SANSÜR PERDESİ {+18}

🎭17. BöLüm🎭

Hoşgeldiniz.🎭
Bir saniyenizi ayırıp, bölümü voteler misiniz?

İKİ HAFTA SONRA...

Sınav haftamdan beri telefonuma kafa karıştıran mesajlar gelip duruyordu. Çevremdeki insanların yüzüne artık kuşku ile bakmaktan yorulmuştum.

İnanabilir misiniz? Sınavlara girip çıkarken bile biri beni gözetliyormuş gibi hissetmiştim. Ev dışındayken sürekli arkama bakıp, etrafı kontrol etmekten, okul koridorlarında korku ve panik içerisinde yürümekten bezmiştim.

Bu korku içerisinde uygulamaya bile giremez olmuştum. Uygulama âdeta ona tıklamam için bana sürekli sohbet mesajları atıp durmuştu. Ancak oraya tıklayacak gücüm bile yoktu.

Bu sınav haftası içerisinde Arman ile denk gelmemek için elimden geleni yapmıştım. Her defasında peşimden gelmek için adım attığında resmen kapıları yüzüne çarpmıştım. Bunun her ne kadar kaba olduğunu bilsem de, yapmak zorunda olduğumu hissediyordum.

O akşam, o adamın bana söylediği sözler aklımdan çıkmıyordu. Resmen aklımı kemirircesine sözleri kafamda dönüp duruyordu.

Okul koridorlarında dehşet bir yüz ifadesiyle yürümekten ve sürekli arkama bakmaktan çevremdeki insanların bana garip bir şekilde bakmalarına alışır olmuştum.

O adamın bizim okuldan olabilmesi mümkün müydü? Gerçi eğer bizim okuldan olsaydı, babamın iş yerine girmek istemezdi.

En sonunda sınav haftam bittiğinde, anneme resmen beni yurt dışına yollaması için yalvarmıştım. Hayatımda ilk kez bir insanın ayaklarına kapanmıştım. İlk kez, Heytes olmadan başka bir ülkede başka bir hayat istemiştim.

Annem benim bu hâllerime her ne kadar şaşırsa da en sonunda onu ikna edebilmiştim.

Ve işte şimdi buradayım. Havaalanında...

Abimle birlikte yeni hayatımın ilk adımlarını atıyorduk. Yolda ikimizde o kadar sessizdik ki, sadece araba sesleri ve yol üzerindeki diğer seslerden başka bir şey duymuyorduk. Bir müzik bile patlatmamıştık.

Yol bitiminde abim arabayı durdurduğunda bana uzun uzun baktı. Yüzümün her detayını tekrardan ezberliyormuş gibiydi.

"Orada kendine dikkat et. Kimsenin seni üzmesine, zarar vermesine izin verme. Bir problem yaşadığında bana ulaş. Ben abin olarak hep yanında olacağım." dedi, parmakları ile saçımın bir tutamını kulağımın arkasına atarak.

Başımla onu onayladım. Ardından arabadan birlikte indik ve bineceğim uçağa doğru yolu tuttuk. Vedalaşacağımız zaman son kez birbirimize sarıldık.

Dostlarım, ailem, arkadaş sandıklarım, Heytes ve odamda sevdiğim diğer tüm eşyalarım... hoşça kalın. Çünkü ben, yeni bir hayat için Los Angeles'a gidiyorum.

-

Uçaktan inip, ailemin benim için aldığı o görkemli villaya gidiyordum. Buranın havası gerçektende apayrıydı. Şimdiden kendimi özgür hissediyordum.

Villaya geldiğimde ise, böyle bir kusursuzluk anca babaannemin elinden çıkacağını anlamıştım. Tüm bu mobilyalar... hepsi kesin babaannemin eliydi.

Ev iki katlıydı ancak çok kullanışlıydı. Mutfak ve salon bitişikti yani Amerikan mutfaktı. En çok hoşuma giden ise yatak odası olmuştu. Siyah ve pembenin hâkim olduğu renkler az buçuk bana Victoria's Secret mağazalarını anımsatıyordu.

Burası şimdi benim miydi? Bu koca villa... tamamen bana mı aitti? Efsane...

•—•