Waarom hij? ✅

19: bijles skills

'Ben je ready voor mijn goede bijles skills?' vraagt Daniel me als we bij mij thuis zijn. We lopen net door de voordeur. Tijd voor bijles. Yay. 'Pff ik ben benieuwd.' lach ik hem uit. Hij kan zelf wel goed zijn in biologie, maar dat betekent niet dat hij goed is in uitleggen. 

Aan normale mensen zou ik vragen of ze wat te drinken willen, maar Daniel ken ik al te lang. En hij is verre weg van normaal, dus schenk ik voor ons beide Dubbelfris in en dan lopen we naar boven. 

Mijn tas sjok ik mee naar boven en gooi hem meteen neer als we er zijn. Dan plof ik op mijn bed neer en begin mijn biologie spullen uit mijn tas te halen. Daniel staat me alleen maar grijnzend aan te kijken.

'Ga je me nog bijles geven?' Vragend kijk ik hem aan. 

'Hmm. Normaal gebeurd dat aan een bureau.' 

Ik schud mijn hoofd. 'Daar doe ik niet aan.' 

Daniel gaat naast me zitten en trekt het biologieboek uit mijn handen. Verontwaardigd kijk ik hem aan. 

'Ik moet er niet aan denken dat ik hier nu met Dave zou zitten.' Dat wilde ik eigenlijk niet hardop zeggen.

Hij kijkt me even verbaasd aan. 'Je gaat hem nooit je huis in laten hoor.' 

'Jij bent hier anders ook.' 

'Nou ik ga je niet verkrachten hoor.' En daar is zijn grijns weer die ik ondertussen wel leuk ben gaan vinden. Shit.

Ik duw hem tegen zijn schouder, maar er gebeurd niet veel. Behalve dat er even iets door me heen schiet als ik hem aanraak. Help. Ik verander in een Alien!

'Dat mag ik maar hopen. Nou let's go met die bijles.' 

We zijn net een paar minuten bezig. Daniel probeert me alles uit te leggen van dit hoofdstuk, maar ik krijg teveel informatie binnen. Mijn hoofd explodeert dadelijk nog. En dan kan ik helemaal nooit een beetje goed worden in biologie.

Als de deurbel gaat schrikken we allebei op. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half 4 is. Wat betekent dat mijn broertjes klaar zijn met school. Wat een feestje. Ik zucht en sta op. Daniel staat ook op en duwt me terug het bed op. 'Ik ga wel. Kijk jij maar wat je niet snapt.' Hij knipoogt en gaat ervandoor. 

Zuchtend blader ik door het boek heen. Alles lijkt wel in een andere taal. Een taal die bestemt is voor iedereen, behalve voor mij. Boos gooi ik het boek door de kamer heen. 

'Zo te zien gaat het heel goed.' 

Ik schrik me kapot als Daniel ineens weer in de deuropening staat. Lachend kijkt hij naar mijn mokkende hoofd. 

'Biologie is echt onmogelijk!' Wat als het niet lukt en Veenstra me dadelijk echt met Dave opscheept. Dat zou echt een nachtmerrie zijn. 

Daniel ziet mijn bezorgde gezicht en komt naar me toe. Ondertussen raapt hij mijn biologieboek nog even op. Dan komt hij weer naast me zitten en trekt me tegen zich aan. 

'No het gaat ons lukken.' Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik geloof hem. Het moet wel lukken. 

Heel wat minuten later vindt Daniel dat we klaar zijn voor vandaag. Dat vind ik ook, want meer ga ik niet in mijn hoofd krijgen. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik het iets meer snap. Gelukkig.

Ineens stormt mijn moeder de kamer binnen. 'Noa ik heb je al 100 keer geroepe-.' Ze stopt met praten als ze Daniel ziet. Beschaamd slaat ze haar hand tegen haar hoofd. 'Ach ja. Jullie begonnen vandaag met de bijles.' 

'Hallo mevrouw.' begroet hij mijn moeder. Na al die jaren noemt hij mijn moeder nog steeds niet bij haar naam. Ik snap niet zo goed waarom, want ik noem zijn ouders gewoon bij hun voornaam. Mijn moeder snapt het duidelijk ook niet, want ze begint enthousiast tegen hem te praten.

'Daniel ik wil echt dat je daar nou eens mee stopt. Mijn naam is Vera en dat weet je. Nou veel plezier jullie nog.' Ze geeft me nog een dikke knipoog voor ze de deur weer sluit. Ik moet echt laten testen of ik niet geadopteerd ben. 

Alweer zuchtend laat ik me dit keer achterover vallen. Daniel lacht en pakt mijn arm dan vast. Hij kijkt naar mijn horloge. 'Ik moet maar eens gaan.' Het enige wat ik doe is staren naar zijn hand die om mijn arm heen zit. 

'Sorry dat ik je arm niet mocht lenen.' Hij grijnst weer en laat mijn arm los. Ik rol mijn ogen en duw hem van mijn bed af. Hij valt nogal overdreven op de grond. Dat lijkt wel op hoe ik elke maandag mijn bed uit val.

'Zo sterk ben ik nou ook weer niet.' Lachend kijk ik hem dit keer aan. Zielig steekt hij zijn hand naar me uit. Ik pak zijn hand vast, maar hij trekt te hard waardoor ik val. Boven op hem. Wat een situatie. Snel rol ik van hem af. 'Oeps.' 

'Inderdaad niet zo sterk.' Is Daniel het nu met me eens. Thanks. 

We staan allebei op en Daniel gaat alvast naar beneden. Ik ruim nog snel mijn spullen op. Het is namelijk al best laat en het is zo tijd om te eten. Als ik ook beneden kom zie ik dat Daniel druk in gesprek is met mijn moeder. Ze houdt echt van die jongen.

'Genoeg gekletst het is al laat.' zeg ik als ze nog steeds niet stoppen. Mijn moeder is aan het koken en dat zie ik ook nog wel in de fik vliegen, doordat ze druk bezig is met Daniel. Ze trekt hem nog snel in een knuffel, waardoor ik het uitproest van het lachen. 

We lopen naar de gang en hij wilt net weg gaan, als een ander deel van mijn gezin hem moet ophouden. Sem en Bram komen aangerend en eisen zijn aandacht op. Ze fluisteren wat dingen in zijn oor die ik blijkbaar niet mag weten. Ik zweer dat ik mijn naam hoorde. Daarna lopen ze braaf weer weg. 

'Thanks voor de eerste bijles.' Ik glimlach en zwaai hem uit. 

Hij steekt zijn duim op en gaat er dan vandoor. Zachtjes sluit ik de voordeur.