One Shot Story

Ninth 1.1: I Met Him In My Dreams

Ninth: I Met Him In My Dreams
Dedicated to: Adalynne Refugio

Isa ako sa mga taong hindi naniniwala sa destiny, meant to be at forever. Dahil pati ang mga magulang ko ay hindi nagkatuluyan. Pinagtagpo ngunit hindi tinadhana kumbaga.

I was sitting in our classroom chair and listening to our professor in history, at aaminin kong sobrang nakakabored. Luminga linga ako para tignan ang iba ko pang kaklase ngunit laking tuwa ko ng pati sila ay antok na antok din. Hindi ko namalayan at nakatulog na pala ako.

Nasa isang parke ako ngayon, saka pinagmasdan ang paligid. Napakadaming bulaklak. Meron ring mga paru-paro na nagliliparan at mayroong magandang tanawin. Isa lang ang masasabi ko sa lugar na ito, napakaganda.

Nagulat ako ng mayroong isang lalaki ang umupo sa katabi kong upuan “Hello” nakangiting bati nito sa akin. Pinagmasdan kong mabuti ang kaniyang mukha, mayroon siyang makakapal na kilay, mahabang pilik mata, matangos na ilong at mamula mulang labi, Gwapo ang isang to.

"Anong lugar ito?" naguguluhang tanong ko rito ngunit hindi niya ako sinagot.

Nagulat ako ng maramdaman kong may bumato ng eraser sa aking ulo, sa isang iglap lang ay nagbago ang kapaligiran, ang magandang tanawin ay naging isang silid aralan. "Why are you sleeping in my class Miss Santos?" galit na tanong nito sa akin. Agad naman akong napakamot sa ulo ko saka nagdahilan

"Ah kasi sir ano- nakakaboring po ang class niyo." hindi ko alam kung paano ko nasabi ang mga katagang yun. "Ayenne Santos get out of my class now!" galit na wika nito sa akin.

Wala akong nagawa kundi lumabas na ng classroom na iyon, Wala din lang akong nakaka-usap sa mga classmates ko because i'm introvert. I don't know how to communicate with them and no one wants to be friends with me dahil sabi nila i'm weird.

Dahil iyon na ang huling subject sa araw na ito ay napagdisisyunan ko nalang umuwi sa bahay dahil, ilang minuto lang ang layo nito sa aming paaralan. Pagpasok ko sa pinto ay naabutan kong makalat ang bahay, mga gamit na nagkalat kung saan saan.

Nagwala nanaman siguro si mama, Ano pang bago? Palagi nalang niya yan ginagawa simula noong iwan kami ni papa at sumama sa ibang babae. Dumiretso nalang ako sa kwarto para ituloy ang naudlot kong panaginip kanina, At nagpakita nanaman ang misteryosong lalaking nakita ko sa panaginjp ko kanina, Since no one wants to be friends with me, i was able to express all my promblems and pain that i am carrying, hindi naman ako nabigo at he even gave me advises that i never heard from someone in real life before. Pero nagtataka ako at paano nanaman siya nagpakita sa panaginip ko.

Days had passed at palagi nalang nagpapakita sa panaginip ko ang lalaking iyon, and i was very thankful because he always appeared in my dreams dahil napapagaan niya ang loob ko, at first it creep the hell out of me but then i realized na siya lang 'yung nakikinig sa'kin. Not until one day hindi ko na namalayan na nahulog na pala ang loob ko sakanya, Alam kong mali ito dahil hindi naman talaga siya nag eexist sa mundong ito at nabubuhay lang siya sa isang panaginip.

Isang araw galing ako sa school at sobrang pagod na pagod ako, excited akong matulog upang makwento ko lahat ang nangyari saakin sa araw na iyon, gustong gusto ko na siyang makita. Pero walang nagpakita saakin, dumating ang bulang liwayway pero hindi parin siya nagpakita. I thought I would never see him again, but he appeared again on my dream, at iyon ang pagkakataon na nagtapat ako ng nararamdaman ko sakanya, and he said that he also loves me. Akala ko magiging okay na ang lahat pero hindi pala

"Eto na ang huling pagkakataon na magpapakita ako sa pamaginip mo ayenne" diretsong tingin na sabi nito saakin, and it is just like a fairy tale that will never come true.

Araw araw akong umaasa na magpapakita saakin ang lalaking iyon ngunit nabigo ako, hindi ako nawalan ng pag-asa na isang araw magpapakita ulit siya saakin. Pero taon na ang tumagal ngunit walang Matthew ang nagpakita.

Naglalakad ako papasok sa aming paaralan ng mayroon akong nakitang pamilyar na tao, mas binilisan ko pa ang lakad ko at naabutan ko siya. "Matthew" nakangiting tawag ko dito, saka ko siya niyakap ng mahigpit.

"sorry miss, who are you?" sabi nito.

"Matthew ikaw nga" nakangiti paring sabi ko nito sakanya.

"Sorry miss, but i don't know you." saka siya naglakad palayo.

Tears started to fall in my eyes and i realized that it's not him, and i started to walk away, pero nagulat ako ng may sumigaw sa likudan ko.

"Sandali" paglingon ko dito ay ang lalaking nakita ko kanina.

"Listen carefully, i am a man from the past and i exist before you even existed. I EXISTED 100 YEARS EARLIER BEFORE YOU DID" and then tumalikod na uli ito hanggang sa hindi ko na siya makita.

I met him in my dreams.