Waarom hij? ✅

14: vreemde gozer

Ja ja! Tijd om te shoppen. Ik weet nog steeds niet hoe ik Daniel heb kunnen overtuigen, maar dat maakt niks uit. Het is me gelukt. 

'Dus waar gaan we he-...' Nog voor Daniel die zin kan afmaken loop ik al een winkel binnen. Hij haalt zijn schouders op en volgt me maar. Slimme keuze. In de winkel laat hij me gewoon mijn gang gaan, terwijl hij rustig toekijkt. 

'Waarom ga je toch mee?' vraag ik hem en ik laat een klerenhanger vallen. Oeps. Snel duw ik hem met mijn voet ergens onder. Niemand gezien. 'Dat zul je nog wel zien.' antwoord hij geheimzinnig. Wat is dat nou weer voor antwoord? Het zal wel.

In mijn hand heb ik wat kledingstukken verzameld, dus nu ga ik passen. Daniel loopt braaf achter me aan naar de pashokjes. Hij weet niet wat hij moet doen, dus gaat hij maar op een bankje zitten. Ik grinnik en loop een pashokje binnen. 

Na een best wel lange tijd pas ik het laatste wat ik heb meegenomen. Misschien had ik toch wat meer gepakt dan ik dacht. Het topje wat ik over mijn hoofd trek is te klein. Maar dan ook echt veel te klein. Mijn borsten springen er nog net niet uit en hij is veel kort. Dit moet ik snel weer uit.

'Ben je nou nog niet klaar?' zeurt Daniel en hij trekt het pashokje open. Oh nee toch. Hij kijkt van mijn ogen naar mijn topje en dan proest hij het uit. Dankjewel voor de mentale steun Daniel. 'Ga nou weg, dan kan ik me omkleden.' probeer ik hem weg te krijgen. 

Dit was niet bestemt voor zijn ogen. Hij grijnst en kijkt naar de plek waar hij niet naar hoort te kijken, waardoor ik hem stomp. 'Die moet je nemen. Staat je goed.' zegt hij nog voor hij weggaat. Schamend trek ik het gordijn weer dicht. Wie loopt er ook random een pashokje binnen. Vreemde gozer. 

We staan bij de kassa om af te rekenen. Dat topje ga ik zeker niet kopen hoor. Wel een t-shirt en een leuke broek. Die me wel passen. Ik glimlach naar de jongen achter de kassa als hij mij mijn spullen overhandigd. Tijd voor de volgende winkel. Tevreden loop ik de winkel uit.

Daniel kijkt alsof hij elk moment iemand gaat vermoorden. Ik zwaai met mijn hand voor zijn gezicht. 'Wie ga je vermoorden?' vraag ik hem. 

'Die jongen achter de kassa. Geef me dat bonnetje eens.' 

Eh oké? Ik zoek het bonnetje uit het tasje en geef het aan hem. 

'Aha!' en hij duwt het bonnetje in mijn gezicht.

Ik gris het uit zijn handen en zie dat er onderaan wat gekrabbeld staat. Als ik zie wat het is schiet ik in de lach. Wie schrijft zijn telefoonnummer nou op een kassabonnetje? Goeie. Daniel lijkt het wat minder grappig te vinden. 

'No die sukkel stond duidelijk met je te flirten daarnet.' 

Ik haal mijn schouders op. 'Nou en.' 

'Pf je kan veel beter krijgen dan hem. Hij was lelijk.' 

Nu schiet ik weer in de lach. Serieus Daniel. Hij was lelijk?  Als ik uitgelachen ben lopen we weer een andere winkel binnen. Daniel verbaasd me elke keer weer met zijn vreemde opmerkingen. 

Een uurtje later vinden mijn maag en ik dat we wat moeten eten. Daniel is allang blij dat we wat anders gaan doen, dus stemt hij meteen in. We lopen naar een klein tentje en gaan zitten. Mijn aanwinsten van vandaag laat ik naast me neervallen. 

'Wat ga je nou met dat joch doen?' vraagt Daniel. Begint hij daar nou weer over. Jezus. Ik rol mijn ogen en geef hem het bonnetje met het nummer. 'Mag je hebben.' verzeker ik hem. Hij kijkt me eerst verbaasd aan, maar dan knikt hij tevreden. Hij stopt het bonnetje weg. Mijn gedachtes zijn alweer bij het eten. Wat zal ik nemen? 

Genietend bijt ik in mijn tosti. Eten maakt me altijd blij. Daniel kijkt me grijnzend aan. 'Wat?' vraag ik hem en veeg mijn mond af. 'Niks.' grijnst hij nog steeds. Deze jongen is zo vreemd, maar ik betrap mezelf erop dat ik dat leuk vind. Stomme Noa.

'Dus gaan we hierna doen wat ik wil?' zegt hij dan. Shit dat was ik helemaal vergeten. Ik had gezegd dat als hij meeging we iets gingen doen wat hij wilde. Hier kan ik niet meer onderuit. Dus knik ik voorzichtig. Wat zal hij nu weer hebben bedacht? 'Mooi.' zegt hij enkel. Vragend kijk ik hem aan. 

'Ga je me ook nog vertellen wat we gaan doen?' 

Hij schud zijn hoofd. 'Verrassing.' 

Ik vraag me af wat hij van plan is. We kunnen nergens heen, want we hebben geen vervoer. Ik heb echt geen idee wat we gaan doen. 

Daniel haalt een hand door zijn haar en kijkt me doordringend aan. Probeert hij mijn gedachten te lezen ofzo? Mijn gedachtes vragen zich af hoe hij zo knap kan zijn. En ik haat die gedachtes. Mijn hersenen zijn waarschijnlijk gesmolten. Niet meer te redden. 

Ik gooi een broodkruimel tegen zijn gezicht aan. Misschien dat hij me dan niet meer zo eng aankijkt. Nu kijkt hij vreemd naar hetgeen wat ik naar hem gooide. Het is maar een broodkruimel hoor, geen kogel. Dan kijkt hij mij weer aan en smijt een spaghettisliert naar mijn hoofd. Hij wilt dus een alweer een oorlog beginnen. 

Helaas voor ons kijkt een vrouw van de bediening ons dodelijk aan. Ze komt naar ons toegelopen en vraagt of we klaar zijn. Ook vriendelijk zeg. We besluiten maar te betalen en weg te gaan. Ik wil echt weten wat we nou gaan doen, maar Daniel vertelt het me nog steeds niet. 

Dus beginnen we ergens heen te lopen. Geen idee waar, want Daniel laat maar niks los. Dan gaat er opeens een beltoon af. Ik hoor geen jingle bells, dus het is niet de mijne. Daniel trekt zijn telefoon uit zijn broekzak en staart er dan naar. Wat dat hij nou? Neem gewoon op. 

Over zijn schouder heen probeer ik de naam te lezen op het beeldscherm. De telefoon gaat nog steeds over, zonder dat Daniel opneemt. Dan kan ik het eindelijk lezen.

'Milou?'