"ေကာ.......။"
"အင္း ..........။"
"သြားမယ့္ေန႔ မတိုင္ခင္ေတာ့ လာေတြ႔ဦးေနာ္။"
"လာေတြ႔မွာေပါ့........၊ လာေတြ႔ၿပီး ရိကၡာယူရ
ဦးမွာေလ......။""ဟင္......ေကာလို စစ္သူႀကီးက အိမ္ကရိကၡာ
သယ္သြားမွာလား....၊ ဟိုမွာ ခ်က္ေက်ြးတာေတြ
မစားႏိုင္လို႔လား......။""ဟုတ္တယ္......ကိုယ္က အိမ္ကဟာက လြဲၿပီး
အျခားဟာေတြ မစားဘူး.....။""ဟြန္းးး...ေကာကလည္း ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ
ဟိုမွာ ေကာသယ္သြားတဲ့ ရိကၡာျပတ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။အဲ့ဒီခါက်ရင္ မစားဘဲ ေနမွာၾကေနတာပဲ....။"
ကြၽန္ေတာ့္လီဝမ္က လူသားပိန္းဥေလးမလို႔
ၾကာရင္ အေညႇာက္ေပါက္လာမွာေတာင္ ဆိုး
ရတယ္။အေညႇာက္ေပါက္ခံလို႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး
ပိန္းဥေတြ ထပ္ပြားလာရင္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ
အူယားအသည္းယားၿပီး အရင္ေသသြားႏိုင္တယ္....။ အခုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေျပာတာကို
အဟုတ္မွတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးတခြၽန္ခြၽန္နဲ႔
ျပန္ေျပာေနပံုက ကြၽန္ေတာ္ကို အာေခါင္ေျခာက္
ကာ ေရငတ္ေစတဲ့အျပင္ တစ္ကိုယ္လံုးပါ
ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္လာေစတယ္။"မစားဘူး အိမ္ကပဲ အဝစားသြားေနၾကေလ....၊ ကိုယ့္လီဝမ္က အသက္ငယ္ငယ္ေလး
နဲ႔ ေမ့တတ္ရန္ေကာ.......။""အမ္....ဘာေတြ အိမ္က အဝစားသြားလို႔
ကြၽန္ေတာ္က ေမ့.........။အားးး.. ....ေကာ....လူယုတ္မာႀကီး....
လူညစ္ႀကီး....အ႐ွက္မရိွတဲ့လူႀကီး.....။""အင္း..ကိုယ္က အ႐ွက္မရိွလို႔ ကိုယ့္ေယာက်ာ္း
ေလးလည္း အ႐ွက္ရိွစရာမလိုဘူး....။"ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရိူက္ျပီး အစပ်ိဳးလာတဲ့ ေကာ။ကြၽန္ေတာ္လည္း ညစ္ခ်င္တာနဲ႔ ဝင္ခြင့္ေတာင္း
ေနတဲ့ ေကာလ်ွာဖ်ားေလးကို မသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ထားမိေတာ့ ဝင္ခြင့္မရတဲ့လ်ွာေလးရဲ႕ စစ္ကူေတာင္းမူေၾကာင့္ထင္ပါ့
YOU ARE READING
ေတာ္ဝင္သည္...သို႔ေသာ္ျငားလည္း
Narrativa Storica"ေျမာက္ေလတိုက္လွၿပီ... သခင္ကိုလည္း လြမ္းလွၿပီ။ နန္းေတာ္စြန္း ေနညိဳရီ... သခင္အနမ္းေတြ လြမ္းလွၿပီ။ ေရႊသလြန္ထက္က ျမကတၱီပါ... သခင္ရင္ေငြ႔ မမွီႏိုင္ပါ။ ညတြင္ ပိုမိုလြမ္းမိ... သခင္ထံ ပံုအပ္ခ်င္မိ။ ေမွးစက္ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ...