Waarom hij? ✅

18: spionnen missie

Op dit moment zitten Sophie en ik op haar kamer. Ze vertelt me over een gym-incident. Soof zelf kan natuurlijk niet meedoen, dus zat ze langs de kant. 'En die bal vloog zo tegen zijn kop aan. Het was echt legendarisch.' We lachen allebei en dan vertel ik haar over de bijles.

Daniel gaat me 2 keer in de week bijles geven. 2 keer! Als het goed gaat hoeft het nog maar 1 keer, maar ik ben een ramp in biologie. Dus dat moeten we nog maar zien. De eerste bijles is morgen na school. Elke dinsdag en donderdag na school ben ik nu samen met Daniel. Ik weet nou niet of ik het leuk moet vinden of niet.

Het is altijd beter dan Dave, maar ik probeer Daniel juist uit mijn hoofd te zetten. Dat gaat natuurlijk niet werken als ik hem bijna elke dag zie. Pfff. 

Het is al laat en ik had beloofd om thuis te eten dus laat Sophie me uit. We spreken af om morgenavond een film te kijken bij haar thuis. Het is namelijk nogal lastig voor haar om naar mij te komen. Het is dichtbij, dus waarom zou ik haar laten lopen als ik dat ook kan. Ik wil haar nog graag levend. 

'Tot morgen Soof.' 

Ik geef haar nog een knuffel en dan stap ik de deur uit. 

'Tot morgen!!' 

Als ik thuis aankom fiets ik meteen door naar achteren. Ik bonk op de tuindeur, want ik ben mijn sleutel weer eens vergeten. Mijn excuus is dat het maandag is. Er gebeurd niet veel dus blijf ik harder op de deur slaan. Ineens vliegt de deur open en sla ik bijna mijn moeder in haar gezicht. Gelukkig bijna.

Ze kijkt me afkeurend aan. 'En waar is je sleutel?' zucht ze. Ik glimlach naar haar en zeg: 'Vergeten.' Dan loop ik met mijn fiets snel de schuur in en dump hem daar. En dan loop ik het huis binnen. Mijn moeder zit aan de keukentafel en ik ga tegenover haar zitten.

Mijn plan is om haar aan te staren tot ze wat zegt, maar ze kijkt me alleen één keer vreemd aan en gaat dan weer verder met haar telefoon. 'Dus?' begin ik dan. Ze kijkt me vragend aan, dus vraag ik haar naar de bijles. 

'Oh ja dat. Noa je hebt toch echt betere cijfers nodig als je wilt gaan slagen dit jaar.' 

Ik zucht, want ik weet dat ze gelijk heeft. Biologie is gewoon echt niet mijn ding. Als die bijles niet gaat helpen, dan heb ik echt een probleem. Maar dat is voor later. 

'Oh en waarom wilde je ineens dat Daniel je bijles gaat geven?' vraagt ze me nu op een andere toon. Urgh ik weet al waar dit heen gaat. Mijn moeder is te voorspelbaar. 'Omdat ik bijna werd opgescheept met een of andere klootzak.' 

'Dus jullie worden eindelijk een koppel?' 

WAT? Deze vrouw is niet te geloven. Ze hoopt er al jaren op dat ik iets krijg met Daniel. Hij is zo leuk. Hij is zo lief. En nog veel meer bullshit. Dat loopt ze al jaren te zeggen, terwijl Daniel en ik niet eens veel met elkaar omgingen. Nu wel. 

'Mam niet weer.' zucht ik. Ze kijkt me veelbetekenend aan maar houd dan toch haar mond. Ik ga nog even naar mijn kamer om mijn tas daarheen te brengen. Als ik de deur open vallen er ineens twee kleine jongens naar binnen. 'Wat doen jullie daar?' vraag ik argwanend. Dit kan nooit goed zijn. 

'We gingen op spionnen missie en luisterden jullie af.' vertelt Bram erg trots op zichzelf. Sem trapt hem tegen zijn been aan. 'Het was geheim. Zo worden we nooit spionnen.' zeurt Sem tegen hem. Broertjes zijn erg vermoeiend. 

Wat hebben ze eigenlijk gehoord. 'Dus heeft jullie 'spionnen missie' jullie iets opgeleverd?' vraag ik sarcastisch. Ze knikken allebei met hun hoofd. Oké? 'Dat jij en Daniel verliefd zijn.' zegt Sem en hij kotst bijna bij die woorden. 'Nee dat is niet waar. Jullie hebben niet alles gehoord.' zeg ik dan maar en ik loop langs ze naar boven. 

'Wakker worden. Wakker worden. Wakker worde-' 

'AHHH STOP!' 

Gefrustreerd pak ik mijn telefoon op en druk mijn nieuwe wekker weg. Sophie heeft het ingesteld, omdat ik door die andere altijd uit mijn bed flikker. Geen goede oplossing, want dit maakt me chagrijnig. Wie wilt er nou wakker worden met iemand die wakker worden schreeuwt. Ik dus niet.

Ik besluit dat het een goed idee is om op te staan aangezien Sophie haar moeder weer komt en ik niet nog een keer te laat wil komen. Een beetje beleefd ben ik nog wel. Het ligt er alleen aan tegen wie. Voor een van de eerste keren dit jaar heb ik mijn kleding gisteravond al klaargelegd. Geen idee waarom, maar ik dacht er ineens aan. 

Nadat ik heb ontbeten poets ik mijn tanden, fix mijn haar en dan heb ik zelfs nog tijd over. Wat is er met me gebeurd? Ik moet toegeven dat het wel chill is als je je niet elke seconde moet haasten. Maar ja iedereen weet ook dat dit niet zo vaak meer gaat voorkomen.

Als ik rustig mijn telefoon check zie ik mijn broertjes ineens naar de deur sprinten. De deurbel ging niet eens. Wat een gekken. Toch hoor ik ze de deur openen en hoor dan een stem. Het is overduidelijk Daniel. De jongens moeten hem door het raam gezien hebben. Tijd om te gaan.

'Noa je lover is er.' fluistert Sem in mijn oor als ik naast ze sta. Ik sla hem op zijn hoofd en zeg: 'Ik ben niet blind.' Hij grijnst tevreden en laat me erdoor. Fijn Sem. Eigenlijk wilde ik hem haarfijn gaan uitleggen dat Daniel niet mijn lover is, maar Daniel stond er zelf bij en dat zou gênant zijn. Dus gooi ik maar snel de deur dicht. 

'Je broertjes zijn vreemd.' stelt Daniel vast. Duh. 'Je meent het.' zeg ik droog en ik stap de auto in. 'Jij bent vreemder.' zegt hij dan. Auch? Hoezo ben ik nou weer vreemd? 'Dankje Daniel. Wat aardig.' zeg ik oog rollend tegen hem. Hij grijnst en ik begroet de rest in de auto weer.

'Dat wordt me nog wat, die bijles.' mompel ik.