak taşmak üzere olan gözyaşlarımın gözlerimden salarak yere düşmesini sağladım. "Neden böyle yaptı ki?"
Sesli bir iç çektiğinde başımı kaldırarak Merve'ye baktım. Bitik gözleriyle bana değil, Kerem'e bakıyordu. Ona baktığımı hissetmiş olmalı ki bakışlarını bana çevirdi. "Bunu daha sonra konuşalım," diye kestirip attı.
Ellerini, benden çektiğinde boşluğa düştüğümü hissettim. Hiç olmadık bir şekilde bana iftira atılmıştı ve bunu önemsemeyerek kestirip atıyorlardı.
Kırgınlıkla dolu olan gözlerimi Merve'den çekerek yanından geçtim. Masanın etrafından dolanırken gözlerim Kerem'le buluşmuş, hemen gözlerimi yere indirmiştim. Yanından geçtiğimde derin bir nefes aldığına şahit oldum.
Yemekhaneden çıkarak merdivenlere yürüdüm. Koridorun sonundaki merdivenlere yetiştiğimde yavaş adımlarla yukarı çıktım. Saçma bir şekilde katil damgası yemiştim ama ben katil değildim. Kimseyi öldürmemiştim.
Ayağım tökezlediğinde son anda merdivenlerin demirlerine tutunarak dengemi sabitledim. Kafam çok karışıktı. Yaşadığım şeyler bana çok ağır geliyordu. Ben veya başkası, hiç kimse böyle bir oyunu hak etmemişti. Kimse ölmeyi hak etmemişti. Kimse ölmeyi hak etmeyecekti.
En üst kata çıktığımda yatakhaneye yürüdüm. Şu an büyük ihtimalle yatakhanede sadece Pelin vardı. Odasında olduğunu varsayarsam benim için bir sorun olmayacaktı. Karşılaşmadığımız sürece sorun olmayacaktı. Odamın kapısının kilidini açarak içeri girdim. Elimdeki anahtarı masanın üzerine atarak yatağa uzandım. Gözlerimi tavana dikerek ellerimi karnımda birleştirdim.
