Waarom hij? ✅

13: code rood

Huh ik hoor mijn naam. Niemand weet toch van deze plek af. Toch herken ik zijn stem meteen. Ik kan me niet herinneren dat hij hier ooit was. Ik ben hier alleen met Sophie geweest. Maar toch staat hij ineens naast me. Daniel. De jongen waar ik niet mee wil praten. 

'Ik zei toch dat ik niet met je wilde praten. Ben je me gevolgd?' zeg ik tegen hem. Hij ploft naast me in het gras. 'Misschien.' zegt hij droog. Ja dus. 'Ga gewoon weg. Gisteren wilde je ook niet met me praten.' Ja i know. Ik ben kinderachtig. Ik ga hem niet de echte reden vertellen waarom ik niet met hem wil praten hoor. 

'Shit sorry ik dacht niet dat je dat erg vond. Je leek het goed te kunnen vinden met de anderen en je zei zelf ook niks.' 

Hmm hij heeft wel een punt. Ik ging echt niet naar hem toe om bij hem en Milou te staan. Ook dat hoeft hij niet te weten. Al dit drama is me nu al te veel. Ik laat het hier gewoon bij. Dus haal ik mijn schouders op en zeg: 'Je hebt gelijk ik stel me gewoon aan. Meiden enzo.' Hij grinnikt om mijn domme opmerking en kijkt voor zich uit. 

'Oh maar zoen nooit meer met Milou waar ik bij sta. Dat was weird.' 

Hij kijkt me aan en komt er nu pas achter dat ik dat dus heb gezien.

'Rustig maar. Milou en ik zullen zeker niet nog eens zoenen.' 

Ik grinnik. 'Was het zo slecht?'

Hij rolt zijn ogen.

'Dat is niet de reden.' 

Vaag. Heel vaag Martins. 

'Ga je nu niet meer van me wegrennen?' vraagt hij aan me. 'Jawel ik heb nog steeds de kerstman niet gevonden.' lach ik en ik ren weg. Op mijn badslippers. Behendig spring ik door het bosje heen. Nou misschien niet helemaal. Ik dacht dat ik het wel kon, maar ik verwachte iets teveel van mezelf. Raad waar ik nu ben. 

Op de harde grond. Mijn badslipper bleef haken aan een vreemde tak. Geen idee waar die vandaan kwam. Daniel staat blijkbaar achter me, want ik hoor iemand lachen. Ik wil opstaan om hem te slaan, maar ook dat gaat niet volgens plan. Mijn voet heb ik blijkbaar echt bezeerd, want ik kan er niet op staan. Lekker bezig Noa.

Daniel ziet het en stopt meteen met lachen. Binnen 1 seconde staat hij naast me om me overeind te helpen. Met mijn hele gewicht leun ik op hem, want ja. Mijn voet besloot om mij dit aan te doen. Als ik naar mijn voet kijk ziet het er inderdaad niet heel gezond uit. 

'Dat gebeurd er dus als je van me wegrent.' grijnst Daniel naar me. Ik sla hem op zijn hoofd. Dat was nog omdat hij me uitlachte. Ook al zou ik precies hetzelfde doen, maar dat weet hij niet. 'Wat gaan we nu doen?' negeer ik verder zijn opmerking. Hij haalt zijn schouder op, waardoor ik bijna omkukel. 

'Terug naar de tenten lijkt me.' 

'Daantje dat is ver.' 

'Ik heb al een idee.' 

Wat voor idee?

Nog voor ik wat kan vragen heeft hij me ineens opgetild. Code rood. 

'Martins wat doe je. Ik kan zelf lopen. Steunend op jou dan.' 

'Dat duurt te lang.' 

En hij begint te rennen. Te rennen! Deze gast wil me dood hebben.

Toch komen we levend bij de tenten aan. Heb ik dat ook weer overleeft. Daniel laat me zakken op een stoel, terwijl de rest ons verbaasd aankijkt. Die zijn ook eindelijk wakker. Oh er is eten. Mijn maag begint te rommelen. We hebben nog niet eens ontbeten. Let's go dan. 

'Noa?' vraagt Sem aan me. Wat wil hij nou weer. Ik wilde net gaan eten. 'Ja.' zucht ik. 'Waarom droeg Daniel jou?' vraagt hij nieuwsgierig. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dat zou ik ook hebben gevraagd, want het zag er waarschijnlijk nogal debiel uit. 

'Ik was gevallen.' antwoord ik hem simpel. Hij kijkt me nog eens doordringend aan, maar knikt dan. Oké. Nu kan ik eten.

'Noa?' vraagt Bram nu. Is dit serieus? Praten en eten kan wel tegelijk. 'Ja.' zeg ik weer. Broertjes stellen echt veel vragen. 'Waar waren jullie?' Wat antwoord ik daar nu weer op. 'Naar de wc.' besluit ik dan maar. Uitleggen wat er is gebeurd lijkt me te ingewikkeld. Dat zou raar zijn. 

'No?' Dat kan er maar één zijn. 'Martins hou je bek.' zucht ik. Hij rolt zijn ogen en lacht. Vandaag heb ik al genoeg vragen gehad. 

'Heb je de kerstman al gevonden?'

Serieus Daniel? 

'Nee ik kwam alleen sinterklaas tegen.' 

Daar neemt hij genoegen mee. Wat een top ochtend is dit. 

Rick en mijn vader hebben besloten dat we vandaag de stad ingaan. Op mijn voet kan ik gelukkig weer staan, maar het voelt niet heel gezond. Waarschijnlijk is hij alleen verstuikt ofzo. Toen ik landde. Tijd om te shoppen heb ik altijd. 

Toen we aankwamen besefte ik me pas dat ik met alleen maar jongens/mannen was. Zij zouden vast niet vrijwillig gaan shoppen. Ze willen alleen maar rondlopen en ergens gaan zitten. Waarom zou je willen rondlopen. Iemand moet ik toch meekrijgen. Hoe ga ik dit aanpakken?

'Waar denk je aan?' vraagt Daniel die mijn nadenkende gezicht ziet. Dat gezicht zien we niet vaak. 'Hoe ik jou mee ga krijgen om met mij te shoppen.' grijns ik. Zijn ogen worden groot en hij schud meteen zijn hoofd. Hopeloos. 

'Alsjeblieft?' smeekte ik hem. Zijn gezicht doet me denken aan de autorit hierheen. We hadden oude liedjes opgezet en met z'n drieën zongen we mee. Daniel en ik zongen verschrikkelijk, maar Rick was best goed. Nooit gedacht dat hij goed zou kunnen zingen. Weer wat geleerd vandaag. 

'Alsjeblieft, dan doen we daarna wat jij wil.' voeg ik er nu aan toe. Nu moet hij toch wel meegaan. Shoppen in je eentje is saai. 'Goed dan.' zucht hij. Yes! I did it. 

'Pap wij gaan shoppen!' schreeuw ik vrolijk naar hem.

Hij knikt en ze gaan de andere kant op. 

Let's do this.