Waarom hij? ✅

24: leukste vriend

'Ben je nu mijn vriendin?' Serieus Daan? Dat leek me toch wel duidelijk.

'Nee.' zeg ik serieus. 

Zijn gezicht verschiet en verward kijkt hij me aan. Dan krullen mijn mondhoeken omhoog en hij ziet het. Daniel duwt me.

'Dat leek me toch wel duidelijk Daantje.' 

'Ga je ooit stoppen met die naam?' Hij zucht overdreven.

Ik schud mijn hoofd. 'Nooit.' 

'Dan moet ik het helaas uitmaken. We zijn te verschillend.' zegt hij dramatisch. 

Nu ben ik degene die hem duwt. 'En jij noemt mij raar.' 

'Ja.' Hij knikt meteen.

'Dat heb ik dan duidelijk van mijn moeder, want die vrouw spoort niet.' leg ik hem uit. 

Hij lacht en ik moet wel mee lachen. Zijn lach is te aanstekelijk. Over mijn moeder gesproken ik moet Evy nog bellen. Ik ben benieuwd of James haar nog heeft gesproken. 

'Shit ik moet Evy nog bellen.' Ik kijk zoekend om me heen voor mijn telefoon.

'Waarom? Moet je haar vertellen dat je de leukste vriend ooit hebt.' 

'Ik heb geen vriend. Hij heeft het net uitgemaakt, helaas.' Ik grijns. 

'Nee nee. Zo dom is hij ook weer niet.' Daniel slaat zijn armen om me heen en ik glimlach. Ik heb gewoon voor het eerst in mijn leven een relatie. Dit is een wonder. Hij pakt iets uit mijn achterzak en houd het voor mijn gezicht. Aha! Daar is mijn telefoon dus. 

Ik plof neer op mijn bed en Daniel doet hetzelfde. 'Ik ga haar even videobellen. Er was wat gedoe met haar en James.' leg ik uit aan mijn nieuwe vriendje. Dat voelt raar om te denken. Ik kan het nog steeds niet geloven. Daan knikt en ik ga dichter tegen hem aanzitten. Hij slaat nog zijn arm om me heen voor ik Evy bel.

De telefoon gaat nog niet eens één keer over en ze neemt al op. 'Hé No.' begroet ze me. Ik glimlach en begroet haar terug. 'Ik wilde je spreken over vanmi-.' Midden in mijn zin wordt ik gestopt, doordat Eef ineens begint te gillen. 

'Ho ho ho!!!' gilt ze.

'Je bent de kerstman toch niet.' zeg ik sarcastisch. 

'Draai je camera eens een beetje!' roept ze. Ik draai mijn camera naar links, waar niks te zien is, behalve mijn witte muur. 'No!' Oké oké. Ik draai mijn camera naar de andere kant waar Daniel zit. Ze zag waarschijnlijk zijn arm. Mijn armen zijn niet zo gespierd. 

'Hoi Evy.' Daniel is te droog voor woorden. 

Mijn vriendin haar humeur is in een klap omgeslagen en ze begint te klappen. Ik draai het scherm weer naar mezelf. 'Eindelijk. Dat heeft lang geduurd!' Ja nu weet ik het wel. 'Ja ja, maar ik wilde het hebben over vanmiddag.' 

Nu kijkt Evy niet meer zo heel blij. Dat gebeurd niet heel vaak. 'Heb je nog met James gesproken?' vraag ik. Ze zegt namelijk niks. Eef schud haar hoofd. 

'Nee en daar heb ik ook geen zin in.' zucht ze. 

'Eef hij bedoelt het goed.' probeer ik. Helaas wilt ze er niks van weten.

'Nee Noa stop alsjeblieft. Dit bespreek ik nog wel met hem. Ik zie je morgen op school oké en ik ben blij voor je.' 

Ik glimlach naar haar en zeg gedag. Morgen op school gaan ze dit uitpraten hoor. Anders weet ik ook niet meer wat ik moet doen. 

'Wat is er gebeurd tussen hun?' Vragend kijkt Daniel me aan.

'Niks bijzonders. Hun karakters botsen nogal en dat merk je vaak.' 

Daniel knikt en we schrikken op door zijn beltoon. Het is geen kerstliedje, vandaar dat we weten dat het zijn telefoon is. Sophie haar naam verschijnt op zijn display en hij neemt op en zet hem op luidspreker.

'Waar blijf je nou zo lang?' hoor ik Sophie haar stem. 

'Ja Noa was niet thuis, dus ik moest 100 jaar wachten.' antwoordt hij. Hey dat is niet eerlijk. 'Ik wist niet dat hij kwam.' verdedig ik mezelf. 

Soof moet lachen. 'Zie je wel. Het ging dus wel goed, als ze nog naast je zit.' zegt ze tegen Daniel. Hij heeft het haar verteld? Of ze heeft het uit hem gekregen, dat zou ook nog kunnen. 'Ah je hebt haar om hulp gevraagd?' Overdreven knijp ik nog in zijn wang. Hij rolt zijn ogen en duwt mijn hand voorzichtig weg. Dan geeft hij me een meen-je-die blik.

'Het was niet de bedoeling dat je dat zou weten.' zegt hij. Het is toch te lief dat hij dit met Sophie heeft besproken. Dat zie ik mijn broertjes nou niet echt doen met mij. Andersom ook niet hoor. 

'Maar ik kom zo naar huis. Doei.' Zonder haar antwoord af te wachten hangt hij op. 

'Hé dat ga je toch niet bij mij doen hè?' lach ik. 

'Hmm alleen als ik je zat ben.' grapt hij. 

Ik kijk hem aan. 'En wanneer is dat?' 

'Nooit.' Hij pakt mijn kin vast en duwt zijn lippen op die van mij. Hier ga ik nooit genoeg van krijgen. Net als hij de kus wilt verdiepen komt er iemand binnen. Ik zucht en laat me achterover vallen. Dan zie ik dat mijn kleinste broertje in de kamer staat. Hij staat daar in zijn pyjama en verlegen kijkt hij ons aan. Sinds wanneer is hij verlegen?

'Bram?' vraag ik terwijl ik opsta. 

'Ik ga naar bed. Welterusten.' zegt hij zacht. Ik glimlach en loop naar hem toe. 'Slaap lekker.' zeg ik en ik druk een kus op zijn wang. Dan rent hij snel weer mijn kamer uit. Hij kan wel lief zijn. Heel soms. 

'Ik was nog niet klaar.' grijnst Daniel en hij trekt me terug aan mijn pols. Helaas verstoort Sem het als Daniel me weer begint te zoenen. 'Mama help!' roept hij hysterisch als hij door de gangen rent. Die jongen kan ook overdrijven zeg.