Waarom hij? ✅

2: Daniel virus

Veenstra kijkt van mij naar Daniel en weer terug. Hallo waarom doet hij niks. Hij hoort nu straf te geven. Maar het enige wat hij doet is zijn hoofd schudden en zich omdraaien. Dan gaat hij gewoon verder met de les. WAT? Tijd om in opstand te komen.

'Als ik te laat ben moet ik altijd nablijven!' roep ik boos. Veenstra draait zich weer om en kijkt me aan alsof hij me naar de maan gaat sturen. Wat? dat kan toch. 'Noa en Daniel ik zie jullie hier na school.' zegt hij dan.

Oh ik ga deze man aanklagen bij de directeur.

'Wat heb ik nou weer gedaan?' protesteer ik. 'Je verstoord de les.' geeft hij simpel antwoord. Daniel proest het uit, door waarschijnlijk mijn gezicht. Ik haal mijn wenkbrauw op terwijl ik hem aankijk. Veenstra kijkt ons waarschuwend aan, maar draait zich dan toch weer om.

'Gezellig samen nablijven.' 

'Wat is er mis met jou?' 

'Hmm door jou moeten we nablijven, No.' 

Pats. Ja ik sloeg hem. Serieus hoe irritant is hij. Hij kwam toch te laat. Ik vocht alleen maar voor mijn vrijheid. 

'Als je me wilt aanraken hoef je het alleen maar te vragen, dan hoef je me niet te slaan.' is zijn antwoord op mijn aanval. Deze jongen zijn ego wordt elke dag groter, ik zeg het je. 

'Shut up.' sis ik naar hem. 

Ik schrik op als Veenstra ineens voor onze tafels staat. Hoe komt hij hier zo snel. Sporten is zeker niet zijn sterkste kant. Onschuldig glimlachen we allebei naar de man. 'Nu mijn les uit!!' roept hij boos naar ons. Oei dat is niet goed. 

Snel staan we allebei op om het lokaal te verlaten. 'En jullie blijven de hele week na!' roept hij nog achter ons aan. Neeeee! Wilt deze man soms dat ik doodga aan het Daniel virus. 

'Waar ga je heen?' hoor ik ineens een stem naast me. 'Naar de kantine.' zeg ik op een duh-toon. Logisch toch daar is het eten. Hij knikt en blijft langs me lopen. 'Zonder jou?' zeg ik vragend. Geen idee waarom ik het vragend zeg. 'Met mij.' zegt hij en hij pakt mijn hand en sleurt me mee. 

Zo krijg ik ook nog echt het Daniel virus

In de kantine zit ik tevreden mijn m&ms naar binnen te proppen. Daniel en ik zijn de enige in de kantine. Niet gek, want school is net begonnen. Daniel zit me eng lang aan te staren met zijn ook veel te perfecte groen bruine ogen.

'Waft kifjk juhh?' 

Oeps ik had nog een m&m in mijn mond. Sorry not sorry. 

'Je bent mooi.' 

Wat? Als reactie spuug ik dus ook mijn m&m op de vloer. Met geknepen ogen kijk ik hem aan.

'En wat bedoel je daarmee?' 

'Gewoon, wat ik zeg.' 

'En waarom zei je het?'

Hij lacht. Ik kan me niet herinneren dat ik iets grappigs zei, maar oké

'Omdat je het zelf niet ziet.' 

Oké dit word ongemakkelijk. Sinds wanneer is hij aardig tegen me.

'Eh oké. Dankje, denk ik.'

'Ik zweer het je dat zei hij echt.' zeg ik nog steeds verbaasd tegen mijn vrienden. Het is 3 lesuren later en we hebben pauze. Samen met Evy en James zit ik aan een tafel. 'Eindelijk gehaald!' roept Evy alsof ze een raadsel heeft opgelost. 

Verbaasd kijken James en ik haar aan. Waar heeft ze het nu weer over. 'Oh mijn candy crush level.' zegt ze onverschillig. Hoe moesten wij dat weten? 'Waarom doen jullie eigenlijk altijd zo tegen elkaar?' vraagt James die wel naar me luisterde. Thanks Eef.

'Het is gewoon altijd zo geweest.' geef ik toe. Hij doet irritant en ik doe irritant terug. Het is al zo sinds ik hem ken. 'Jullie zijn allebei gewoon te koppig.' zegt Evy ineens. Huh? Ze luisterde dus wel. 'Ik ben niet koppig!' zeg ik, waardoor mijn beste vrienden me uitlachen. Misschien ben ik een heel klein beetje koppig. 

Ik schrik op als er ineens iemand me aantikt. Ik draai me om en zie Abby staan. Een goede vriendin van Sophie. Wat doet ze hier? Ze heeft nu toch les. Nu pas zie ik hoe bezorgd ze kijkt. 'Je moet meekomen.' zegt ze en ik sta meteen op. Er is iets met Sophie. 

Zonder na te denken loop ik achter Abby aan. In de gang blijft ze stil staan en dan begint ze te praten. 'W-we hadden tussenuur en gingen dus wat drinken in het koffietentje hier in de buurt.' ze stopt even met praten en zucht. 'Op de terugweg werd ze aangereden.' stamelt Abby. Aangereden?

'Hoe is het nu met haar?' weet ik uit te brengen. 'Een ambulance heeft haar opgehaald ze is nu in het ziekenhuis, maar ik heb geen idee hoe het met haar gaat.' zegt Abby verdrietig. Shit ik moet naar het ziekenhuis. 'Dankje Abby.' zeg ik en ik geef haar een knuffel. Dan loop ik naar buiten.

'Neem nou op.' zucht ik met mijn telefoon in mijn hand. 'Hey waar ben je?' zeg ik meteen als er word opgenomen. 'Net weg bij de directeur. Ik ben nu onderweg naar buiten.' hoor ik Daniel haastig zeggen. Hij weet het dus. 'Ik ben buiten.' zeg ik en ik hang op. 

Nog geen minuut later zie ik hem naar buiten lopen. Hij komt naar me toe en ik zie meteen dat hij zich veel zorgen maakt. Net als ik. Dus sla ik mijn armen om hem heen en zeg dat het goed komt. En dan springen we snel op onze fiets en gaan we naar het ziekenhuis. Deze maandag wordt steeds vreemder.