Nicole, dla znajomych Nicki, niby normalna dziewczyna - kochający chłopak, najlepsza przyjaciółka Wiktoria i rodzina, która zawsze ją wesprze.
Otóż nie w tym opowiadaniu. Historia ta opowiada o tym jak szkoła oraz zachowanie nauczycieli i uczniów...
*Trzy lata później* Właśnie stałem na ołtarzu i czekałem aż do kościoła wejdzie dziewczyna. Na ławce siedziała nasza córka obok naszych przyjaciół. Nie chciałem zapraszać mojej matki i jej kochanka, bo pewnie przez cały wieczór jak zwykle mówiła by mi co robię źle. A to jest moja oraz Nicki chwila i nie pozwolę nikomu jej zniszczyć.
Po chwili pomału moja Wojowniczka wraz z jej mamą zaczęły zbliżać się do ołtarza. Dziewczyna pocałowała rodzicielkę w policzek i stanęła naprzeciw mnie. Muzyka przestała grać, a ksiądz zaczął mówić...
*Po ceremonii* Właśnie jechaliśmy naszym białym samochodem do miejsca gdzie ma się odbyć wesele. Siedzieliśmy z tyłu, z przodu siedział Max za kierownicą a obok niego Wiki. Po pięciu minutach podjechaliśmy pod niewielki budynek gdzie ma się odbyć wesele. Kiedy wysiedliśmy od razu zajęliśmy nasze miejsca, obok mamy Nicki i naszej córeczki. Od razu zaczęło się świętowanie. Podczas tego wieczoru wytańczyliśmy się niemiłosiernie tak, że już po 3 godzinach bolały nas nogi. Później był ogromny tort weselny i kolejny, tym razem o wiele wolniejszy wspólny taniec. Muzyka była bardzo spokojna, a nasza córeczka wraz z Larisą, dzieckiem mamy Nicole, biegały w rytm muzyki dookoła nas i obsypywały nas kwiatami. No dobra tylko Milenka biegała, Larisa starała się nadążyć za nią, bo jeszcze nie umiała biegać.
*Nicole* Dzisiejszy wieczór był śliczny, nie chodzi mi o sam wystrój sali, ale o zachowanie bliskich dla mnie osób. W sumie to jest pierwszy raz kiedy Larisa i Milenka miały okazję się spotkać, a zachowują się jakby znały się parę dobrych lat, ponieważ ciągle spędzały ze sobą czas.
*Kilka godzin później, 21:00* Impreza zaczęła już się uspokajać, a spora ilość osób zbierać do domów. Zostałam tylko ja, Daniel, nasi przyjaciele i Milenka, która spała na jednym z siedzeń już od godziny. Zanieśliśmy wszystkie talerze na zaplecze, pożegnaliśmy się z przyjaciółmi i wróciliśmy do domu. Położyłam Milenkę do jej kołyski, okryłam ją szczelnie kołdrą i poszłam do łazienki się umyć.
*Daniel* Jestem cholernie szczęśliwy, że mam takich przyjaciół jak Wiki, Daisy, Kuba, Max, Michael i Luis, no i moje dwa najcenniejsze skarby moja Wojowniczka i Milenka. Pewnie zapytacie: ,,Ale co u reszty waszej paczki?". Otóż Wiki i Max mają rocznego synka Arthura. Jest on kompletną mieszanką ich obojga, ponieważ oczka i blond kręcone loki ma po matce, a malutki nosek i dołek w bródce po ojcu.
Natomiast Daisy i Kuba, jak na razie wolą nie spieszyć się z dziećmi i zająć się sobą i domem, bo jak to mówili: ,,Wolimy się cieszyć beztroskim życiem, bez martwienia się o dziecko". W sumie nie dziwię im się, Nicki kiedy zaszła w ciążę chodziła na ostatni rok studiów, a ja zaczynałem dopiero pracować. Mieliśmy dość ciężko, aby zapewnić małej warunki do życia, a nie ciągle żyć w długach. Dlatego kiedy Milena skończyła 2 lata Nicki zaczęła pracować na pół etatu, a ja od poniedziałku do soboty dziennie po 10 godzin. Z początku było ciężko, ale z czasem potrafiliśmy pogodzić pracę z domem i wspinaliśmy się coraz wyżej po szczeblach kariery. Spełniając przy tym największe nasze marzenie, czyli zapewnić małej lepsze dzieciństwo niż jakie my mieliśmy.
°Koniec°
~~~~~ Nawet nie wiecie jakie to jest uczucie kiedy książka, którą tak lubię pisać ma tyle odczytów. Na tę chwilę (22 siepnia) są to 724 odczyty. Z całego serca wam dziękuję.
Jeszcze druga sprawa. Przez miesiąc nie będę wstawiała żadnej części z nowej książki, ponieważ chciałabym później dodawać je regularnie w każdą środę i sobotę o 18.
Na dole macie jej okładkę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jeszcze raz dziękuję każdemu, kto dotarł do 31 rozdziału tej książki. Nigdy nie wierzyła bym, że kiedykolwiek skończę jakąś książkę w tak krótkim czasie, bo po zaledwie w 5 miesiącach. Zazwyczaj jak już zaczynałam pisać coś, to albo kończyłam ją w ciągu roku, albo leżała ona na dnie szafki aż ją skończę.
Po jakże długim zakończeniu mogę powiedzieć tylko tyle: Do zobaczenia za miesiąc!
