Texting||Poğaça Yanaklı Prensesim 🎸

Seni Seviyorum Hıyar🎸

Vallaha bir gün bölüm atmadım kimsenin ruhu bile hissetmedi. Bu üzdü🥺

Bölüm sonunda bir soru sordum cevaplarınız bekliyorum💖

Birde random falan işe yarıyormuş atabildiğiniz kadar yorum atar mısınız? Artık sıralamada yükselmek istiyorum:/

•••••

Doktorla anlaşmamızın üzerine biraz dinlendikten sonra otele gitmek için zorda olsa ikna edebilmiştim.

Ölecektim ve kimseyi üzmeye hakkım yoktu. Bunun için belki de doktor doktor gezmeye de gerek yoktu. Çok kısa bir süre de alışmış olmama şaşırıyordum ama taksiyle otele geldiğimiz de yüzüme buruk bir gülümseme yerleştirmiştim.

Nehir ne yapıyordu acaba? Ona bunu söyleyemezdim ve söylemeyecektim de. Sessizce ayrılacaktım aralarından kimsenin ruhu bile duymadan...

Berk'in ağzından

Onu o kadar çok seviyorum ki saçının teline zarar gelse bütün dünyayı tek başıma yenecek gibi hissediyordum. 

Şimdi ise içim de buruk bir acı vardı. Hıyar olduğumu öğrenmişti ama sanki beni bir daha sevmeyecek gibi hissediyorum.

Ona yazmaya başladığım da aklımdan hiç böyle olacağını tahmin etmemiştim.

Ben onun o minik yüreğine tutunmuştum. Belki ona bir annesinin evladını sevdiği kadar değer vermiştim. Ailem demiştim ona. Alilem olmuştu. Her gün her gece onu hayal ederek uyumuştum. Gözlerimi kapattığım da hep o gelmişti aklıma.

Şimdi ne oldu da her şeyi mahvettim. Böyle öğrenmesini hiç istemezdim ama bugün bu işin biteceğini zaten tahmin ediyordum.

Ellerimi başımın arasına almış arkasından sadece baka kalmıştım öylece. Eğer arkasından gitseydim her şeyin daha çok kötü olacağını da biliyordum.

Çocuklar beni bunaltmış bir ton soru yağmuruna tutuyordu ki Tunç'a telefon gelmesiyle koşarak hiçbir şey söylemeden yanımızdan ayrılmıştı.

Hiçkimse ye aldırmadan bana seslenen Toprak Deniz'i arkamda bırakarak cafeden hızlı bir şekil de çıktım.

Bir anda telefona gelen bildirim sesiyle gözlerimde ki ümit ışıkları bir anda parlamıştı.

Nehir Ada: Berk ben inan ne diyeceğimi bilmiyorum.

Nehir Ada: Öyle çekip gittiğim için özür dilerim ama,

Nehir Ada: seni seviyorum

Nehir Ada: Galiba.

Yazdığı cümlelerle sokağın ortasın da öyle bir çığlık atıp zıplamıştım ki gecenin karanlığım da dönüp kim bu deli diye bakmışlardı.

Hıyarın Teki: Nehir inan asıl ben ne diyeceğimi bilmiyorum. 

Hıyarın Teki: Nerdesin söyle hemen yanına geleyim.

Nehir Ada: Otelin arkadında yangın merdivenindeyim.

Hıyarın Teki: Bir yere kaybolma ışınlanıyorum.

Hızlı bir şekil de telefonu kot pantolonunun arka cebine sıkıştırarak otelin girişine doğru koşmaya başladım.

Beni seviyordu. Papatyam beni seviyordu. Galiba dese bile ben beni sevdiğini hissedebiliyordum. Bugün 18 yıllık hayatımın en mutlu günüydü. Gözlerimin dolduğunu hissederek içeriye girdiğim gibi arka tarafa doğru yöneldim.

Onu gördüğüm de ağlamaktan gözleri kızarmış saçı başı dağılmış bir şekil de otelin arka tarafındaki yangın merdivenin de oturuyordu.

O haliyle bile o kadar güzeldi ki aklımı durdurmaya yetiyordu.

"Papatyam?"

Bana doğru hızlıca koşarak kollarını boynuma dolamıştı. O an benim için sanki bütün dünya donmuştu. Sanki bu dünya da sadece ikimiz vardık. Ve birbirimiz için yaratılmıştık.

Gözlerimi kapatıp kokusunu içime çektiğim zaman gözlerimin dolduğunu hissettim. Onu o kadar çok seviyordum ki sadece onunla birlikte olmak istiyorum. Hep birlikte olalım istiyordum.

Geriye çekilip gülerek suratıma bakmıştı.

"Hıyar sen sarılmayacak mısın?"

O an ne yapacağımı bilemediğim için çakıl gibi yapışmıştım olduğum yere.

Giçbir cevap vermeden kollarımı beline dolayarak sımsıkı sarılmıştım ona.

"Seni seviyorum Hıyar!"

O kadar mutluydum ki sarıldığım zaman kollarımı gevşeterek yüzünü avuç içlerime almıştım.

"Seni seviyorum Papatyam. Seni bu dünyadaki her şeyden çok seviyorum. Gitme hep benimle kal olur mu?"

~Bölüm Sonu~

Aşk kitabı yazmak için illa ki aşık mı olmak gerekir?

💛💛💛