Waarom hij? ✅

25: kleur tomaat

Het is weer ochtend wat betekent dat ik me weer aan het haasten ben. Ik word nog steeds opgehaald door de Martins, want Soof haar gips gaat er pas over een paar weken af. Niet dat ik het erg vind, want dan hoef ik tenminste niet te fietsen. 

Ik sprint de trap af naar beneden, alleen gaat dat natuurlijk weer niet goed. Net niet bij de laatste trede struikel ik over mijn eigen voeten. Daar lig ik dan. Op de vloer met mijn tas naast me. Shit mijn laptop. Voor ik kan kijken of hij nog heel is gaat de deurbel.

Bram komt al naar de deur gerend en maakt hem open, terwijl ik nog steeds op de grond lig. Charmant. Het is Daniel en hij wilt wat zeggen, maar schiet in de lach als hij mij ziet. Jaja. Ik krabbel overeind en neem mijn tas mee. Tijd om te gaan. 

'Lag je lekker?' Hij glimlacht naar me.

Ik rol mijn ogen en knik. 'Jij ziet er ook leuk uit.' zeg ik sarcastisch. 

Daniel grijnst. 'Weet ik. Jij ook, vooral toen je daar op de grond lag.' 

'Thanks Daan. Wat lief.' antwoord ik. 

Hij grinnikt en ik open de deur van de auto. We stappen allebei in en ik zie Sophie en haar moeder ons eng aanstaren. 'Wat is er met hun?' fluister ik naar Daniel. Hij haalt zijn schouders op en fluistert: 'Gestoord.'

De autorit naar school toe verloopt anders dan normaal. Ashley en Soof zeggen helemaal niks, terwijl ik zachtjes met Daniel praat. Geen idee wat er met hun aan de hand is. Ze blijven ons maar eng aanstaren. Ik sta niet in een museum hoor. 

Op school aangekomen duwt Daniel me zowat de auto uit. Leuk zo'n relatie. Deze keer val ik gelukkig niet, want ik kan blijkbaar nog iets. 'Sorry ik kom te laat. Ik heb economie en moest 5 minuten eerder zijn, anders killt mevrouw Smits me.' Hij glimlacht er te lief bij, waardoor ik al bezig ben met wegsmelten. 

'Schiet op dan, sukkel.' zeg ik. 

Hij knikt, drukt een kus op mijn lippen en sprint het schoolgebouw binnen. Ik grinnik, maar stop meteen als ik Sophie en haar moeder zie. Oh shit zij waren er ook nog. Mijn wangen besluiten weer eens dat het tijd is voor de kleur tomaat. Dit is ongemakkelijk. 

'Jullie zijn leuk.' zegt Sophie. Wat het alleen maar ongemakkelijker maakt, want Ashley staat er nog steeds bij. 

Ik glimlach maar en wacht tot iemand wat zegt. Gelukkig komt Ashley al snel met iets. 'Ik ga er weer vandoor. Tot vanmiddag.' Soof en ik zeggen haar moeder gedag en dan lopen we de school binnen. 

'No ik heb details nodig. Daan vertelt me niks.' zeurt ze. Ik grinnik en sla de hoek om naar rechts. 'Dan ga ik ze je ook niet geven.' antwoord ik haar nog, terwijl ik mijn lokaal zoek. Ik heb scheikunde en ik ben bijna te laat. 

'Zie je later Soof!' roep ik. Voor ze kan protesteren ben ik alweer weg. Tijd voor scheikunde van een lerares die me niet zo mag. Bijna geen leraar mag mij eigenlijk. 'Ik ben te luidruchtig.' zeggen ze altijd. Pff. 

Precies op tijd kom ik het lokaal binnengestormd. Mevrouw Joosten geeft me haar geïrriteerde blik, maar ik negeer het en loop vrolijk naar mijn stoel. 'Heeyy.' zeg ik en ik dump mijn tas op de grond. 'Altijd net op tijd jij.' antwoordt Collin. 

Hij is de enige die deze les nog een beetje beter maakt. James en Evy hebben allebei een ander vak nu, dus moest ik naast iemand anders gaan zitten. Dat heeft nog best goed uitgepakt. Gelukkig ben ik niet bij een saai persoon beland, want dat is Collin zeker niet. 

Hij is nogal een play boy, maar probeert niks bij mij. Hij weet zelf ook wel dat hij knap is en daar maakt hij ook gebruik van. We zijn gewoon vrienden en dat weten we allebei. Het is prima zo en we vermaken ons tenminste bij dit extreem saaie vak. Wie wilt er nou weten hoe stoffen zijn opgebouwd? Op een schaal van 1 tot 10 boeit het mij 0,0. 

'Ze gaat je naam zeggen.' hoor ik ineens langs me. Snel haal ik mijn hoofd van de tafel en kijk op. Collin heeft gelijk, want er is natuurlijk niemand anders die zijn hand opsteekt en haar blik bevalt me niet zo. 

'Noa.' Hier komt het hoor. 

'Ja.' glimlach ik nep.

Ze wijst met haar vreemde stok naar het bord. 'Het antwoord graag.' 

'Het is 0,0.' Dat is namelijk hoeveel dit vak mij boeit. Joosten lijkt niet zo blij te zijn met mijn antwoord en schud wild haar hoofd. Haar haren vliegen dadelijk nog weg. Jezus. 

Ze stelt de vraag nog een keer en dit keer krijg ik hem wel mee. Helaas weet ik het antwoord nog steeds niet. Collin schopt tegen mijn voet en schuift een blaadje mijn kant op. Aha! Het goede antwoord. Wat een topper. Ik glimlach weer en vertel haar het antwoord. Ze kijkt zo geschokt, dat ik me afvraag of we een dokter nodig hebben.

Jackie, het roodharige meisje wat voor mij zit, draait zich ineens om. 'Ik hoorde dat jij iets hebt met Daniel.' 

Hoe weet zij dat nou weer zo snel? Roddels verspreiden zich echt te snel. 

'Ik hoorde dat jij iets hebt met de paus.' reageert Collin. Jackie rolt haar ogen en draait zich weer om. 

Op dat moment begin ik keihard te lachen. Wat is dat nou weer voor antwoord? Deze jongen spoort echt niet. Pas als de hele klas stil is en mij aanstaart besluit ik dat het tijd is om te stoppen met lachen. Collin kijkt me vragend aan.

'Dat was een vreemd antwoord, maar dankje. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen.' zeg ik zonder te lachen dit keer. 

'Ja dat zag ik, dat moet in de krant: Noa Dijkstra is sprakeloos.' zegt hij. Die jongen kan ook overdrijven zeg. Ik duw hem tegen zijn schouder en rol mijn ogen. 

'Daniel is de tweelingbroer van Sophie toch?' vraagt hij dan. Ik knik en ontwijk zijn blikken, voordat mijn gezicht weer verandert in een groentesoort. 

Collin grinnikt, waardoor ik hem nieuwsgierig aankijk. Shit. 'Als die gast je ooit pijn doet zal ik hem voor je in elkaar slaan, oké?' grijnst hij. Ik lach, maar ik weet dat hij serieus is. Dat is zijn manier om me te vertellen dat hij er voor me is. Hij is een goede vriend.