Waarom hij? ✅

21: zijn lippen

Zijn lippen, zijn ogen, zijn lippen, zijn ogen. Ik moet iets doen.

'We kunnen dit niet doen.' 

'Waarom niet?' Hij laat mijn blik niet los en zijn hand gaat naar mijn gezicht toe.

Ik slik. 'D-de kerstman ziet ons en dan gaat die naar sinter-.'

Daniel drukt zijn lippen ruw op die van mij. Ergens wil ik wegtrekken, maar waarom zou ik. Dus zoen ik hem vol overgave terug. Hij vraagt om toestemming, die ik meteen geef. Nog nooit heb ik me zo gevoeld. Mijn hart klopt veel te snel en mijn maag ontploft bijna. 

Buiten adem stoppen we. Daniel leunt weer naar achter en zet de film aan. Beide zeggen we niks en ik probeer mijn adem onder controle te krijgen. Ik weet nog steeds niet wat er zonet is gebeurd. Wat nu?

In stilte kijken we de film tot ik moeite krijg mijn ogen open te houden. Een gaap ontsnapt. Daniel glimlacht naar me en trekt me dan nog dichter tegen zich aan. Ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten en val dan vrijwel meteen in slaap. 

Ik schrik wakker door een fel licht. Als ik mijn ogen open zie ik Sophie en haar telefoon voor me staan. Ik kijk naar buiten en zie dat het licht is. Is het al ochtend? Het gebeurd wel vaker dat ik bij Sophie blijf slapen, maar dan laat ik het mijn moeder eerst weten. En Sophie was er ook niet bepaald bij.

'Soof?' Is het enige wat ik verward weet uit te brengen. 

Naast me voel ik Daniel wakker worden en hij laat me los. In zijn slaap heeft hij allebei zijn armen om me heen geslagen. Oh shit. Sophie heeft ons gezien. Misschien haar ouders ook wel. Ik schaam me dood. 

'Hoe laat is het?' Daniel wrijft door zijn ogen en kijkt om zich heen. 

Sophie kijkt ons veel te vrolijk aan. 'half 7.' 

Zo vroeg? Ah ik moet ook nog naar school dadelijk en ik heb geen spullen bij. 

Daniel kijkt me aan. 'Goeiemorgen.' 

Ik glimlach naar hem en wil wat zeggen, maar Sophie heeft me van de bank getrokken. Dat ze niet omvalt met die krukken. Ze trekt me mee de woonkamer uit. Pas als we in haar kamer zijn zegt ze wat.

'Wat is er allemaal gebeurd?' 

Kreunend laat ik me op haar bed vallen. Het is veel te vroeg. 

'Waar was jij? We zouden een film gaan kijken.' Herinner ik me. Ik vertel haar zo wel wat er is gebeurd. 

'Ik ehhh.. I-ik was met mijn ouders mee.' Ze liegt overduidelijk. 

'Soof waar was je echt?' Nu maak ik me zorgen. 

'Niet boos worden alsjeblieft, maar ik was bij Jordy.'

'WAT!!? Hoe kan ik nou niet boos worden!' 

Laat haar alsjeblieft een grapje maken. Wat moet ze nou weer bij hem.

'Luister alsjeblieft. Hij had echt dringend mijn hulp nodig. En nee niemand anders kon hem op dat moment helpen.' Ze klinkt bijna hopeloos. 

'Oké, maar ga er please nooit meer heen.' 

Ze knikt snel. Heel snel. Ik kan haar niet nog eens daarheen laten gaan. Sophie komt ook op haar bed zitten. In haar blik zie ik nu al 100 vragen. 'Vertel me nou wat er is gebeurd.' 

Ik zucht. 'Niks.' In liegen ben ik ook niet heel goed.

'Jezus Noa. Vertel het nou gewoon ik vind het niet erg. Echt niet.' 

Ergens weet ik wel dat ze het niet erg zou vinden. Ze gunt anderen altijd alles en dat bewijst ze elke dag. Maar ik weet zelf niet eens wat er is gebeurd. Toch begin ik haar te vertellen wat er is gebeurd. 

Nadat Sophie me te vaak heeft verzekerd dat ze het niet erg vind als ik wat met Daniel zou krijgen zitten we eindelijk in de auto onderweg naar school. We hebben net nog snel mijn spullen opgehaald bij mij thuis en ik heb me nog snel omgekleed. 

Mijn gedachtes schieten naar Sophie en Jordy. Hoe haalt ze het in haar hoofd om daar weer heen te gaan. Hij heeft haar bedrogen en ook geen moeite gedaan om het haar ook maar uit te leggen. Ze was zo kwaad, maar vooral zo verdrietig. Dat mag niet nog eens gebeuren. 

Iemand schopt tegen mijn been, waardoor ik opschrik. Daniel kijkt me vragend aan. 'Wat is er?' komt er geruisloos uit zijn mond. Ik haal mijn schouders op en draai mijn hoofd naar het raam. Ik weet niet of ik het hem moet vertellen. En ik ben ook bang dat die zoen veel meer voor mij betekende, dan voor hem. 

Op school aangekomen zeg ik gedag tegen de Martins en haast me naar binnen. Mijn eerste uur vandaag is handarbeid, dus dat is fijn. Dan begin je de ochtend tenminste rustig. Mijn ochtend is nu alles behalve rustig, maar het is toch altijd beter dan je dag beginnen met Veenstra.

Net op tijd kom ik het handarbeid lokaal ingewandeld. Snel ga ik aan de tafel met James en Evy zitten, waar ik altijd zit. Hier kunnen we tenminste rustig praten. Mevrouw Janssen is niet zo'n fan van me, maar ze kan me niet vertellen niet te praten, want ik werk hier altijd door. En kom op. Het is handarbeid. Iedereen praat luidruchtig met elkaar hier.

Ik zat even te dromen en merk nu pas dat Evy tegen me praat. 'Hé waar zit jij met je gedachten. Is er wat gebeurd ofzo?' Die vraag laat me licht blozen en snel graai ik in mijn etui. Hopelijk ziet ze het niet. 'Ze bloost. Ze BLOOST! James zie je het!' Daar komt Evy weer met haar dramatische gedoe. 

James kijkt me aan en gebaart dramaqueen naar me. 'Hé dat zag ik! Vertel nou! Wat is er gebeurd No?' Ik zoek hulp bij James, maar die lijkt het alleen maar grappig te vinden. Daar heb ik nou ook niks aan. 

'Oké oké. We hebben gezoend, nou goed.' Ik mompel het. 

'Daniel en jij?' Vraagt James voor de zekerheid. Duh. Wie anders. Ik knik. 

Evy begint meteen te juichen. 'Ik zei het toch!'